Το παράδειγμα των «Λοντονίστας»

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που έβλεπε κάποιος στα χωριά (αλλά και στις πόλεις) νοικοκυρές να σκουπίζουν τον δρόμο έξω από το σπίτι τους. Το έκαναν επειδή οι δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες δεν ήταν τόσο αναπτυγμένες ώστε να φτάνουν σε κάθε γωνιά της πόλης ή του χωριού ή κουβαλούσαν εκείνη την ηθική της φροντίδας του δημόσιου χώρου. Θα ένιωθαν ντροπή, αν έξω από το σπίτι τους υπήρχαν σκουπίδια και βρωμιά.

Με τον καιρό ακόμη και αυτή η αυτενέργεια των πολιτών κρατικοποιήθηκε. Σήμερα βλέπει κανείς σκουπίδια ακόμη και στα κεφαλόσκαλα πολυκατοικιών, τα οποία ουδείς διανοείται να μαζέψει ενώ όλοι αναρωτιούνται «πού είναι ο δήμος (ή το κράτος) να ξεβρωμίσει λίγο η πόλη;». Σαφέστατα οι δημοτικές και δημόσιες αρχές έχουν το δικό τους μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση των πόλεων, αλλά όταν βλέπει κάποιος παρατημένα πλαστικά του καφέ δίπλα σε κάδους σκουπιδιών υπάρχει και ένα μέρος κοινωνικής ευθύνης.

Το θετικό όμως είναι ότι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας νέοι ανθρώποι αποφάσισαν να καλύψουν αυτό το κενό κοινωνικής ευθύνης. Οι Ατενίστας έκαναν την αρχή στην Αθήνα και ακολούθησαν πολλοί -ιστας σε πολλές άλλες πόλεις.

Στην Αγγλία μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές εμφανίστηκαν στους δρόμους άνθρωποι που ήθελαν να προσφέρουν κάτι στην κοινότητά τους. Φρουρούσαν τις γειτονιές και τα καταστήματά τους, συμπαραστάθηκαν σε όσους υπέστησαν ζημιές από την οργή των ταραχοποιών, βγήκαν με σκούπες και φαράσια για να ευπρεπίσουν τις γειτονιές τους.

Αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα σαρκάστηκαν ως «Λοντονίστας», αλλά το περίεργο είναι ότι αυτή η κοινωνική συμμετοχή σαρκάζεται μόνο στην Ελλάδα της αέναης και προς πάσα κατεύθυνση «επαναστατικότητας». Ο σαρκασμός μάλιστα προέρχεται από τον αριστερό χώρο, έναν χώρο που διακρίθηκε στο παρελθόν για το πρόταγμά του στις κοινωνικές δράσεις. Τώρα σ’ αυτόν τον χώρο κυριαρχεί όλο και περισσότερο η χύδην επαναστατικότητα, παρά η κοινή δράση για τη βελτίωση της γειτονιάς, των δημόσιων χώρων, της κοινής μας ζωής. Είναι η στρέβλωση που παράγει μια νέα Αριστερά που απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα ιδανικά της παλιότερης, η οποία ήθελε πρώτα τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων, ενώ τώρα έχει τυφλωθεί από το γινάτι της για το διαβόητο «σύστημα» και συμμετέχει -ή έστω ανέχεται- στην υποβάθμιση των κοινών χώρων και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής.

Το γράψαμε και παλιότερα: Ενα μεγάλο μέρος της Αριστεράς βίωσε το σοκ της ήττας του 1989 και γι’ αυτό άρχισε να ετεροπροσδιορίζεται. Η παλιά Αριστερά οριζόταν από την αγάπη για τον σοσιαλισμό. Η νέα Αριστερά από το μίσος για τον καπιταλισμό. Δεν έχει πλέον αναφορά στον άνθρωπο, αλλά στον ταξικό εχθρό. Ούτε καν την κοινωνία, αλλά στα συστήματα. Ο, τι προάγει τη συνοχή του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος είναι εξ ορισμού ύποπτο.

Τώρα, αυτός ο «χώρος» άρχισε να βιώνει και το ξήλωμα της ιδεολογικής παντοκρατορίας που είχε. Και αυτό τον κάνει να αντιδρά πιο φανατικά. Εκστομίζει ακόμη μεγαλύτερους φανφαρονισμούς και κορώνες, που επειδή δεν απομακρύνονται από την πραγματικότητα επιταχύνουν το ξήλωμα.