Αψηφώντας ψηφίζω;

του Βασίλη Μαγκλάρα

‘’Το ήθος των αρχόντων είναι όμοιο με το ήθος των αρχομένων’’ Ισοκράτης (προς Νικοκλέα)   Άρα… Αν δεν μας αρέσουν αυτοί που μας διαφεντεύουν δεν οφείλεται μόνο σ’ αυτούς,  θα πρέπει πρώτα να διορθώσουμε και την δική μας εικόνα. Αλλιώς… Αλλιώς δεν θα  καταλάβουμε ποτέ(όπως συμβαίνει χρόνια τώρα), ότι οι άνθρωποι  που μας διαχειρίζονται ασκώντας την κοινωνικό-οικονομική πολιτική μας, δεν είναι παρά το ΕΙΔΩΛΟ μας στον πολιτικό καθρέπτη της Χώρας μας. 

 Ξεκινώντας απ’ αυτή τη παραδοχή ίσως καταφέρουμε να ξεδιαλύνουμε μέσα μας, τι ακριβώς θέλουμε να πετύχουμε από τις εκλογές που μας επέβαλλαν άρον-άρον , στο όνομα μιας καταπιεσμένης Δημοκρατίας που την έφεραν να ασφυκτιά στα περιθώρια του χρόνου και του Συντάγματος.  
 Όταν λέω τι ακριβώς θέλουμε απ’ αυτές τις εκλογές, δεν εννοώ βέβαια τον κομματικό μας κομφορμισμό που αποτελεί τη συνήθη πρακτική πολιτικής τύφλωσης, αλλά ποιο είναι το ζητούμενο στην αναγκαιότητα των προβλημάτων που μας φέρανε ως εδώ και μας απειλούν καθημερινά με οικονομικές, κοινωνικές και ανθρωπιστικές εκπτώσεις.                                                         
Σε ποιο δηλαδή περιβάλλον αξιών θέλουμε να οδηγηθεί ο Τόπος μας και ποιες είναι οι διακριτές γραμμές που θα μας διασφαλίζουν την επαρκή πιθανότητά τους.  
 Γιατί όσο κι’ αν εκστασιαζόμαστε από το γεγονός που μας παρέχει το προνόμιο της ψήφου να δικαιώσουμε, να τιμωρήσουμε, ή να «αψηφήσουμε…» με τον ένα η τον άλλο τρόπο αυτά που βιώσαμε ως αποτέλεσμα πολιτικής, δεν θα καταφέρουμε τίποτα περισσότερο από την συνήθη και κατ’ εξακολούθηση επανάληψη της προσπάθειας της μυθικής μορφής  του Σίσυφου που θα μας ξαναγυρνά στα ίδια.                                                                                                                                                          
 Στο ίδιο πισωγύρισμα που μας διεγείρει και μας παρασύρει στη προεκλογική μυθοπλασία μέχρι να μας προσγειώσει η πραγματικότητα στο επιμύθιον της κυβερνητικής διάψευσης.                                                                                                               
Πάρτε για παράδειγμα από το πρόσφατο παρελθόν τον αντιπολιτευτικό λόγο του κ. Σαμαρά πριν γίνει πρωθυπουργός τι μας υποσχόταν προκειμένου να πάρει από την κυβέρνηση  του κ. Παπανδρέου που είχε αναδεχθεί από το  45% του εκλογικού σώματος, τη θέση στο Μαξίμου.  
 Έλεγε τότε, ότι δεν θα αναγνωρίσει το μνημόνιο και ότι θα πάει σε νέα σκληρή-μα πάρα πολύ σκληρή διαπραγμάτευση, ότι δεν θ’ αφήσει να πειραχτούν άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, ότι δεν θα θιγούν τα χαμηλά εισοδήματα, ότι θα εφαρμοστεί το δίκαιο, ότι θα παταχθεί το άδικο, ότι το κοινωνικό κράτος θα φροντίσει κάθε φτωχό και κάθε πονεμένο, ότι.., ότι… Ότι  Θα τσαλακώσει το ταγεράκι της κ. Μέρκελ και του κάθε Τροϊκανού τον τσαμπουκά.                                                                                                                                                                  
 Τι εισπράξαμε σαν επιμύθιον; Την απειλή του GREXIT και τη φόδρα της κ. Μέρκελ ως εορταστικό περιτύλιγμα στο πακέτο αυστηρής λιτότητας.                                                                                                Δέστε τι διατείνεται σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση θέλοντας να διαψεύσει κάθε αμφιβολία μας και να πάρει κι’ αυτή επιτέλους θέση στο Μαξίμου.                 
 Ότι θα σκίσει τα Μνημόνια. Ότι θα καταργήσει τις επώδυνες συμφωνίες. Ότι θα κουρέψει μονομερώς το χρέος. Ότι θα πάρει «καπιταλιστικά κεφάλαια». Ότι θα στρώσει την αλαζονική Ευρώπη. Ότι ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!                                
 Άσε που οι υποσχέσεις σε κάθε απαίτηση μοιράζονται αφειδώς σαν μπόνους ικανοποίησης επί δικαίων και αδίκων, φτάνει μια αίτηση στο ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ… και η αφέλεια να προσδοκάς ευπειθώς!!!  
 Επαναπροσλήψεις στο Δημόσιο, επανασύσταση καταργημένων υπηρεσιών, επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα, απαλλαγή από δυσβάστακτους φόρους, απεξάρτηση από επώδυνα δάνεια, αποκατάσταση του κάθε απελπισμένου με βιολογικούς λαγούς και καθαγιασμένα πετραχήλια από τον Πάπα, τον Πατριάρχη και τους Αγιορείτες Μοναχούς και ότι άλλο επιθυμεί η μαυρισμένη μας ψυχή.                                                                                                                                                          
Όσον αφορά τ’ άλλα κόμματα δεν μένει τίποτα να υποσχεθούν, τα κάλυψε όλα το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ…» του κ. Τσίπρα. Άσε που δεν υπάρχουν περιθώρια να δουν το Μαξίμου ούτε από την Ηροδότου έτσι που τους εμφανίζουν στις δημοσκοπήσεις.                                                                                   
 Έτσι για άλλη μια φορά θα ζήσουμε τον προεκλογικό ΜΥΘΟ σε ιλουστρασιόν φωτογραφίες και φυλλάδια που θα τα πληρώσουμε με ΔΑΝΕΙΚΑ. Όπως επίσης θα βγάλουμε την αγανάκτησή μας με οργή, όχι ψηφίζοντας αλλά ΤΙΜΩΡΩΝΤΑΣ και θα υποχρεωθούμε να το πληρώσουμε κι’ αυτό με ΔΑΝΕΙΚΑ. Όπως και κάθε απερισκεψία μας θα την πληρώνουμε με ΔΑΝΕΙΚΑ μέχρι το αίμα μας να μην έχει αντίκρισμα.                                                                                                                  
 Και αυτό θα επαναλαμβάνεται όσο τα κριτήρια στην ΚΑΛΠΗ έχουν να κάνουν με την κοντόφθαλμη αντίληψη συμφερόντων, με την στενότητα της σκέψης μας που εξατομικεύει την πολιτική από το σύνολο, με τον παραταξιακό περιορισμό που μας υπαγορεύει πολιτικούς προσηλυτισμούς σε σύμβολα και σε ακρωτηριασμένες ιδέες. Όσο… Όσο, το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας και του κακού Λύκου θα συνεχίζει να μας παραμυθιάζει.                           
Αντί να σκεφτόμαστε τι Κράτος θέλουμε και τι θυσίες χρειάζονται για να το φτιάξουμε ανεξάρτητο και κυρίαρχο. Τι Δημόσια Διοίκηση επιθυμούμε ώστε να υπηρετεί τον Πολίτη και όχι δυσβάσταχτα να τον ΕΠΙΒΑΡΥΝΕΙ δυναστεύοντας τον. Τι οικονομία επιδιώκουμε για να αναπτυχθούμε και με ποιο φορολογικό πλαίσιο θα έχουμε δικαιότερη  φορολόγηση και καταμερισμό βαρών. Τι μπορούμε να πληρώσουμε για την κοινωνική προστασία, την υγεία, την παιδεία. Ποιοι νόμοι και ποιο δίκαιο θα καθορίζουν στον Πολίτη τα δικαιώματά του σε μια Πολιτεία χωρίς διακρίσεις και Συνταγματικές παραβιάσεις.   
 Επιδιώκοντας πέρα από τους μονομάχους να ενημερωθώ τι λένε και οι άλλοι, άκουσα  
 τον κ. Παπανδρέου να προσπαθεί εις μάτην να απαντήσει στις ερωτήσεις της κ. Χούκλη στο βραδινό δελτίο ειδήσεων. Λέω εις μάτην, αφού τις απαντήσεις του τις διέκοπτε ή τις σκέπαζε με νέες ερωτήσεις ώστε να μην απαντηθεί τίποτα που πιθανόν θα ενοχλούσε ή θα φώτιζε την σκοτεινή πλευρά των γεγονότων που μας οδήγησαν στην κρίση. Το ίδιο συνέβη και την επομένη στην πρωινή ζώνη του κ. Λυριτζή και του κ. Οικονόμου, οι ερωτήσεις έτρωγαν τον χρόνο των απαντήσεων στερώντας του κάθε δυνατότητα να εξηγήσει πως πέρα από τα χρέη και τα ελλείμματα που μας φόρτωσαν τα μνημόνια υπάρχει και μία λάθος αντίληψη στη λειτουργία του Κράτους που μας συνθλίβει οικονομικά, κοινωνικά, ηθικά. Παρ’ όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου τους ευχαρίστησε έστω και γι’ αυτή την ευκαιρία που του έδωσαν αφού υπάρχουν άλλα ΜΕΣΑ που μέχρι στιγμής τον έχουν αγνοήσει…                                                   
 Βέβαια ο Ουμπέρτο Έκο είχε πει ‘’Ο κόσμος ανήκει σ’ αυτόν που ελέγχει τα Μέσα Ενημέρωσης’’ και δυστυχώς ο κ. Παπανδρέου με τις απόψεις του για ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΠΑΝΤΟΥ θολώνει το «μάτι» του προβολέα τους.                                                                                                           
 Μέσα σ’ αυτό το κλίμα διανύουμε τις τελευταίες μέρες πριν την ΑΠΟΣΤΟΛΗ μας στην ΚΑΛΠΗ. Στο χέρι μας είναι να μην παρασυρθούμε στη ρητορική των εύηχων συνθημάτων, απλά ν’ αναρωτηθούμε «για τους φέροντας δώρα Δαναούς…» και αυτό να μας προβληματίσει έστω και αψηφώντας τους να ψηφίσουμε.                                                                                                                              Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                 magklarasvas@yahoo.gr