Yπάρχει μια διάσημη θεωρία στη γνωστική ψυχολογία που λέγεται το “σπιράλ της σιωπής” και ανήκει στην Elizabeth Noelle-Neumann. “Το σπιράλ της σιωπής” λέει αυτό που ξέρουμε. Ότι δηλαδή όταν αντιληφθείς ότι είσαι μειονότητα μέσα στον όχλο που κραυγάζει, το πιθανότερο είναι ότι θα το βουλώσεις και θα κάνεις την πάπια. Κι ας είναι ο απολογισμός τύψεις και ενοχές για τη δειλία της στιγμής που σε κράτησε πίσω. Κι ας παίζεις στη συνέχεια για πολλές μέρες στο μυαλό την ίδια «κασέτα», προσπαθώντας να σκεφτείς πως θα ήταν αν έκανες και το επόμενο βήμα.
Σκέφτηκα, λοιπόν, τη θέση όλων αυτών των ανθρώπων που είχαν την ατυχία να βρεθούν αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες ενός άσχημου συμβάντος. Μιας βίαιης συμπεριφοράς, μιας σεξουαλικής παρενόχλησης, μια ρατσιστικής έξαρσης. Και δεν είχαν τα κότσια να ορθώσουν το ανάστημά τους.
Γιατί φοβήθηκαν το τι θα πουν οι άλλοι. Προσπαθώ να τους δικαιολογήσω. Να με δικαιολογήσω.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσεις, ακόμα κι όταν κάτι σε ενοχλεί, ιδιαίτερα όταν δεν θεωρείς ότι οι υπόλοιποι θα συμμεριστούν την άποψή σου ή φοβάσαι ότι θα απομονωθείς, καθώς ο φόβος της απομόνωσης αποτελεί τη βασική φυγόκεντρο δύναμη που επιταχύνει το σπιράλ της σιωπής. Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος για να δώσεις δύναμη στους άλλους που είναι πιο φοβισμένοι από σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου