Ο «άλλος κόσμος», ο εφικτός...

Tου Πάσχου Μανδραβέλη
Βλέποντας τις ατέλειωτες ουρές, από πολίτες που τρέχουν να αγοράσουν τα αναγκαία, στα σούπερ μάρκετ της Βενεζουέλας κάποιος «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος» θα μπορούσε ευλόγως να αναρωτηθεί: και γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι; Μην το γελάμε. Μετά την απομάκρυνση εκ της πραγματικότητος, ουδέν λάθος υπάρχει. Λίγα ακούσαμε για το «λατινοαμερικανικό θαύμα» του συντρόφου Τσάβες, τον οποίο διαδέχθηκε ο σύντροφος Μαδούρο; Στον «άλλο κόσμο που έγινε εφικτός» κανονικά το παντεσπάνι θα έπρεπε να το ρίχνουν στα σκυλιά, κι αν ερχόταν μεγάλη ανάγκη θα το έτρωγαν και οι άνθρωποι.


Είναι δεδομένο ότι ούτε ο συγχωρεμένος (για όλα του τα κρίματα) Ούγκο Τσάβες, ούτε ο διάδοχός του Νικολάς Μαδούρο περίμεναν ποτέ να δουν τους πολίτες της Βενεζουέλας να ξεροσταλιάζουν ξημερώματα έξω από τα μαγαζιά για να αγοράσουν λίγο χαρτί υγείας. Δεν φαντάζονταν ποτέ τους υπερήφανους Βενεζουελανούς να έχουν στον καρπό τους γραμμένο με μαρκαδόρο τον αριθμό προτεραιότητας για την είσοδο στο σούπερ μάρκετ. Για όλους τους πολιτικούς, ακόμη και για τους «χαχαμπούχα σοσιαλιστές», είναι δυσάρεστο να στέλνουν τον στρατό για να επιβάλει την τάξη σε απελπισμένους καταναλωτές που δεν βρίσκουν λίγο γάλα για τα παιδιά τους. Απλώς στην πολιτική, το ένα φέρνει τ’ άλλο και στο τέλος οι χώρες ζουν την οικονομική καταστροφή, με τους περισσότερους να αναρωτιούνται πώς συνέβη αυτό. Κάπως έτσι δεν ξημέρωσε και η Ελλάδα το 2009, μετά τις αγροφυλακές, τις αθρόες προσλήψεις Stage, τις (διά υπουργικών σημειωμάτων) προσλήψεις στο μετρό, τα 500 εκατ. εν μια νυκτί στους αγρότες κ.λπ.;

Η αλήθεια είναι ότι ο νυν πρόεδρος Μαδούρο προσπάθησε κάτι να κάνει. Από τον Απρίλιο διακήρυσσε ότι «για να διατηρήσουμε την ανάπτυξη, την επέκταση του κοινωνικού μοντέλου, του σοσιαλισμού, της δικαιοσύνης, της ισότητας, είναι απαραίτητο να έχουμε μια νέα οικονομία, παραγωγική, στέρεη, μοντέρνα, αναπτυξιακή και ολοκληρωμένη» και εξήγγειλε ένα ευρύτατο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, τέτοιες που οι δικοί μας «τσαβιστές» θα βάφτιζαν νεοφιλελεύθερες. Ομως ο πραγματισμός δεν συμβαδίζει με τα «χαχαμπούχα σοσιαλιστικά» ιδεώδη, τα οποία άλλοι υπηρετούν με ανόητη θέρμη και κάποιοι άλλοι -πιο ατσίδες- με το αζημίωτο. Οπως έγραψε ο Economist «αν και ο πρόεδρος της χώρας έχει δηλώσει επανειλημμένως τη θέλησή του να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, δεν κατάφερε να τις πραγματοποιήσει γιατί δεν μπόρεσε να επιτύχει συναίνεση μεταξύ των διάφορων συνιστωσών της κυβέρνησής του. Πολλοί αντιτίθενται ιδεολογικά σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις, που τις αποκαλούν «νεοφιλελεύθερες». Αλλοι φοβούνται τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις από την άνοδο των τιμών και πιθανή απώλεια της πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο. Και κάποιοι κάνουν περιουσίες από τις ευκαιρίες μεσολάβησης που προφέρονται σε μια δυσλειτουργική οικονομία» (Venezuela’s economy. The death of pragmatism, 3.9.2014).

Σήμερα στη Βενεζουέλα, όπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, ο κόσμος στήνεται στην ουρά από τις 3 τα ξημερώματα. «Ψάχνω για τα πάντα, σε οποιαδήποτε τιμή. Από τον Δεκέμβριο προσπαθώ να βρω χαρτί τουαλέτας», είπε στο Reuters ο Ζιοβάνι Τσακόν, από το Σαν Κριστόμπαλ. Στο Καράκας ο στρατός πυροβολεί στον αέρα για να βάλει τάξη. Ποιος είπε ότι οι ιδεοληψίες δεν έχουν πραγματικά αποτελέσματα;