«Καθαρά χέρια!»

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

Η «κλεπτοκρατία», οι συμπτώσεις και οι επικίνδυνες ισορροπίες.

Στις 23 Ιανουαρίου 2013, μιλώντας στο Ινστιτούτο Brooking στην Ουάσιγκτον, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας δήλωσε:

«Οι σκέψεις μας είναι σαφείς. Τα χέρια μας είναι σταθερά και πάνω απ' όλα καθαρά!».

Στις 21 Οκτωβρίου 2012, μιλώντας στο Φεστιβάλ της Νεολαίας της Χρυσής Αυγής, ο Ν. Μιχαλολιάκος είχε δηλώσει δείχνοντας τα δικά του χέρια:

«Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετούν έτσι (σ.σ. δείχνει τον φασιστικό χαιρετισμό…) αλλά είναι καθαρά χέρια. Δεν είναι βρώμικα, δεν έχουν κλέψει».

Προφανώς είναι σύμπτωση.
Ο καθένας άλλωστε δικαιούται να νομίζει ότι η καθαριότητα των χεριών του τον ξεχωρίζει από τα τόσα βρώμικα χέρια που κυκλοφορούν γύρω του.

Στην ίδια ομιλία του, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξήγησε την κατάσταση στην Ελλάδα λέγοντας ότι:

«Οι κλεπτοκράτες αγωνίζονται να παραμείνουν στην εξουσία διασκορπίζοντας τον φόβο».

Η Ελλάδα δηλαδή δεν έχει κατ' αυτόν στην εξουσία μια νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία χαίρει της εμπιστοσύνης ενός δημοκρατικού Κοινοβουλίου, αλλά μια «κλεπτοκρατία» η οποία ασκεί την εξουσία διά του φόβου.

Μία εβδομάδα νωρίτερα, μιλώντας στη Βουλή στις 17 Ιανουαρίου, ο Ηλ. Κασιδιάρης είχε αναφερθεί:

«Στη σύγχρονη ελλαδική δημοκρατία, σε μια κατ' επίφαση δημοκρατία που έχετε αναγάγει σε κλεπτοκρατία».    

Ή, όπως έχει κατ' επανάληψη πει ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος, στην «κλεπτοκρατία της ψευτοδημοκρατικής Μεταπολίτευσης».

Προφανώς και μια ταυτόσημη διάγνωση μπορεί να είναι συμπτωματική.

Η δημοκρατία επιτρέπει στον καθένα να νομίζει ότι δεν ζει σε καθεστώς δημοκρατίας αλλά σε μια χώρα που διοικείται από κλέφτες.

Αλλωστε, από το 2010 ως σήμερα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λαφαζάνης έχει καταγγείλει ελευθέρως και με διάφορες ευκαιρίες τριάντα τέσσερα πραξικοπήματα - το 34ο ήταν η επίταξη των απεργών στα μέσα μαζικής μεταφοράς…

[Υποθέτω ότι είναι το παγκόσμιο ρεκόρ πραξικοπημάτων μέσα σε δυόμισι μόνο χρόνια!]

Πάλι η «θεωρία των δύο άκρων», ίσως αναρωτηθεί ο αναγνώστης.

Κάθε άλλο. Τα άκρα είναι προφανώς δύο, ασφαλώς δεν ταυτίζονται αλλά σίγουρα βλάπτουν τη δημοκρατία σε διαφορετικό βαθμό το καθένα, ανάλογα με τις περιόδους.

Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε κυρίως τη θεωρία του «κοινού εχθρού».

Ο κοινός εχθρός είναι μια «κλεπτοκρατία», η οποία έχει καταλύσει στην Ελλάδα τη δημοκρατία και τη νομιμότητα. Αρα, αντιμετωπίζεται μόνο με «τα καθαρά χέρια» του ενός ή του άλλου.

Ο βουλευτής Διαμαντόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ είπε στις περίφημες (και παραποιημένες…) δηλώσεις του ότι «ανομία είναι το Mall» - υποθέτω, εννοούσε «παρανομία»… Στην προκήρυξη για την ευθύνη της βομβιστικής ενέργειας από τη σύμπραξη αναρχικών «Αγρια Ελευθερία - Υποκινητές Κοινωνικών Εκρήξεων», το «Mall» χαρακτηρίζεται:

«Σύμβολο του πώς διαπλέκονται οι οικονομικές με τις πολιτικές και δικαστικές εξουσίες».

Προφανώς ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι τρομοκράτης. Το κοινό του όμως με την «Αγρια Ελευθερία κ.λπ.» είναι ότι και οι δύο εκδίδουν αποφάσεις νομιμότητας για να χρίσουν παράνομους κάποιους άλλους.

Ο Διαμαντόπουλος βεβαίως παραμένει στην καταγγελία της ανομίας που έχει διαπιστώσει ή έστω θέλει να δημιουργήσει ένα «κίνημα» γύρω από την καταγγελία αυτή. Ο άλλος βάζει και μια βόμβα.

Αν ερωτηθούν όλοι οι προαναφερθέντες, θα σκίσουν προφανώς τα ρούχα τους ότι σε καμία περίπτωση δεν συμφωνούν με όσους λένε (περίπου) τα ίδια. Και στο μυαλό τους αυτή είναι σίγουρα η αλήθεια.

Ολοι μαζί όμως και από κοινού, έστω και με διαφορετικά κίνητρα, έστω και με διαφορετικές μεθόδους, έστω και από διαφορετικές αφετηρίες, καταλήγουν σε έναν κοινό εχθρό και σε μια κοινή επιδίωξη: την καταγγελία, την κατάλυση ή την ανατροπή του «συστήματος» - ό,τι και αν ονοματίζει ο καθένας «σύστημα»…   

Μόνο που η επιδίωξη αυτή οδηγεί σε μια επικίνδυνη ισορροπία.

Οχι μόνο επειδή το μοναδικό πραγματικό «σύστημα» που υπάρχει σε μια Δημοκρατία είναι το δημοκρατικό, άρα η αμφισβήτησή του εμπεριέχει και έναν κίνδυνο αποσταθεροποίησης.

Αλλά και επειδή ένας κοινός εχθρός οδηγεί συνήθως σε παράξενες παρέες. Παράξενες ακόμη και με πλυμένα τα χέρια - κυρίως όταν «καμιά φορά χαιρετούν έτσι».