Ειλικρινά δεν το παίρνω προσωπικά αυτό το «τι θέλεις κοπελιά;», με το οποίο μου απευθύνονται αρκετά συχνά ταμίες σούπερ-μάρκετ, υπάλληλοι δημοσίων υπηρεσιών ή τραπεζικοί υπάλληλοι. Πρώτον, γιατί δεν συμβαίνει μόνο σε μένα και δεύτερον γιατί σε λίγα χρόνια το «κοπελιά» θα αντικατασταθεί με το «κύρια», έτι ενοχλητικότερο.
Απλά αναρωτιέμαι τι είδους επαγγελματισμός είναι αυτός που σου επιτρέπει να απευθύνεσαι, μιλώντας στον ενικό σε αγνώστους, σαν να προετοιμάζεις το έδαφος σύντομα να «παίξεις σφαλιάρες» μαζί τους. Η οικειότητα, βλέπετε, αποκτιέται πολύ εύκολα και στη συνέχεια μετανιώνει κανείς πικρά που έκανε τα βήματα τόσο γρήγορα.
Και μου πείτε για σεβασμούς, ηλικίες κι άλλα τέτοια. Η χρήση του πληθυντικού είναι θέμα κοινωνικού πρωτοκόλλου, αλλά και επαγγελματισμού. Ιδιαίτερα, στον επαγγελματικό χώρο, έχει να κάνει με τις διαδικασίες που είναι απαραίτητο να τηρούνται.
Υπάρχουν γλώσσες που δεν έχουν έχουν ενικό και πληθυντικό αριθμό, αλλά τα συμφραζόμενα και η γλώσσα του σώματος δείχνουν τι θέλει να πει ο ποιητής. Στη δικιά μας που έχει τόσα εκφραστικά μέσα, γιατί να κάνουμε τέτοια οικονομία;
Ολα αυτά, βέβαια, δε μαθαίνονται σε κανένα σχολείο και σε κανένα σεμινάριο. Αποτελούν αυστηρά κομμάτι της αντίληψης και αισθητικής που μας ταιριάζει και εν τέλει μας χαρακτηρίζει.
1 σχόλιο:
βαθυστοχαστο αρθρο...!
Δημοσίευση σχολίου