Ο πολιτικός Θέμελης

Του Νίκου Μπίστη

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τους επικήδειους. Ο κανόνας ότι ο «θανών δεδικαίωται» και για αυτό μόνο καλά λόγια πρέπει να ακουστούν πάνω από τον τάφο είναι καθολικής ισχύος. Γι’ αυτό, για τον Νίκο που έφυγε προχτές το απόγευμα θα «μιλήσω» με ένα κείμενο παλιό, που γράφτηκε για τις ανάγκες ενός βιβλίου όταν ο Νίκος ζούσε.
Δεν αποτυπώνει τα αισθήματα όσων είχαμε την ευλογία να τον γνωρίσουμε από κοντά (αυτό το έκανε με λιτό και σπαρακτικό συνάμα τρόπο η Χριστίνα Πουλίδου ) δεν αποτυπώνει το εύρος της προσωπικότητας του, είναι «πεζό» και στεγνό αλλά είναι μια πλευρά του Θέμελη που δεν πρέπει να την  επισκιάσει η άλλη του ιδιότητα, αυτή του συγγραφέα. Έχει αναπόφευκτα ένα προσωπικό τόνο . Ας μου τον συγχωρήσετε, επαναλαμβάνω ότι το κείμενο γράφτηκε για άλλους λόγους.

«Αυτός, όμως, που σηματοδοτούσε την πολιτική και ηθική διάσταση του εκσυγχρονισμού ήταν ο Νίκος Θέμελης. Για την προσφορά του πιο στενού συνεργάτη του Σημίτη, δεν χρειάζεται να γράψω εγώ. Ένα μόνο θα πω: Όλα αυτά τα χρόνια συνάντησα πολλούς αντιπάλους του Σημίτη. Η αντιπαλότητα ορισμένων έφτανε στα όρια του μίσους. Ακόμα κι αυτοί, για τον Νίκο είχαν μόνο θετικά λόγια να πουν. Μάλιστα τα έλεγαν εκφράζοντας ταυτοχρόνως την απογοήτευσή τους για την παρουσία του, γιατί χωρίς τον Θέμελη θεωρούσαν ότι ο Σημίτη θα ήταν πιο ευάλωτος. Οι γνώσεις του, η κουλτούρα του, η αφοσίωσή του στην υπόθεση του εκσυγχρονισμού και στον Σημίτη προσωπικά, το χιούμορ του, η μαγειρική του ικανότητα συνθέτουν μια εκπληκτική προσωπικότητα. Θα έλεγα ότι ο Σημίτης στάθηκε τυχερός που τον είχε δίπλα του, αν δεν ήξερα ότι η επιλογή φίλων και συνεργατών δεν είναι θέμα τύχης. Παραμένει αναπάντητη απορία, πότε έβρισκε χρόνο να γράφει τα βιβλία του. Με τον Νίκο γνωριστήκαμε το 1998 από έναν κοινό γνωστό, τον Αχιλλέα Μητσό. Μέχρι το πρωί του Ιουλίου του 2003 που με πήρε τηλέφωνο για να μου ανακοινώσει ότι ο Σημίτης ρωτάει αν δέχομαι να μπω στην κυβέρνηση, συζητήσαμε κατ’ ιδίαν πολλές φορές. Όσο διάστημα ήμουν στον ΣΥΝ ήταν απολύτως διακριτικός και η συζήτηση μας έμενε στις γενικές κατευθύνσεις της πολιτικής . Αλλά και μετά, όταν φτιάξαμε την ΑΕΚΑ και υπήρχε μεγαλύτερη άνεση στις συζητήσεις μας, φρόντιζε πάντα να διακρίνει τους ρόλους.

-«Αυτά που σου λέω είναι η προσωπική μου άποψη., Το τι θα γίνει, εξαρτάται από τον Σημίτη, ο οποίος διαχειρίζεται μια εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση. Και, από την θέση μου, θα κάνω αυτό που θα αποφασίσει ».Καλά γι’ αυτό δεν είχα καμιά αμφιβολία.
Μετά το 2004 κράτησα στενή επαφή με τον Νίκο, στενότερη από πριν. Και όταν έπεσε πολιτική ψύχρα και στην Ακαδημίας 33 όπου βρίσκεται το γραφείο του Σημίτη, δεν συνωστίζονταν πλέον οι ιππότες του εκσυγχρονισμού, συνέχισα να επισκέπτομαι τον Νίκο. Έφευγα πάντα πιο σοφός και πιο αισιόδοξος. Ο Νίκος δεν είναι μόνο φιλοσοφημένος άνθρωπος, έχει και βαθειά γνώση της Ιστορίας. Και ως σοσιαλδημοκράτης είναι μετρημένα αισιόδοξος.»

Αισιόδοξος αλλά και προσγειωμένος. Ήξερε ότι το τέλος πλησιάζει. Το αντιμετώπισε γενναία, με χιούμορ και δημιουργικότητα. Γράφοντας.

www.protagon.gr