Το κουτόχορτο

Του Ι.Κ.Πρετεντέρη

Η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα που καταγράφουν πλέον όλες οι δημοσκοπήσεις έχει μια απλή εξήγηση: ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο.

Πάρτε παράδειγμα ένα τελευταίο περιστατικό.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να επισκεφθεί το ΔΝΤ. Πολύ σωστή κίνηση.

Εξερχόμενος από το ΔΝΤ, θα μπορούσε να κάνει μια απλή και ουσιαστική δήλωση. Οχι! Προτίμησε να καταφύγει σε μια αριστερή μπαρούφα.

Δήλωσε λοιπόν ότι δεν υπήρξε ποτέ επιλογή του ΔΝΤ η περικοπή του 13ου και του 14ου «στον ιδιωτικό τομέα».

Κι αμέσως μετά συμπλήρωσε: «Οι ελληνικές κυβερνήσεις έκρυβαν στα συρτάρια τους τις λίστες των πλουσίων φοροφυγάδων προκειμένου να μην πληρώσουν φόρους και τους έκαναν το χατίρι να κόβουν τον 13ο και 14ο μισθό προκειμένου να μειώσουν τα έξοδά τους».

Μάλιστα. Το πρόβλημα είναι βεβαίως ότι καμία κυβέρνηση δεν έκοψε τον 13ο και τον 14ο μισθό στον ιδιωτικό τομέα για να μειωθούν τα έξοδα των «πλουσίων φοροφυγάδων».

Το Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει την μπαρούφα του αρχηγού και στο γραπτό κείμενο των δηλώσεών του προσθέτει τις λέξεις «στο Δημόσιο», μετά τον 13ο και 14ο μισθό.

Πράγμα που απλώς μετατρέπει την αριστερή μπαρούφα σε αριστερή ασυναρτησία.

Γιατί άραγε η περικοπή μισθών «στο Δημόσιο» μειώνει τα έξοδα των «πλουσίων φοροφυγάδων» στον ιδιωτικό τομέα;

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν έχουμε ίσως παρά ένα παράδειγμα φραστικής προχειρότητας και μικροκομματικής κουτοπονηριάς.

Είναι όμως χαρακτηριστικό δείγμα μιας ολόκληρης ρητορικής και πολιτικής αμετροέπειας.

Ακόμη και ως «άτυχη στιγμή» να το δει κανείς, δεν απέχει πολύ από τη δήλωση του Λαφαζάνη ότι η απεργία στο μετρό «είναι η σπίθα που θα ανάψει μια εξεγερτική φωτιά που θα ανατρέψει την κυβέρνηση» ή από τις αδιανόητες απόψεις περί βίας του Διαμαντόπουλου ή από την αφόρητη φασαρία της Ζωής και του Στρατούλη.

Τον περασμένο Ιούνιο πολλοί θεωρούσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να μετεξελιχθεί στον νέο πλειοψηφικό προοδευτικό πόλο.

Να υποκαταστήσει, με άλλα λόγια, το τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ. Να φέρει κάτι καινούργιο και διαφορετικό στην πολιτική σκηνή.

Επτά μήνες αργότερα φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν είναι στις προθέσεις τους, ενδεχομένως ούτε στις δυνατότητές τους.

Πολιτεύονται με άκρατη επιθετικότητα, με ένα σύνδρομο καταδίωξης ή εχθρότητας που κινείται διαρκώς στα όρια της σύγκρουσης.

Και ταυτοχρόνως διατυπώνουν σε ακραίους τόνους ένα αίτημα ανέφικτης κοινωνικής αναπαλαίωσης αλλά επίφοβης πολιτικής επιβολής.

Τελικά, δηλαδή, τους πρόδωσε το ύφος τους. Απλώς κατάφεραν να τσακώνονται με όλους και με όλα.

Ετσι, το κόμμα που είχε 4% και εκτοξεύτηκε στο 26,8% εξακολουθεί να παραμένει επί της ουσίας ένα κόμμα του 4% - κρίμα...