Aπόσπασμα της ομιλίας του Γιάννη Βλατή στο νομοσχέδιο για τους αγροτικούς συνεταιρισμούς

Η χώρα μας διανύει μια περίοδο πρωτοφανούς οικονομικής δυσπραγίας με τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις. Παρά τις προσπάθειες της Κυβέρνησης για δημοσιονομική εξυγίανση και μείωση των ελλειμμάτων, η ύφεση που παρατηρείται στην αγορά –και δεν είναι φυσικά κάτι που μας ξαφνιάζει- έχει οδηγήσει σε μηδενισμό το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας και σε ραγδαία αύξηση της ανεργίας. …Οφείλουμε λοιπόν να λάβουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα, προκειμένου να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για ανάπτυξη εκείνων των κλάδων της ελληνικής οικονομίας που αναμφίβολα μπορούν να τη στηρίξουν ουσιαστικά και άμεσα. Η γεωργία είναι σίγουρα ένας από αυτούς.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας το 2010, η γεωργία συμμετέχει μόλις σε ποσοστό 4,5% στο ΑΕΠ. Την ίδια στιγμή είναι γνωστή σε όλους η ποικιλία και η ποιότητα των προϊόντων που παράγει ή που μπορεί να παράγει η ελληνική γη. Γι’ αυτό και είναι απολύτως απαραίτητο να προχωρήσει το κράτος σε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν τα κίνητρα, που θα στρέψουν τον Έλληνα στην καλλιέργεια της γης. Στόχος είναι η αύξηση του ποσοστού επί του ΑΕΠ, αλλά και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και η προώθηση αυτών, προκειμένου να επιτευχθεί ο μεγαλύτερος δυνατός όγκος συναλλαγών με χώρες του εξωτερικού.

Η χώρα μας… υπήρξε ανέκαθεν μία αγροτική και άκρως τουριστική χώρα. Γι’ αυτούς τους τομείς της οικονομίας μας οφείλουμε να θέσουμε νέα ισχυρά θεμέλια, προκειμένου να ενισχυθούν, να αναπτυχθούν και να ευδοκιμήσουν άμεσα… Το αρμόδιο Υπουργείο κάνει μια προσπάθεια να εξασφαλίσει το περιβάλλον που απαιτείται για τη δημιουργία μεγάλων γεωργικών μονάδων, πιο αποδοτικών μεθόδων παραγωγής, πιο έντονα δραστηριοποιημένων υπηρεσιών προώθησης των ελληνικών προϊόντων στις αγορές του εξωτερικού. Η ορθή και σύγχρονη λειτουργία των αγροτικών συνεταιρισμών αποτελεί το ήμισυ του παντός στον τομέα της γεωργίας. Το ξέρω καλά, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, γιατί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, στο Βελβεντό της Κοζάνης λειτουργούν δύο αξιοζήλευτοι αγροτικοί συνεταιρισμοί.

…Τα δύο τελευταία χρόνια παρατηρείται μία στροφή των πολιτών στη γεωργία και την εκμετάλλευση της γης των πατέρων, η οποία έχει αφεθεί στην τύχη της τις τελευταίες δεκαετίες εξαιτίας της ραγδαίας αστικοποίησης του πληθυσμού. Η αύξηση της ανεργίας στα μεγάλα αστικά κέντρα και η ακρίβεια που είναι ιδιαιτέρως αισθητή σε αυτά, έχει οδηγήσει τους πολίτες σε άλλες επιλογές. Πολλοί νέοι άνθρωποι στρέφονται το τελευταίο διάστημα στη βιολογική γεωργία. Επιστρέφουν στην περιφέρεια και προσπαθούν να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά σε τομείς που είχαν απορρίψει οι προηγούμενες γενιές. Η γεωργία δεν είναι σίγουρα ο ευκολότερος τρόπος για να κάνει κανείς περιουσία. Μπορεί, όμως, με κατάλληλες συνθήκες να εξασφαλίσει ένα καλό βιοτικό επίπεδο.

Η χώρα μας διαθέτει μερικά από τα καλύτερα γεωπονικά Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Αυτή τη στιγμή υπάρχει πληθώρα νέων επιστημόνων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, με ερευνητική και επιστημονική δουλειά στις πλάτες τους, που μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά στην ενημέρωση των αγροτών και τον εκσυγχρονισμό των μεθόδων παραγωγής. Ο συνδυασμός της γνώσης, των νέων τεχνολογιών και τεχνικών μπορεί να οδηγήσει σε βελτίωση της ασφάλειας, της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων. Όλα αυτά, βέβαια, θα ισχύουν υπό έναν όρο, ότι δηλαδή οι γεωπόνοι θα πάψουν να είναι οι διαμεσολαβητές απλώς των γραφειοκρατικών διαδικασιών για τις επιδοτήσεις, αλλά θα πάνε στο χωράφι, θα γίνουν οι σύμβουλοι των νέων αγροτών.

Μ’ αυτά τα δεδομένα, ο ρόλος της Πολιτείας ορίζεται στη θέσπιση κανόνων της αγοράς, στο συνεχή και αυστηρό έλεγχο και στην υποστηρικτική πολιτική μέσω της προσφοράς αναπτυξιακών και άλλων κινήτρων. Είναι προφανές ότι το κράτος οφείλει να λειτουργεί σαν αρωγός των παραγωγών. Πέρα από τα βασικά και αυτονόητα δίκτυα και δομές, το κράτος όφειλε –και αυτό κάνει πλέον- να δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να ισχυροποιήσει τις θέσεις των Ελλήνων παραγωγών εκτός συνόρων μέσω του εκσυγχρονισμού, της συλλογικής οργάνωσης, της ενίσχυσης της αγροτικής επιχειρηματικότητας και τέλος της σύνδεσής της με άλλους σχετικούς κλάδους της οικονομίας, όπως το εμπόριο, τον τουρισμό, την εστίαση, τη βιομηχανία.