Με αφορμή την ‘εμπνευσμένη καινοτομία’ του υπουργείου παιδείας για την ανάδειξη των σημαιοφόρων και των παραστατών μετά από κλήρωση του συνόλου των μαθητών, αναρωτήθηκα τι επιδιώκεται και τι εξυπηρετούν οι μαθητικές παρελάσεις εν τέλει, έτσι όπως γίνονται. Πόσο μπορεί να αποδοθεί η έννοια ενός Εθνικού σκοπού μέσα από επαναλήψεις που μπορεί ν’ αλλάζουν μεν τα πρόσωπα, η εικόνα όμως παραμένει η ίδια. Ίδια κι’ απαράλλακτη, με τις αποχρώσεις του μπλε να κυριαρχούν σ’ ένα σύνολο, που απλά θεωρούσε υποχρέωσή του τη συμμετοχή, χρόνια τώρα.
Γιατί κάπως έτσι συνεχίζεται και σήμερα στο ίδιο στυλιστικό μοτίβο να ξεδιπλώνεται η Εθνική μας περηφάνεια.
Κάπως έτσι, ή λίγο διαφορετικά ως προς την εμφάνιση, αλλά με τον ίδιο Εθνικό οίστρο η μαθητιώσα νεολαία καλείτο και καλείται να δώσει το δικό της παρόν στον εορτασμό των Εθνικών εορτών. Κάπως έτσι, σε τμήματα που η ‘υψομετρική’ διαφορά των μαθητών καθόριζε και καθορίζει τους έσχατους, χάριν της πειθαρχημένης εικόνας, στη φάλαγγα των πρώτων.
Κάπως έτσι, κυλούσαν και κυλούν οι Εθνικοί εορτασμοί, σε σχοινόδετες κεντρικές οδούς που συγκρατούν το πατριωτικό ρίγος του κόσμου να εκδηλωθεί στα καμάρια τους που έχουν επωμισθεί την ύψιστη τιμή, να καλύψουν την αργία της επετειακής γιορτής.
Κάπως έτσι με παραγγέλματα που έδιναν το έναυσμα. -Ένα στ’ αριστερό… Και ακολούθως τα πατριωτικά άσματα που γέμιζαν και γεμίζουν μουσικά μαζί με τα ταρατατζούμ τον χρόνο της «παρέλασης». Και μετά…; Και μετά τα γνωστά. Υποστέλλουμε τον Εθνικό παλμό πίνοντας τον καφέ μας ΧΑΛΑΡΑ και δοξάζοντας τους προγόνους που μας πρόσφεραν μια διακοπή στην καθημερινότητα. Αφήστε όμως το μετά και ας σταθούμε λίγο στα της παρέλασης. Γιατί πέρα από το τυπικόν με πολλά ερωτηματικά, υπήρχε και υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει. Κάτι που δεν αφήνει την Θυσία των προγόνων μας κενό γράμμα στη θέαση μιας μαθητικής παρέλασης και δεν είναι άλλο από εκείνα τα παιδιά που μοχθούν μέσα από τη μάθηση να διακριθούν. Ναι μιλώ γι’ αυτά τα παιδιά που η επιβράβευσής τους να κρατούν τη Σημαία μας και να προηγούνται των άλλων μαζί με τους παραστάτες, σηματοδοτούσε πρότυπα και δημιουργούσε την απαραίτητη άμιλλα για τους αυριανούς πολίτες αυτής της Χώρας. Τους πολίτες που θα είναι υπεύθυνοι αλλά και ικανοί να φανούν αντάξιοι στις παρακαταθήκες των αγώνων του Έθνους και του Λαού.
Προφανώς αυτοί οι νέοι και αυριανοί πολίτες μιας στερεής κοινωνίας, αποτελούν την ΡΕΤΣΙΝΙΑ του κόσμου που οραματίζονται οι άνθρωποι που καθοδηγούν την τύχη αυτού του Τόπου. Ρετσινιά λοιπόν η αριστεία ώσπου να δικαιωθούν τα συσσίτια ως κοινωνικό απόσταγμα που θα ορίζει την πρόοδο αυτής της Χώρας. Και για να απαλλαγούμε απ’ αυτή τη ρετσινιά κτυπάμε το κακό στη ρίζα του. Έτσι με μια απόφαση υπουργού που υπογράφεται και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας-scripta manent κ. Πρόεδρε- καταργείται η αξιοκρατία και οι άριστοι μπαίνουν στη σούμα και μέσα από τη διαδικασία του κλήρου τζογάρουμε την τιμή να φέρεις την Σημαία μας.
Αυτό κι’ αν είναι εκπαιδευτική μεταρρύθμιση… ‘O tempora o mores’….
Θα περίμενε κανείς από κάποιους που θέλουν να αναφέρονται ως προοδευτικοί και μάλιστα και με πανεπιστημιακή ενασχόληση, να αλλάξουν κάτι προς το ουσιώδες διορθώνοντας παλιές αντιλήψεις με νέες προτάσεις. Θα μπορούσε φέρ’ ειπείν οι επετειακές εκδηλώσεις των Εθνικών Εορτών να αλλάξουν χαρακτηριστικά και από μια ολιγόλεπτη παρέλαση χωρίς νόημα των μαθητών, να προχωρήσουν στην ιστορική αναζήτηση ευρύτερων πηγών εισάγοντας προβληματισμούς και αντλώντας διδάγματα, να αποδοθεί το νόημα των αγώνων του Έθνους.
Ναι, θεωρώ ότι θα ήταν πιο χρηστικό και θα απέδιδε και τον ανάλογο σεβασμό στη σημασία της Εθνικής επετείου, ο εορτασμός να διεξάγεται με ανοικτές ομιλίες για όλους σε σχολικές και δημόσιες άλλες αίθουσες, με ομιλητές όχι απαραίτητα εκπαιδευτικούς αλλά και με ιστορικούς ή και άλλους που εντρυφούν στην ιστορία. Θα μπορούσε επίσης να μπαίνει εθελοντική εργασία στους μαθητές και μέσα από γραπτά κείμενα να αναλύουν και να βγάζουν τα συμπεράσματά τους σχετικά με τη συμβολή του πατριωτισμού των Ελλήνων στην Εθνική μας υπόθεση. Θα μπορούσε… Πολλά θα μπορούσε να γίνουν και να αλλάξουν τον ξεπερασμένο τρόπο εορτασμού, αλλά εμείς αντί να ψάξουμε τα χαρακτηριστικά μας στην ιστορία των προγόνων μας αλλάζουμε τον χαρακτήρα του ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΟΥ.
Αφήνουμε μια παρωχημένη μορφή εκδήλωσης των Εθνικών συναισθημάτων μας να βηματίζει στη σκέψη μας μέχρι του σημείου των επισήμων, οπότε και ολοκληρώνεται ο ρόλος όλων στην εορταστική αποστολή και κλείνουμε ως πατριώτες.
Αυτή μάλλον την εικόνα θέλησαν να φρεσκάρουν οι αρμόδιοι της παιδείας και αποφάσισαν να βάλλουν επί των συμβόλων μας κλήρο, συμβάλλοντας πιθανόν έτσι στην απόδοση της Ισοπεδωτικής Δημοκρατίας.
Όμως αν ήθελαν πραγματικά να ανταποκριθούν σε μια τέτοια εκδοχή, θα έπρεπε παράλληλα να διεξάγεται κλήρωση και για τις θέσεις των επισήμων ανάμεσα στους ΔΗΜΟΤΕΣ. Αλλά σε όλους τους ΔΗΜΟΤΕΣ, χωρίς εξαιρέσεις συμπεριλαμβανομένων και των επισήμων χωρίς καμία διάκριση, διαφορετικά φοβάμαι πως ‘Ψεύτης Ήλιος’ (Ν. Μιχάλκοφ) φωτίζει τις αξίες μας. Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo. gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου