ΚΥΡΙΑΚΗ Γ´ ΛΟΥΚΑ
(Λκ. ζ΄ 11-16)
«Ἐκεῖνο τὸν καιρό, πήγαινε ὁ Ἰησοῦς στὴν πόλη ποὺ ὀνομαζόταν Ναΐν· μαζί του πήγαιναν καὶ ἀρκετοὶ μαθητές του καὶ πολὺς ὄχλος. Μόλις ὅμως πλησίασε στὴν πύλη τῆς πόλης, ἐκείνη τὴ στιγμὴ μεταφερόταν ἔξω ἕνας νεκρός, ποὺ ἦταν μοναχογιὸς στὴ μάνα του, καὶ αὐτὴ ἦταν χήρα, καὶ πολὺς ὄχλος ἦταν μαζὶ μ᾽ αὐτήν. Καὶ ὅταν τὴν εἶδε ὁ Κύριος, τὴν εὐσπλαγχνίστηκε καὶ τῆς εἶπε· Μὴν κλαῖς. Καὶ ἀφοῦ προχώρησε ἔπιασε τὸ φέρετρο, καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ βάσταζαν σταμάτησαν, καὶ εἶπε· Νεανίσκε, ἐγὼ σοῦ λέγω, σήκω πάνω.
Καὶ ἀνεκάθισε ὁ νεκρὸς καὶ ἄρχισε νὰ ὁμιλῆ, καὶ τὸν ἔδωσε στὴ μάνα του. Καὶ ὅλους τοὺς κατέλαβε φόβος καὶ δόξαζαν τὸ Θεό, καὶ ἔλεγαν ὅτι προφήτης μεγάλος ἐμφανίστηκε σ᾽ αὐτούς, καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸ λαό του».
Στὴν εὐαγγελικὴ αὐτὴ περικοπὴ βλέπουμε τὴ μεγάλη εὐσπλαγχνία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καθὼς καὶ τὴ θεία παντοδυναμία του. Συναντᾶ τὴ νεκρικὴ πομπή· ἀκούει τὸ κλάμα τῆς χήρας μάνας καὶ τὴν εὐσπλαγχνίζεται. Ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Ἰησοῦ πρὸς τὸν πονεμένο ἄνθρωπο εἶναι συγχρόνως καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιατί αὐτὸς ὡς Θεὸς, αὐτὸ ποὺ θέλει αὐτὸ καὶ γίνεται· καὶ αὐτὸν ποὺ εὐσπλαγχνίζεται καὶ τὸν σώζει. Ἔχει τὴ θεία δύναμη νὰ δώση τὴ χαρὰ στὴ λύπη, καὶ τὴ ζωὴ στὸ θάνατο· ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ ἐδῶ γρήγορα θὰ δώση τὴ ζωὴ στὸ πεθαμένο παιδὶ ποὺ θὰ δώση τὴ χαρὰ στὴ χήρα μάνα. Ὁ θάνατος σκόρπισε τὴ λύπη στὴ μάνα καὶ ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ νεκροῦ τῆς δίνει καὶ πάλι τὴ χαρά.
Ἡ χαρὰ μὲ τὴ ζωὴ πᾶνε μαζί· ἐκεῖ ὅπου ἔχουμε ζωὴ ἔχουμε καὶ χαρά· κι ἐκεῖ ὅπου πέφτει ὁ θάνατος πέφτει καὶ ἡ λύπη. Ἀφοῦ εἰσῆλθε στὸν ἄνθρωπο ὁ θάνατος ἦλθε καὶ ἡ λύπη. Ὁ ἄνθρωπος λυπᾶται καὶ στενοχωριέται γιατί ἔχει τὸ φόβο τοῦ θανάτου πάντοτε μπροστά του· καὶ ὁ φόβος αὐτὸς εἶναι πραγματικὸς καὶ βέβαιος ὅσο τίποτε ἄλλο σ᾽αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὅλα ἐδῶ εἶναι σχετικά, τὸ μόνο ποὺ εἶναι βέβαιο εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος ὡς γεγονὸς εἶναι βέβαιο, ἀλλὰ ὄχι ὅμως φοβερὸς γι᾽αὐτοὺς ποὺ πιστεύουν στὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Κύριος νίκησε τὸ θάνατο μὲ τὸ δικό του θάνατο καὶ χάρισε σὲ μᾶς τὴν αἰώνια ζωή. Ὁ θάνατος ἦταν φοβερὸς μέχρι τὴ μέρα τοῦ θανάτου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μετὰ τὸ θάνατό του καταλύθηκε ἡ δύναμη τοῦ θανάτου.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εὐσπλαγχνίστηκε τὴ χήρα μάνα καὶ τῆς εἶπε· «μὴ κλαῖς». Ὁ λόγος αὐτὸς εἶναι λόγος Θεοῦ καὶ αὐτὸ ποὺ λέει εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἀλήθεια, ὁ Κύριος σταματᾶ τὸ κλάμα καὶ δίνει τὴ χαρὰ στὸν ἄνθρωπο. Πλησιάζει τὸ φέρετρο, τὸ ἀγκουμπάει, σταματοῦν οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸ βαστάζουν καὶ λέγει· «Νεανίσκε, ἐγὼ σοῦ λέγω, σήκω πάνω». Καὶ ἀμέσως τὸ νεκρὸ παιδὶ μὲ τὴ θεϊκὴ αὐτὴ φωνὴ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ζωντανεύει καὶ ἀνακάθεται ἐπάνω στὸ φέρετρο. Καὶ ὄχι μόνο κάθεται, ἀλλὰ ἀρχίζει καὶ νὰ ὁμιλῆ· σημάδι καθαρὸ ὅτι τὸ νεκρὸ παιδὶ ἀναστήθηκε. Καὶ ὁ Κύριος τὸ ἔδωσε καὶ πάλι στὴ χήρα μάνα του, ὄχι νεκρὸ γιὰ νὰ τὸ ἐνταφιάση, ἀλλὰ γεμάτο ζωὴ γιὰ νὰ τὸ χαίρεται καὶ νὰ μὴν κλαίη, καθὼς τῆς εἶπε, ὅταν συνάντησε τὴ νεκρικὴ πομπὴ· «μὴ κλαῖς».
Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ἀνασταίνει τοὺς νεκροὺς καὶ σκορπίζει τὸ φόβο στοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν ἀκοῦνε. Ὅταν ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ ὁ ἄνθρωπος τρέμει ἀπὸ τὸ φόβο. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀκούση τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ μὴν φοβηθῆ. Μπροστὰ σὲ ἕνα τόσο ὁλοφάνερο σημεῖο τοῦ Θεοῦ, ὅπως εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ νεκροῦ παιδιοῦ τῆς χήρας μάνας, ὁ ἄνθρωπος στέκει μὲ μεγάλο φόβο καὶ τὸ μόνο ποὺ κάνει ξεσπάει σὲ δοξολογία τοῦ Θεοῦ, λέει· «Δόξα σοι ὁ Θεός». Μὰ καὶ τί ἄλλο μπορεῖ νὰ κάνη ἀπ᾽ αὐτό, ἀπὸ τὸ νὰ δοξάση τὸ Θεό; Ἀφοῦ γιὰ νὰ ἑρμηνεύση τὴν παντοδυναμία τοῦ θείου λόγου δὲν μπορεῖ, ἀδυνατεῖ; Ἤ λοιπὸν σιωπᾶ ἀπὸ φόβο, ἤ ξεσπάει σὲ δοξολογία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ καλούμαστε καὶ μεῖς σήμερα νὰ κάνουμε, ποὺ ἀκούσαμε τὸ θαῦμα αὐτὸ τοῦ Κυρίου.
Νὰ τὸ ἑρμηνεύσωμε δὲν μποροῦμε. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν χωρεῖται στὸν ἀνθρώπινο λόγο, ἀλλὰ πιστεύεται καὶ προσκυνεῖται. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀκούση τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ τὸν πιστέψη καὶ νὰ σωθῆ. Καὶ στὴν πόλη Ναΐν τότε, ὅσοι ἄκουσαν τὸ λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸν πίστεψαν σώθηκαν· καὶ αὐτοί, ποὺ τὸν πίστεψαν ξεχύθηκαν σ᾽ ὅλη τὴν Ἰουδαία γεμάτοι χαρὰ καὶ ἔλεγαν· «ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ». Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐξαπλώθηκε στὸν κόσμο μὲ τὸ στόμα τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μὲ ἀνθρώπινη δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴ δίκη του. Ὁ ἴδιος ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει μέσα τὴ δύναμη τῆς ἐξάπλωσης στὸν κόσμο γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, «ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τὼν αἰώνων». Ἀμήν.
π. Γ.Δ.Σ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου