Oμιλία του Προέδρου του Κινήματος, Γιώργου Παπανδρέου, στο Αγρίνιο

Φίλες και φίλοι,
Και από το Αγρίνιο λέμε…
Ξεκινάμε.
Πάμε!
Πάμε μαζί για τις αξίες μας.
Πάμε μαζί για την Ελλάδα.
Πάμε μαζί με το Κίνημά μας, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Ήρθε η ώρα να ακουστεί η δικιά μας φωνή με…
Ένα Κίνημα προοδευτικών αξιών, απέναντι στο συντηρητικό κυνήγι της εξουσίας.
Ένα Κίνημα αλήθειας, απέναντι στον ανορθολογισμό.
Ένα Κίνημα – πρωταγωνιστικό προοδευτικό πόλο ευρύτερων συνεργασιών, όχι όμως «πατερίτσα» της δεξιάς, όχι ουραγός κανενός, ούτε μιας αριστερής συντήρησης.
Ένα Κίνημα Συμμετοχής – Αυτοοργάνωσης, που στέκεται απέναντι στον ελιτισμό, την αλαζονεία της εξουσίας και τα παιχνίδια κορυφής, που δεν αφορούν κανέναν!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου σε όλο το Αγρίνιο, σε όλη την Αιτωλοακαρνανία, για την εμπιστοσύνη σας.
Όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά και σήμερα.
Σήμερα, μετά την Αθήνα και την 3η του Γενάρη, κάνουμε και εδώ μία νέα αρχή.
Ένα νέο ξεκίνημα.
Έχοντας στο νου μας τον πολίτη,
έχοντας οδηγό τις αξίες μας,
βάζουμε την Ελλάδα μπροστά.
Γιατί είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα.
Είναι αδιανόητο για μένα, πέντε χρόνια από την εκδήλωση της κρίσης,
και μετά από όσα περάσαμε,
μετά από τόση προσπάθεια,
να βρισκόμαστε ως χώρα στη σημερινή θέση.
Αδιανόητο.

Προγραμματισμένη ήταν η έξοδος από το Μνημόνιο στο τέλος Δεκεμβρίου 2014.
Ήταν προγραμματισμένη εδώ και τρία χρόνια.
Αντί για έξοδο από το μνημόνιο στο τέλος Δεκεμβρίου του 2014,
έχουμε παράταση,
έχουμε άδηλη έκβαση.
Είναι αδιανόητο μετά τα όσα περάσαμε και θυσιάσαμε να έχουμε και πάλι ανασφάλεια.
Επαναφορά σεναρίων εξόδου από το ευρώ σε όλο το διεθνή τύπο.
Είναι άδικο για την Ελλάδα, άδικο για τους Έλληνες.
Είναι εξοργιστικό μετά από όσα κάναμε, αυτό να συζητιέται πάλι σήμερα. Εξοργιστικό!
Ποιος ευθύνεται φίλες και φίλοι;
Πρώτα απ’όλα,
Είναι τεράστιες οι ευθύνες της ηγεσίας που κυβέρνησε τα τελευταία δυόμιση χρόνια.
Απέτυχαν να εξασφαλίσουν ομαλή έξοδο από το Μνημόνιο.
Απέτυχαν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην επόμενη μέρα.
 Παρά τη διακομματική στήριξη στη Βουλή, που την περίοδο 2009-2011 δεν υπήρχε.
Θα θυμόσαστε – Όλοι μας πετροβολούσαν.
Παρά τις πρωτοφανείς συνθήκες κοινωνικής ηρεμίας σε σχέση με αυτά που αντιμετωπίσαμε εμείς.
Παρά το γεγονός ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της μείωσης των ελλειμμάτων έγινε μεταξύ 2009-2011.
Παρά το γεγονός ότι οι δυσκολότερες αποφάσεις δρομολόγησης μεταρρυθμίσεων έγιναν μεταξύ 2009-2011.
Απέτυχαν και σε άλλα:
Αντί να συνεχίσουν τις ουσιαστικές τομές και αλλαγές που παρέλαβαν, τις αποδόμησαν.
Αντί να μιλήσουν σοβαρά για το μέλλον, άρχισαν να μιλάνε για επιστροφή στην «κανονικότητα» του 2009.
Δηλαδή, στον ορυμαγδό του ρουσφετιού που ζήσαμε μέχρι και την τελευταία μέρα που διαλύθηκε η Βουλή.
Δηλαδή, στην παλινόρθωση του πελατειακού κράτους που κατέστρεψε τη χώρα.
Και αντί να προετοιμάσουν σοβαρά, με διάλογο, εδώ και ένα χρόνο, την ομαλή έξοδο από το Μνημόνιο, να επιδιώξουν ευρύτατες συναινέσεις που θα εδραίωναν παγκοσμίως την πεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα σταθερότητας, εξασφαλίζοντας τις καλύτερες συνθήκες για μια έξοδο που επαναλαμβάνω ήταν προγραμματισμένη,
άρχισαν να ανταγωνίζονται την Αντιπολίτευση.
Όχι για το πώς θα πάει μπροστά η χώρα, αλλά ποιός θα σκίσει δήθεν γρηγορότερα το Μνημόνιο.
Έτσι βύθισαν την Ελλάδα και πάλι στην αναξιοπιστία.
Και όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορείς στην άμμο να χτίζεις success story,
όταν κατάλαβαν ότι, τους κατάλαβαν στο εξωτερικό,
αποφάσισαν να παίξουν τη χώρα στα ζάρια των εκλογών.
Πετώντας την καυτή πατάτα στην όποια επόμενη κυβέρνηση, που θα έχει ασφυκτικά περιθώρια διαπραγμάτευσης έτσι όπως τα έκαναν.
Όλα για την προσωπική επιβίωση.
Αλλά η Ελλάδα βυθίστηκε ξανά στην ανασφάλεια.
Είναι τεράστιες οι ευθύνες και της ηγεσίας της αντιπολίτευσης.
Οι μεν αποκαλύφτηκαν στο Παρίσι.
Αυτοί αποκαλύφτηκαν στο Λονδίνο.
Μας λένε ότι θα χορέψουν οι αγορές.
Λέτε; Ως πρωθυπουργός πρώτος εγώ έκανα κριτική στις αγορές.
Το 2010 μπορούσα με μία απόφαση να δημιουργήσω μεγάλα προβλήματα στις αγορές και στην διεθνή οικονομία.
Ποιο θα ήταν όμως το πρώτο θύμα μίας τέτοιας απόφασης;
Δεν θα ήταν ούτε η Γερμανία, ούτε οι αγορές.
Αλλά η Ελλάδα και ειδικότερα ο Έλληνας πολίτης.
Για αυτό μια εθνική πολιτική δεν μπορεί να στηριχθεί σε ευχολόγια περί μιας αλλαγής στην ΕΕ, ούτε σε έωλες απειλές προς τις αγορές.
Μπορεί και πρέπει να στηριχθεί στην αποτύπωση της σημερινής πραγματικότητας στις αγορές και στην Ευρωζώνη.
Και δεν είναι καθόλου ρόδινα τα πράγματα.
Μόνο έτσι θα διαφυλάξουμε τα συμφέροντα της χώρας, τις θυσίες του λαού μας.
Μόνο έτσι θα διαπραγματευτούμε σοβαρά και αξιόπιστα.
Αλλά πού είναι η σοβαρότητα;
Πού είναι η συνεννόηση;
Μόνο ανευθυνότητα.
Ανευθυνότητα, που συναγωνίζεται και ξεπερνά την ανευθυνότητα της ηγεσίας της Ν.Δ. την περίοδο 2009-2011.
Είναι τεράστιες όμως οι ευθύνες και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Καλώ τους πάντες να σταματήσουν να τροφοδοτούν την κουβέντα της εξόδου από το ευρώ.
Οι συνέπειες για την Ελλάδα θα είναι πολύ μεγαλύτερες από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα.
Μιλώ έχοντας την εμπειρία ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή.
Όταν δυστυχώς πολλοί συζητούσαν για Grexit.
Η ζημιά για την Ελλάδα αλλά και για την εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής ήταν τεράστια.
Γιατί η αγορά και η επιχειρηματικότητα είχε παγώσει.
Σταμάτησαν σοβαρές επενδύσεις από το εξωτερικό.
Οι τράπεζες πάγωσαν τη ροή χρήματος.
Η κατανάλωση χτυπήθηκε.
Η ύφεση βάθυνε.
Δεν μπορέσαμε να βγούμε στις αγορές όπως θέλαμε.
Και σήμερα, η ανασφάλεια υπονομεύει όσα κάναμε.
Απευθύνομαι προς τους εταίρους μας:
Δεν το καταλαβαίνετε;
Δεν θέλετε να το καταλάβετε;
Αφήστε ήσυχους τους Έλληνες και τις Ελληνίδες.
Μπορούν νηφάλια, να ακούσουν, να σκεφτούν και να αποφασίσουν.
Να γίνει ουσιαστικός διάλογος τώρα στις εκλογές για το μέλλον της χώρας.
Εκλογές έχουμε.
Μιλάει η Δημοκρατία.
Ας τη σεβαστούν όλοι.
Φίλες και φίλοι,
Ο τόπος χρειάζεται ηγεσίες και πολιτικές δυνάμεις που βάζουν την Ελλάδα μπροστά από οτιδήποτε άλλο.
Πάνω από κάθε προσωπικό, πολιτικό, κομματικό κόστος.
Το 2010 πήραμε εγώ και η κυβέρνησή μου αντιδημοφιλείς αποφάσεις. Με ένα και μόνο κριτήριο: επειδή αυτό έπρεπε να κάνουμε για την πατρίδα.
Αποφάσεις που δικαιώθηκαν ακόμα και από αυτούς που τις πολέμησαν λυσσαλέα ως αξιωματική αντιπολίτευση – και είδαν το φως το αληθινό, όταν μύρισαν εξουσία.
Αποφάσεις που δικαιώθηκαν και από τις εξελίξεις στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, στην Κύπρο.
Την ίδια δύσκολη απόφαση πήραν και εκεί.
Αυτό επέβαλλε το πατριωτικό τους καθήκον.
Ξέρω όμως τρία πράγματα που θέλω να συγκρατήσετε:
Πρώτον, πολλές αποφάσεις που πόνεσαν άδικα αυτούς που δεν έφταιγαν, δεν θα χρειαζόταν να τις πάρουμε,
αν η αξιοπιστία της χώρας δεν είχε πληγεί θανάσιμα από αυτούς που είπαν ψέματα και έφυγαν.
Δεν θα χρειαζόταν να τις πάρουμε – γιατί η Ελλάδα είναι μεταξύ των 30 πλουσιότερων χωρών του κόσμου – αν ο δημόσιος τομέας δεν είχε εγκαταλειφθεί για χρόνια στην τύχη του.
Αν δεν είχε γίνει όχημα ρουσφετιών, σπατάλης και διανομής προνομίων στους λίγους και ισχυρούς.
Αν δεν ήταν τελείως ανήμπορος να χτυπήσει την φοροδιαφυγή και να κατανείμει δίκαια τα βάρη.
Και δεν θα χρειαζόταν να τις πάρουμε, αν η Ευρώπη, η συντηρητική Ευρώπη μας έδινε λίγο χρόνο για να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις μας. Στηρίζοντας στις διεθνείς αγορές τα ελληνικά ομόλογα όπως τελικά έκανε ο Ντράγκι για την Ιταλία και την Ισπανία. Και έτσι δεν χρειάστηκαν να μπουν στον μηχανισμό στήριξης για τα δάνειά τους.
Δεύτερον, δείτε την Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Στις διεθνείς επαφές μου, παντού όπου πάω, όλοι υποστηρίζουν ότι η διαφορά της Ελλάδας από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία,
δεν ήταν μόνο ότι είχε να αντιμετωπίσει το χειρότερο συνδυασμό ελλειμμάτων, ύφεσης και χρέους από όλες τις άλλες χώρες.
Ήταν και η χώρα με τη μεγαλύτερη έλλειψη στοιχειώδους πολιτικής συναίνεσης.
Και αυτό το πληρώσαμε -και θα το πληρώνουμε- ως Έλληνες, ακριβά.
Και σε χρόνο.
Και σε χρήμα.
Ξέρω ότι, με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση το 2010, όταν η Ελλάδα βρέθηκε σε κατάσταση οικονομικού πολέμου, ή έστω τον Οκτώβριο του 2011 με τη Συμφωνία των Βρυξελλών – και μια ξεκάθαρη θέση με το δημοψήφισμα που είχα προτείνει, σήμερα θα είχαμε περάσει προ πολλού τον κάβο.
Θα είχε ξεπεράσει προ πολλού την ανασφάλεια.
Και ένα τρίτο σημείο – κομβικό, για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και στο εξής.
Το προοδευτικό μεταρρυθμιστικό έργο της περιόδου 2009-2011 εγκαταλείφθηκε τα τελευταία δυόμιση χρόνια.
Αποδομήθηκε.
Εμείς απέναντι στην συντηρητική δεξιά ηγεσία – και όσους ταυτίστηκαν μαζί της, αντί να συνεργαστούν επί ίσοις όροις –
αλλά και απέναντι στην αριστερή συντήρηση,
απέναντι σε όσους υπηρετούν την πελατειακή λογική,
λέμε ξεκάθαρα ότι πρέπει να συνεχιστεί το έργο προοδευτικών αλλαγών της περιόδου 2009-2011 που διακόπηκε.
Το έργο αυτό έφερε από το 2010 την Ελλάδα στην πρώτη θέση σε ρυθμό μεταρρυθμίσεων ανάμεσα σε όλες τις αναπτυγμένες χώρες του ΟΟΣΑ.
Βέβαια είχαμε και έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε.
Ήμασταν έτη φωτός πίσω το 2009.
Αλλά θα πρέπει να χτίσουμε πάνω σε αυτό.
Να πολλαπλασιάσουμε τα θετικά.
Να διορθώσουμε τα λάθη.
Να καλύψουμε τα κενά.
Να συνεχίσουμε τις αλλαγές που θα φέρουν ανάπτυξη και διαφάνεια.
Γιατί ξέρουμε ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες δεν πρόκειται να απαλλαγούν οριστικά από την ανασφάλεια,
η Ελλάδα δεν πρόκειται να ανακάμψει οριστικά,
αν δεν αλλάξει οριστικά!
Αν δεν αλλάξει συθέμελα, στη βάση αρχών και αξιών για μία σύγχρονη λειτουργική δημοκρατία.
Χρειάζεται την επανάσταση του αυτονόητου.
Αυτή η επανάσταση βασίζεται στην βαθιά πεποίθησή μας ότι η Ελλάδα μπορεί.
Αρκεί να πιστέψει στον εαυτό της.
Αρκεί να μην θεωρούμε ότι για όλα τα δεινά φταίνε κάποιοι ξένοι προστάτες ή από την άλλη ότι, η σωτηρία μας, η λύση των πάντων, θα έρθει ως δια μαγείας όταν εμφανιστεί κάποιος ξένος προστάτης.
Όσο και εάν μας επηρεάζει το Ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον,
τίποτα δεν αντικαθιστά τη δική μας ευθύνη να αλλάξουμε την Ελλάδα.
Αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς δεν θα το κάνει.
Εμείς λέμε, λοιπόν – θα δουλέψουμε, θα πιέσουμε, θα παλέψουμε για να αποκτήσει η Ελλάδα το δικό της Ελληνικό Σχέδιο.
Σχέδιο πατριωτικό, που κανείς δεν μας επιβάλλει.
Που επιλέγουμε εμείς, είναι κτήμα του Έλληνα και της Ελληνίδας.
Έχει την υπογραφή του Ελληνικού λαού.
Σχέδιο με αλλαγές ριζικές, βαθιές, που εμείς θα προσδιορίσουμε μέσα από πλατειά διαβούλευση, σωστή μελέτη, αξιοποίηση διεθνούς και ευρωπαϊκής εμπειρίας.
Εντοπίζοντας τις βασικές προβληματικές πελατειακές δομές που πρέπει να αλλάξουν.
Αλλαγές που θα καταστήσουν την Ελλάδα σύγχρονη λειτουργική Δημοκρατία.
Χωρίς να αδικούνται τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα προς όφελος του πελατειακού κατεστημένου.
Αλλαγές που θα εγγυηθούν εις το διηνεκές την εκπλήρωση ευρωπαϊκών μας υποχρεώσεων.
Ελληνικό Σχέδιο και Θεσμοί που λειτουργούν, με τον πολίτη συμμέτοχο και τελικό κριτή.
Δικό μας σχέδιο για να οικοδομηθεί η Μεταπελατειακή Ελλάδα, μία Ελλάδα Αξιών, Δικαιοσύνης, Δημιουργίας.
Δικό μας Ελληνικό Σχέδιο ώστε οι πολίτες να δουν βελτίωση στην καθημερινότητά τους, αποτινάσσοντας την ανασφάλεια και την αίσθηση ότι όλα γίνονται ερήμην τους.
Δικό μας Ελληνικό Σχέδιο ώστε να δούμε επενδύσεις και ανάπτυξη βιώσιμη.
Δικό μας Ελληνικό Σχέδιο ώστε να μπορούμε να υποσχεθούμε στις νέες γενιές δουλειά και ευημερία και όχι μετανάστευση.
Δικό μας Ελληνικό Σχέδιο που θα εγγυάται την χρηστή διοίκηση και υπεύθυνη δημοσιονομική πολιτική.
Ξέρετε, πόσες φορές, όταν προωθούσαμε αλλαγές κάποιοι μου έλεγαν «Πρόεδρε, αυτά που λέτε δεν γίνονται, αυτά είναι για άλλη χώρα, εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε».
Η απάντησή μου ήταν απλή.
Δεν δέχομαι ότι η Ελλάδα δεν μπορεί!
Θέλω να μου απαντήσετε όχι για το αν μπορεί αλλά για το πως θα μπορέσει!
Θυμάμαι όταν αποφασίσαμε τον Καλλικράτη, για να μειώσουμε τα πολλαπλά επίπεδα διοίκησης, διάφοροι μας έλεγαν ότι είναι ακατόρθωτο.
Μπορέσαμε.
Όταν είπαμε να βάλουμε όλα τα έξοδα του δημοσίου στο διαδίκτυο – και πάλι μας είπαν: «αυτά δεν γίνονται εδώ».
Εμείς μπορέσαμε με την Διαύγεια.
Μου είπαν ότι οι γιατροί δεν δέχονται και δεν θα μάθουν να κάνουν συνταγογραφήσεις -online – μέσω διαδικτύου.
Το κάναμε. Και μειώσαμε τη φαρμακευτική δαπάνη πάνω από 30%.
Όταν κάναμε το OpenGov για να βρούμε με αξιοκρατικά κριτήρια πρόσωπα για την διοίκηση και όχι κουμπάρους και ημέτερους,
μου έλεγαν, δεν θα μπορέσεις.
Και όμως, αποδείξαμε – με τις όποιες αδυναμίες και λάθη – ότι μπορούμε.
Και χωρίς οικονομικό κόστος. Αντίθετα με κέρδος για τον πολίτη.
Αρκεί να είναι κανείς αποφασισμένος.
Μερικά απλά παραδείγματα που δείχνουν ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται άλλα ποσοτικά μέτρα
– δηλαδή οριζόντιες περικοπές –
αλλά ποιοτικά μέτρα
– δηλαδή σοβαρό, υπεύθυνο νοικοκύρεμα.
Μόνο ένα παρόμοιο συγκεκριμένο, ρηξικέλευθο και αποφασιστικό δικό μας Ελληνικό Σχέδιο, θα μας δώσει δύναμη διαπραγματευτική απέναντι στους εταίρους μας, στη σημερινή συγκυρία, ώστε να πούμε: όχι άλλη πολιτική εξοντωτικής λιτότητας!
Μόνο με ένα δικό μας φιλόδοξο Σχέδιο, θα μπορέσουμε να πετύχουμε και τους καλύτερους όρους στην διαπραγμάτευση για τη διαχείριση του χρέους μας.
Το Σχέδιο μας βασίζεται σε ένα τρίπτυχο – Απελευθέρωση, Ανθρωπιά, Ανάπτυξη:
• Προϋπόθεση πρώτη: Απελευθέρωση της δημοκρατίας μας, των πολιτειακών θεσμών μας, από τον πελατειακό και μοιραίο εναγκαλισμό από ισχυρά συμφέροντα και δουλείες.
Οι αρχές της διαφάνειας, της αξιοκρατίας, της διαβούλευσης, της άμεσης συμμετοχικής δημοκρατίας, της αποκεντρωμένης και αποτελεσματικής διοίκησης, της κοινωνικής λογοδοσίας, του δημοκρατικού ελέγχου κάθε εξουσίας, της ισχύος του δικαίου, αποτελούν πυξίδα για μας.
• Προϋπόθεση δεύτερη: Ανθρωπιά και αλληλεγγύη απέναντι στη σκληρότητα των ανισοτήτων, που διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή ενώ περιθωριοποιούν ανέργους, φτωχούς, συνταξιούχους και αδύναμα στρώματα της κοινωνίας.
Απέναντι στην κυριαρχία των δημοσιονομικών δεικτών, προβάλλουμε και την καθοριστική σημασία των κοινωνικών δεικτών.
Πυξίδα μας η κοινωνική δικαιοσύνη μέσα από ένα κράτος που δίκαια θα κατανέμει βάρη, δίκαια θα διανέμει πλούτο, δίκαια θα εξασφαλίζει το ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης – απαραίτητοι όροι για να εξασφαλίσουμε σιγουριά και ασφάλεια για τον κάθε πολίτη.
• Προϋπόθεση τρίτη: Ανάπτυξη βιώσιμη, που θα εδράζεται στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού μας ιστού επενδύοντας στα δικά μας συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Θέλουμε την επιχειρηματικότητα, την επιχειρηματική πρωτοβουλία που εδράζεται σε παραγωγικές και όχι παρασιτικές βάσεις, αξιοποιώντας ότι πολυτιμότερο έχει η χώρα μας:
Τον άνθρωπο, τον ελληνικό πολιτισμό και το μοναδικό ελληνικό περιβάλλον.
Πυξίδα μας οι νέες βιώσιμες τεχνολογίες, η εκπαίδευση που αναδεικνύει την δημιουργική και κριτική σκέψη, που απελευθερώνει το ανθρώπινο δυναμικό και το θωρακίζει απέναντι στις παγκόσμιες τεχνολογικές και οικολογικές εξελίξεις.
Φίλες και φίλοι,
Τα παραπάνω δεν τα λέει κανένας.
Ούτε αυτοί που είναι εξαιρετικοί μεταρρυθμιστές στα λόγια, αλλά κουρέλιασαν τις προοδευτικές αλλαγές 2009-2011.
Ούτε αυτοί που θέλουν να κυβερνήσουν στο όνομα της αριστεράς, αλλά έχουν αγκαλιάσει το ρουσφέτι και την πελατειακή λογική.
Μας ρωτάνε, γιατί χρειάζεται ένα νέο Κίνημα τώρα;
Κρατήστε 5 κυρίως λόγους:
Πρώτον, γιατί η χώρα, προκειμένου να πορευθεί με ασφάλεια στο μέλλον, χρειάζεται αποφασιστικότητα και πολιτικές δυνάμεις και ηγεσίες που βάζουν πρώτα την Ελλάδα και τους πολίτες της, χωρίς να υπολογίζουν προσωπικό ή πολιτικό κόστος.
Η χώρα στερείται τέτοιας ηγεσίας σήμερα – ακόμα και η προγραμματισμένη έξοδος από το Μνημόνιο θυσιάστηκε στο βωμό απαράδεκτων μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Δεύτερον, γιατί είναι αναγκαία η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των δυνάμεων της προόδου.
Των δυνάμεων που όταν ξέσπασε η κρίση του 2009 ανέλαβαν τις ευθύνες τους με γενναιότητα και ξεκίνησαν τις μεγάλες αλλαγές που είχε ανάγκη η χώρα.
Των δυνάμεων που είδαν με αγανάκτηση την προσπάθεια προοδευτικών δημοκρατικών αλλαγών, που ξεκίνησε στα τέλη του 2009, να υπονομεύεται συστηματικά την περίοδο 2012-2014.
Τρίτον, γιατί στη δημόσια ζωή της χώρας, είναι αναντικατάστατος ο πρωταγωνιστικός ρόλος των δημοκρατών σοσιαλιστών.
Για κυβερνητικές συνεργασίες με ξεκάθαρο προοδευτικό πλαίσιο.
Δεν θα γίνουμε παρακολούθημα κανενός.
Ακόμα περισσότερο, δεν μπορούμε να είμαστε ουραγός της δεξιάς, επισφραγίζοντας συντηρητικές και πελατειακές πολιτικές.
Οπισθοχωρώντας από τη θέση που μας επιβάλλει μια αδήριτη ανάγκη, για μεταρρυθμίσεις προοδευτικές και δημοκρατικές.
Τέταρτον, γιατί πρέπει να αποκαλύπτονται συνεχώς αλήθειες.
Αλήθειες που πνίγηκαν κάτω από ένα πέπλο σιωπής και συνομωσιολογίας.
Αλήθειες που πόναγαν ένα κατεστημένο που δεν άντεχε αλλαγές για μια Ελλάδα ευνομούμενη και δίκαιη.
Κατεστημένο που ήξερε και ξέρει ότι, λεφτά υπάρχουν,
αλλά δεν ήθελε και δεν θέλει ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο και διαφανές,
Δεν ήθελε και δεν θέλει να σπάσει η πελατειακή εξάρτηση του πολιτικού συστήματος.
Δεν ήθελε και δεν θέλει ένα ισχυρό δημόσιο να προστατεύει τα δικαιώματα του πολίτη και όχι τα προνόμια των λίγων.
Και πέμπτον, γιατί πρέπει να δώσουμε φωνή και δύναμη στους χιλιάδες πολίτες που μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες.
Για να ξέρουν οι πολίτες και να αισθάνονται ότι, δεν θα υπονομευτεί το δικαίωμα τους να έχουν φωνή – φωνή που θα είχε ακουστεί όταν εμείς προτείναμε δημοψήφισμα.
Πολίτες που σήμερα ασφυκτιούν, είτε γιατί είναι πολιτικά άστεγοι, είτε γιατί έχουν να επιλέξουν κόμματα και πολιτικές ηγεσίες που δεν τους εκφράζουν.
Πολίτες που θέλουν να συνδιαμορφώσουν με τη φωνή τους, με τη συμμετοχή και αυτοοργάνωσή τους,
το νέο κοινό πολιτικό μας σπίτι.
Για να ανασυντάξουμε όλοι μαζί τις προοδευτικές δυνάμεις – και μαζί την Ελλάδα.
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα, με το Κίνημά μας,
κάνουμε το επόμενο βήμα,
χτίζουμε μαζί τον επόμενο σταθμό στην ιστορική διαδρομή των δυνάμεων της δημοκρατίας, της προόδου και του σοσιαλισμού.
Επιλέξαμε τη ρήξη με το κομματικό κατεστημένο.
Όπως ο Αντρέας το 1974.
Επιλέξαμε το δύσκολο δρόμο.
Τον πολύ δύσκολο δρόμο.
Όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν την πρωτοβουλία μας, μιλάνε για προσωπική μου ατζέντα.
Κλείνουν τα αυτιά στους χιλιάδες συμπολίτες μας, πρώην και νυν μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ, που ζητούσαν κάτι να γίνει επιτέλους για να σταματήσει ο αφανισμός των αξιών μας από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Τους αγνοούν.
Όσοι δεν θέλουν να καταλάβουν, μιλάνε για «διάσπαση».
Εμείς μιλάμε για λύτρωση. Μιλάμε για δημιουργική ρήξη.
Και μέσα από αυτήν, για την εκ νέου σύνθεση των δυνάμεων της προόδου από τη βάση – και στη βάση των αξιών μας, όχι με παιχνίδια κορυφής που δεν αφορούν κανένα.
Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι το σημερινό ξεκίνημα δεν είναι υπόθεση ενός.
Είναι υπόθεση πολλών.
Πάρα πολλών.
Αν σκεφτόμουν και αν σκεφτόμασταν το προσωπικό μας όφελος, πολλοί από εμάς θα βολευόμασταν σε αυτά που μας πρότειναν.
Τη σιγουριά της επανεκλογής, τη σίγουρη βουλευτική έδρα.
Με αντάλλαγμα, τι; Τη σιωπή σε μια επίπλαστη ενότητα, που βύθιζε μία ολόκληρη παράταξη στην ανυποληψία και που οι περισσότεροι καταγγέλλουν στις μεταξύ τους συζητήσεις, αλλά «καταπίνουν» δημοσίως.
Αυτό θα έκανα, αν είχα προσωπική ατζέντα, θα σιωπούσα – θα βολευόμουν.
Επέλεξα, για άλλη μία φορά, το δύσκολο δρόμο.
Επέλεξα, να βάλω και πάλι το κεφάλι μου στο ντορβά και να αναλάβω πρωτοβουλία δημιουργικής ρήξης με το κομματικό κατεστημένο!
Αυτός είμαι.
Αυτός ήμουν.
Αυτός θα είμαι πάντα.
Ποτέ δεν προσποιήθηκα τον αλάνθαστο.
Ξέρω τα λάθη μου.
Έχω διδαχθεί από αυτά.
Ναι, ως Πρωθυπουργός, μπροστά στην ανάγκη να μην διαταραχθεί η κυβερνητική σταθερότητα και η πορεία της χώρας, «κατάπια» πολλά.
Ανέχτηκα για καιρό συμπεριφορές που ήξερα ότι μας πληγώνουν.
Ανέχτηκα στρογγυλέματα θέσεων και συμβιβασμούς.
Περισσότερους από ό,τι έπρεπε.
Μπορούσα να ήμουν πιο αποφασιστικός.
Έμαθα κι εγώ.
Είμαι αποφασισμένος.
Οι αλλαγές στην Ελλάδα γίνονται και με σωστή προετοιμασία, σχέδιο και αποφασιστικότητα να κόψεις τον γόρδιο δεσμό.
Όπου το κάναμε, είχαμε αποτέλεσμα. Πρωτόγνωρο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και σε τόσο ασφυκτικές συνθήκες.
Κάναμε την αρχή.
Δεν αλλάξαμε όμως τη χώρα όσο είχαμε υποσχεθεί.
Αλλά δεν φυγομάχησα, δεν κρύφτηκα, δεν πέταξα την καυτή πατάτα σε άλλον, δεν έπαιξα τη χώρα στα ζάρια.
Κάποιοι θα πουν ότι το πλήρωσα ακριβά.
Ίσως, αλλά θα το πλήρωνε πολύ ακριβότερα η χώρα και οι Έλληνες.
Και είμαι έτοιμος να δεχθώ κάθε κριτική.
Αλλά μισό λεπτό:
Ζητάμε, και σωστά γιατί έτσι είναι η πολιτική, αυτοκριτική από τους πυροσβέστες γιατί δεν αντιμετώπισαν καλύτερα την φωτιά, μέσα στις χειρότερες για τη χώρα δυνατές συνθήκες.
Με τους πραγματικούς εμπρηστές της χώρας και της ελληνικής οικονομίας θα ασχοληθεί επιτέλους κανείς;
Κανένα Μνημόνιο δεν θα ήταν αναγκαίο, αν δεν είχε προηγηθεί η πορεία προς το χάος την περίοδο 2004-2009.
Με τη χώρα να έχει το 2009, ταυτόχρονα…
Και ύφεση στο -4%,
Και δημόσια διοίκηση διαλυμένη από το ρουσφέτι,
Και χρέος πάνω από 300 δισ. και ιλιγγιωδώς αυξανόμενο,
Και νέο έλλειμμα στα 36,5 δισ. όπως μάθαμε αργότερα,
Και αβυσσαλέο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών στο 14%,
Και, το κυριότερο, θανάσιμο έλλειμμα αξιοπιστίας, μετά τα όσα είχαν δει οι εταίροι μας και οι αγορές την πενταετία, 2004-2009.
Δεν θα ακούσετε κανέναν άλλο να τα λέει αυτά.
Τα έχουν ξεχάσει όλοι.
Κανείς δεν ασχολείται με τους εμπρηστές.
Εμείς πρέπει να τα λέμε.
Να τα θυμίζουμε σε όλους.
Για να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ εκεί.
Γιατί εκεί κρύβονται οι πραγματικές αιτίες της πτώσης.
Της πτώσης μιας χώρας που βρέθηκε στις 30 πλουσιότερες, αλλά που είχε θεσμούς και πρακτικές διακυβέρνησης που σπαταλούσαν τον πλούτο και τις δυνατότητες του ελληνικού λαού.
Να τα θυμίζουμε σε όλους.
Γιατί πολλοί βολεύονται κάτω από ένα πέπλο σιωπής.
Ένα κατεστημένο που δεν θέλει αλλαγές.
Κόμματα που δεν θέλουν να συγκρουστούν με τα κακώς κείμενα.
Ηγεσίες που θέλουν όλα να τα ρίχνουν σε μας για ψηφοθηρικούς λόγους.
Βολεύει πολλούς.
Τώρα που οι μύθοι λοιπόν διαλύθηκαν, να ρωτάμε τους πάντες:
Ποιοι απέδειξαν ότι δεν υπολογίζουν το προσωπικό και πολιτικό κόστος μπροστά στο δημόσιο συμφέρον;
Σε ποια περίοδο δρομολογήθηκαν πραγματικές προοδευτικές αλλαγές στη χώρα;
Ποιοι απέδειξαν ότι εννοούν την εθνική συνεννόηση;
Ποιους χτύπησαν λυσσαλέα τα κατεστημένα;
Ποιοι ζήτησαν να ακουστεί η γνώμη των πολιτών σε δημοψήφισμα;
Ποιοι έβαλαν την Ελλάδα μπροστά;
Φίλες και φίλοι,
Έμειναν 19 μέρες.
Ο,τι και να ακούτε, τίποτα δεν είναι εύκολο.
Η κοινοβουλευτική μάχη για το Κίνημά μας θα κερδηθεί,
Φίλο με Φίλο,
Συγγενή με Συγγενή,
Πόρτα Πόρτα.
Με επιχειρήματα. Όχι με ύβρεις.
Με πολιτική. Όχι με μικρότητες.
Ενώνοντας όλους όσους διψάμε να δούμε μία Πολιτεία με κανόνες που ισχύουν για όλους, σε μια πλατιά συμμαχία προοδευτικών ιδεών και οραμάτων για το αύριο.
Τώρα είναι η ώρα του Κινήματός μας!
Τώρα είναι η ώρα των Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
Πάμε λοιπόν!
Πάμε ξανά!