Του Πάσχου Μανδραβέλη
Παρά τις ανοησίες περί «Μερκελιστών» και «Σόι-μπλε», που έλεγαν παλιά
ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ, αποτελεί πολύ θετική εξέλιξη η
συνάντηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών. Αν
μη τι άλλο, για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Πιθανώς να κατανοήσουν ότι η
πολιτική ασκείται λαμβάνοντας υπόψη περισσότερες συνιστώσες από τις
δικές τους. Θα μάθουν ότι η Ελλάδα είναι μέρος μιας ευρύτερης
οικογένειας που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία ναι μεν έχει
συμφέροντα, αντιθέσεις, συγκρούσεις, αλλά έχει και κανόνες.
Ο πρώτος κανόνας είναι ότι τα προβλήματα μεταξύ εταίρων λύνονται με ατέρμονες διαπραγματεύσεις αλλά όχι με μελοδραματισμούς ή απειλές για «πυρηνικό ολοκαύτωμα»· ειδικά αν είσαι το λιανοτούφεκο της ΟΝΕ.
Είναι θετικό λοιπόν το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας επεδίωξε να συναντήσει τον κ. Σόιμπλε και δεν φανταζόμαστε οι Λαφαζάνης και Σία να τον κατηγορήσουν για «συνεργασία με τον κατακτητή». Ακόμη και ο πιο αριστερός μπορεί να κατανοήσει ότι
μια χώρα που χρειάζεται δανεικά και βρίσκεται εκτός αγορών αναγκαστικά θα πρέπει να συζητήσει με τους θησαυροφύλακες των δανειστών έκτακτης ανάγκης.
Το ερώτημα όμως είναι πόσο θα κρατήσει η διαδικασία ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι τους τελευταίους μήνες βλέπουμε την τακτική του ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Δεν πάει πολύς καιρός που από αυτήν εδώ τη στήλη χαιρετίζαμε την επιχείρηση εκλογίκευσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης («Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει Ευρώπη», Καθημερινή 3.10.2012). Γράφαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε και κατανοεί την ανάγκη να ωριμάσει. Ομως αυτό που είδαμε ήταν τα γκρουπούσκουλα να τραβούν το κόμμα από το μανίκι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιταλαντεύτηκε και άρχισε πάλι να χρησιμοποιεί τις παλιές πρακτικές και τη ρητορική των αριστεριστών που βρίσκονται στον πυρήνα του. Οι εχέφρονες του κόμματος λούφαξαν· δεν το ‘χουν σε πολύ οι υπερεπαναστάτες να ρίξουν στους «προσκυνημένους» τα δηλητηριώδη βέλη που έχουν για τους «ταξικούς εχθρούς».
Το θέμα είναι ότι, θέλει δεν θέλει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να ωριμάσει. Τα λόγια μπορεί να χτίζουν ανώγια και κατώγια αλλά δεν λύνουν προβλήματα. Η άσκηση πολιτικής απαιτεί περισσότερα από συνθήματα και μύδρους. Απαιτεί λήψη αποφάσεων με σωστή στάθμιση όλων των παραγόντων, ακόμη και των γερμανικών αυτών που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζουν «ναζιστικών». Το ερώτημα, λοιπόν δεν είναι αν θα ωριμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πότε και πώς.
Ο κίνδυνος είναι να γίνει αυτή η διαδικασία στου κασίδη το κεφάλι και σε βάρος της χώρας. Μάθαμε από τη διακυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου πόσο επικίνδυνο είναι να χάνεις χρόνο επειδή στο κόμμα τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Και αν χρειάστηκε πέντε μήνες για να καταλάβει ο κ. Παπουτσής ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε, μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα χρειαστεί ο κ. Λαφαζάνης. Με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος να βουλιάξει η χώρα ενώ οι συνιστώσες θα συζητούν τη φυσιογνωμία της Αριστεράς και τα νέα «επαναστατικά προτάγματα».
Γι’ αυτό και επειδή ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να γίνει. Κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς, ή μια σύναξη ορθόδοξων γκρουπούσκουλων καθολικώς διαμαρτυρομένων και πολιτικά ασυνάρτητων.
Ο πρώτος κανόνας είναι ότι τα προβλήματα μεταξύ εταίρων λύνονται με ατέρμονες διαπραγματεύσεις αλλά όχι με μελοδραματισμούς ή απειλές για «πυρηνικό ολοκαύτωμα»· ειδικά αν είσαι το λιανοτούφεκο της ΟΝΕ.
Είναι θετικό λοιπόν το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας επεδίωξε να συναντήσει τον κ. Σόιμπλε και δεν φανταζόμαστε οι Λαφαζάνης και Σία να τον κατηγορήσουν για «συνεργασία με τον κατακτητή». Ακόμη και ο πιο αριστερός μπορεί να κατανοήσει ότι
μια χώρα που χρειάζεται δανεικά και βρίσκεται εκτός αγορών αναγκαστικά θα πρέπει να συζητήσει με τους θησαυροφύλακες των δανειστών έκτακτης ανάγκης.
Το ερώτημα όμως είναι πόσο θα κρατήσει η διαδικασία ωρίμανσης του ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένο ότι τους τελευταίους μήνες βλέπουμε την τακτική του ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Δεν πάει πολύς καιρός που από αυτήν εδώ τη στήλη χαιρετίζαμε την επιχείρηση εκλογίκευσης της αξιωματικής αντιπολίτευσης («Ο ΣΥΡΙΖΑ πάει Ευρώπη», Καθημερινή 3.10.2012). Γράφαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε και κατανοεί την ανάγκη να ωριμάσει. Ομως αυτό που είδαμε ήταν τα γκρουπούσκουλα να τραβούν το κόμμα από το μανίκι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιταλαντεύτηκε και άρχισε πάλι να χρησιμοποιεί τις παλιές πρακτικές και τη ρητορική των αριστεριστών που βρίσκονται στον πυρήνα του. Οι εχέφρονες του κόμματος λούφαξαν· δεν το ‘χουν σε πολύ οι υπερεπαναστάτες να ρίξουν στους «προσκυνημένους» τα δηλητηριώδη βέλη που έχουν για τους «ταξικούς εχθρούς».
Το θέμα είναι ότι, θέλει δεν θέλει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να ωριμάσει. Τα λόγια μπορεί να χτίζουν ανώγια και κατώγια αλλά δεν λύνουν προβλήματα. Η άσκηση πολιτικής απαιτεί περισσότερα από συνθήματα και μύδρους. Απαιτεί λήψη αποφάσεων με σωστή στάθμιση όλων των παραγόντων, ακόμη και των γερμανικών αυτών που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζουν «ναζιστικών». Το ερώτημα, λοιπόν δεν είναι αν θα ωριμάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πότε και πώς.
Ο κίνδυνος είναι να γίνει αυτή η διαδικασία στου κασίδη το κεφάλι και σε βάρος της χώρας. Μάθαμε από τη διακυβέρνηση του κ. Γ. Παπανδρέου πόσο επικίνδυνο είναι να χάνεις χρόνο επειδή στο κόμμα τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Και αν χρειάστηκε πέντε μήνες για να καταλάβει ο κ. Παπουτσής ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε, μπορούμε να φανταστούμε πόσο θα χρειαστεί ο κ. Λαφαζάνης. Με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ο πραγματικός κίνδυνος να βουλιάξει η χώρα ενώ οι συνιστώσες θα συζητούν τη φυσιογνωμία της Αριστεράς και τα νέα «επαναστατικά προτάγματα».
Γι’ αυτό και επειδή ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποφασίσει τι θέλει να γίνει. Κυβερνητικό κόμμα της Αριστεράς, ή μια σύναξη ορθόδοξων γκρουπούσκουλων καθολικώς διαμαρτυρομένων και πολιτικά ασυνάρτητων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου