Καλό είναι ο άνθρωπος στη ζωή του να αποφεύγει τις εκπτώσεις (εκτός
βέβαια από εκείνες των καταστημάτων!). Να ζει, χωρίς να βάζει νερό στο
κρασί του και κρατώντας ψηλά τον πήχη των προσδοκιών του. Οι γενιές
του ’70 και του ’80 εκπαιδευτήκαμε εξάλλου να τα θέλουμε όλα και να τα
παίρνουμε όλα. Με τη βοήθεια των εξωτερικών δυνάμεων πάντα. Από
πτυχία φλομώσαμε. Και αγγλικά και γαλλικά και MBA στο τσεπάκι. Το
επόμενο βήμα ήταν η αναζήτηση της καλής θέσης. Δηλαδή στέλεχος
πολυεθνικής και βάλε.
Στον οικογενειακό τομέα, είχαμε σύμμαχο τους γονείς μας. Βοήθεια πολύτιμη παντοιοτρόπως, αλλά και μεγάλο πάρκινγκ για πολλούς ξέγνοιαστους νέους γονείς, οι οποίοι θέλουν τις ανέσεις και τα κομφόρ της ζωής τους προ παιδιού σε συνδυασμό με την έξωθεν καλή εικόνα που παρέχει η επιβεβαίωση του στερεοτύπου της καλής οικογένειας.
Για τα υπόλοιπα είχαμε τη…Mastercard, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση.
Σχετικώς πρόσφατα αρχίσαμε τις αναθεωρήσεις μαζί με τις περικοπές του προϋπολογισμού. Και αντιληφθήκαμε ότι καλό είναι να θέλεις πολλά, αλλά κάποτε πρέπει να αποφασίζεις ποια μπορείς να κάνεις δικά σου με ίδιες δυνάμεις. Αλλιώς είναι σα να «κλέβεις» στο παιχνίδι και αυτό περιορίζει κατά πολύ τη χαρά που φέρνει η κατάκτηση του δικού σου ¸βερεστ χωρίς βοήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου