Με αφορμή την έκδοση τον περασμένο Μάιο του βιβλίου "Σαν Άνγκρε - Τα δάκρυα της Φον Μπράουν" Παλαβός Γιάννης- Μπαμπατζιμόπουλος Σωτήρης, που είναι ουσιαστικά δύο νουάρ ιστορίες εντοπίσαμε την εμπειρία φίλτατου συνιστολόγουhttp://enteka.blogspot.com/2009/07/blog-post.html
"Κοιτώντας τα βιογραφικά τους [Παλαβός-Μπαμπατζιμόπουλος] είδα πως και οι δύο γεννήθηκαν το 1980 πράγμα εντυπωσιακό από μόνο του. Επίσης πρόσεξα πως ο πρώτος γεννήθηκε στο Βελβεντό. Η τελευταία φορά που άκουσα κάτι για το Βελβεντό μου έχει μείνει. Ήταν σ’ ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου που δουλεύω. Είχε έρθει κι ένας νέος συνεργάτης που δούλευε στα γραφεία της Φλώρινας. Ήταν ένας μεγαλούτσικος σε ηλικία άντρας, με τραχιά άσπρα μούσια, κάπως Άϊ Βασίλης. Η προφορά του πρόδιδε άνθρωπο από χωριό, κάποιος μου είχε πει πως ήταν ένας απλός, αλλά δραστήριος χωρικός. Δεν ανήκε καθόλου στο target group που είχα στο μυαλό μου για τους αναγνώστες της Lifo. Με ρώτησε αν ήμουν ο ίδιος που έγραφα εκείνη την περίοδο εκεί. Ήμουν. Πού την έβρισκε και τη διάβαζε όμως αυτός; Στο χωριό του; [no pun intented].
«Ζητάω και μου την στέλνουν φίλοι», είπε. «Κι όποτε έρχομαι στη Θεσσαλονίκη την παίρνω. Άσε, έχω μεγάλο κόλλημα με τον Τσαγκαρουσιάνο, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Είναι ποιητής ο άνθρωπος, ο ρομαντικός κυνισμός του, η συγκινητική αγριάδα του, μπλα μπλα μπλα». Χάριν συντομίας ας τα πω εγώ: κρατούσε ένα αρχείο με τα πρώτα κείμενα του Σ.Τ. από ένα σωρό περιοδικά κι εφημερίδες, δε τα θυμάμαι, μπορεί να ήταν Νέα Οικολογία; Αυγή; Μετά τον διάβαζε στο Τέταρτο του Χατζιδάκι, στην Ελευθεροτυπία, 01, τα πιο μετά, πάντα κρατούσε αρχείο, μέχρι και σήμερα.
Μου φάνηκε εξωφρενικά ενδιαφέρουσα η περίπτωση του: να ένας άνθρωπος που εκ πρώτης (απαράδεκτα επιφανειακής) όψεως έμοιαζε συντηρητικός «επαρχιώτης», καμία σχέση με ‘εμάς’ που ζούμε στην κόψη της τεχνολογίας, του mainstream του underground κλπ κλπ. Υπέθετα ότι όσοι είχαν πολιτιστικά ενδιαφέροντα ή την ανάγκη για πνευματική καλλιέργεια έφευγαν απ’ τα χωριά τους και έρχονταν στις μεγάλες πόλεις. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη – και ευχάριστη. Δεν τελείωσε όμως εκεί.
«Ανέφερες το Τέταρτο του Χατζιδάκι», του είπα. «Πρέπει να ήταν τέλειο περιοδικό ε; Δεν έχω δει ούτε ένα τεύχος, είναι απίστευτα σπάνιο. Κάποιος γνωστός μου είχε δύο τεύχη και τα πούλησε στο ίντερνετ για 100 ευρώ!»
«Ήταν εξαιρετικό, και αρχειακά αν το δεις…» απάντησε αυτός. «Ώστε είναι τόσο σπάνιο; Ευτυχώς που είχα αγοράσει όλα τα τεύχη του.»
«Ναι!» του είπα ενώ ο εσωτερικός μου μονόλογος πήγαινε ως εξής: ‘πρέπει, πρέπει να μου τα δανείσει όλα τα τεύχη, πρέπει να τα διαβάσω, δεν μπορώ να χάσω την ευκαιρία, πρέπει να με εμπιστευτεί και να μου τα δανείσει όλα, θα τα βγάλω φωτοτυπίες και θα τα έχω για πάντα, και θα τα σκανάρω κλπ’. Σταμάτησα τον εσωτερικό μου μονόλογο και δήθεν αδιάφορα τον ρώτησα. «Τα έχεις στο σπίτι σου τα τεύχη του Τέταρτου;»
«Μπα…» απάντησε αυτός. «Δεν τα έχω πια…»
«ΤΙ?? Γιατί??»
«Τα χάρισα πριν χρόνια.»
«Πού; Πώς;» είπα, ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν ότι αυτός ο άντρας ήταν τρελός.
«Τα έδεσα όλα μαζί, έφτιαξα έναν τόμο, και τα χάρισα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του χωριού μου.»
«???»
«… κι έτσι μπορούν όλοι οι συγχωριανοί μου να έχουν πρόσβαση αν το θελήσουν.»
Ο νέος σκοπός της ζωής μου ήταν να ταξιδέψω στο χωριό αυτού του ανθρώπου και να πάω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. «Και ποιο χωριό είναι λοιπόν αυτό…;» ρώτησα πάλι δήθεν αδιάφορα.
«Ο Βελβεντός».
«Και πού ακριβώς είναι; Πόσην ώρα απ’ τη Θεσ/νίκη;»
[Σύντομα ο Βελβεντός Κοζάνης είχε πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου. Αφηγήθηκα την παραπάνω ιστορία σε κόσμο και όλοι μου έλεγαν: «Μα καλά, δεν ξέρεις τον Βελβεντό; Έχει τεράστια πολιτιστική παράδοση, καμία σχέση με το χωριούδάκι και την επαρχία που φανταζόσουν. Πολιτιστικοί σύλλογοι, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, καταπληκτική βιβλιοθήκη με αρχεία…» Έπρεπε να το είχα φανταστεί πως το μοναδικό χωριό της Ελλάδας που θα είχε στη βιβλιοθήκη του την ολοκληρωμένη συλλογή ενός απ’ τα πιο σπάνια και πολύτιμα σύγχρονα περιοδικά θα ήταν ο Βελβεντός.
Διαβάζοντας πως και ο (συν)συγγραφέας του «Σαν Άνγκρε - Τα δάκρυα της Φον Μπράουν» Γιάννης Παλαβός γεννήθηκε στο Βελβεντό Κοζάνης συνειδητοποίησα πως και πολύ το άργησα. Ο Βελβεντός είναι ελάχιστες ώρες μακριά απ’ τη Θεσ/νίκη. Το μόνο που μένει είναι να βρω τις μέρες και ώρες λειτουργίας της Βιβλιοθήκης…]"
"Κοιτώντας τα βιογραφικά τους [Παλαβός-Μπαμπατζιμόπουλος] είδα πως και οι δύο γεννήθηκαν το 1980 πράγμα εντυπωσιακό από μόνο του. Επίσης πρόσεξα πως ο πρώτος γεννήθηκε στο Βελβεντό. Η τελευταία φορά που άκουσα κάτι για το Βελβεντό μου έχει μείνει. Ήταν σ’ ένα χριστουγεννιάτικο πάρτι του γραφείου που δουλεύω. Είχε έρθει κι ένας νέος συνεργάτης που δούλευε στα γραφεία της Φλώρινας. Ήταν ένας μεγαλούτσικος σε ηλικία άντρας, με τραχιά άσπρα μούσια, κάπως Άϊ Βασίλης. Η προφορά του πρόδιδε άνθρωπο από χωριό, κάποιος μου είχε πει πως ήταν ένας απλός, αλλά δραστήριος χωρικός. Δεν ανήκε καθόλου στο target group που είχα στο μυαλό μου για τους αναγνώστες της Lifo. Με ρώτησε αν ήμουν ο ίδιος που έγραφα εκείνη την περίοδο εκεί. Ήμουν. Πού την έβρισκε και τη διάβαζε όμως αυτός; Στο χωριό του; [no pun intented].
«Ζητάω και μου την στέλνουν φίλοι», είπε. «Κι όποτε έρχομαι στη Θεσσαλονίκη την παίρνω. Άσε, έχω μεγάλο κόλλημα με τον Τσαγκαρουσιάνο, απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Είναι ποιητής ο άνθρωπος, ο ρομαντικός κυνισμός του, η συγκινητική αγριάδα του, μπλα μπλα μπλα». Χάριν συντομίας ας τα πω εγώ: κρατούσε ένα αρχείο με τα πρώτα κείμενα του Σ.Τ. από ένα σωρό περιοδικά κι εφημερίδες, δε τα θυμάμαι, μπορεί να ήταν Νέα Οικολογία; Αυγή; Μετά τον διάβαζε στο Τέταρτο του Χατζιδάκι, στην Ελευθεροτυπία, 01, τα πιο μετά, πάντα κρατούσε αρχείο, μέχρι και σήμερα.
Μου φάνηκε εξωφρενικά ενδιαφέρουσα η περίπτωση του: να ένας άνθρωπος που εκ πρώτης (απαράδεκτα επιφανειακής) όψεως έμοιαζε συντηρητικός «επαρχιώτης», καμία σχέση με ‘εμάς’ που ζούμε στην κόψη της τεχνολογίας, του mainstream του underground κλπ κλπ. Υπέθετα ότι όσοι είχαν πολιτιστικά ενδιαφέροντα ή την ανάγκη για πνευματική καλλιέργεια έφευγαν απ’ τα χωριά τους και έρχονταν στις μεγάλες πόλεις. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη – και ευχάριστη. Δεν τελείωσε όμως εκεί.
«Ανέφερες το Τέταρτο του Χατζιδάκι», του είπα. «Πρέπει να ήταν τέλειο περιοδικό ε; Δεν έχω δει ούτε ένα τεύχος, είναι απίστευτα σπάνιο. Κάποιος γνωστός μου είχε δύο τεύχη και τα πούλησε στο ίντερνετ για 100 ευρώ!»
«Ήταν εξαιρετικό, και αρχειακά αν το δεις…» απάντησε αυτός. «Ώστε είναι τόσο σπάνιο; Ευτυχώς που είχα αγοράσει όλα τα τεύχη του.»
«Ναι!» του είπα ενώ ο εσωτερικός μου μονόλογος πήγαινε ως εξής: ‘πρέπει, πρέπει να μου τα δανείσει όλα τα τεύχη, πρέπει να τα διαβάσω, δεν μπορώ να χάσω την ευκαιρία, πρέπει να με εμπιστευτεί και να μου τα δανείσει όλα, θα τα βγάλω φωτοτυπίες και θα τα έχω για πάντα, και θα τα σκανάρω κλπ’. Σταμάτησα τον εσωτερικό μου μονόλογο και δήθεν αδιάφορα τον ρώτησα. «Τα έχεις στο σπίτι σου τα τεύχη του Τέταρτου;»
«Μπα…» απάντησε αυτός. «Δεν τα έχω πια…»
«ΤΙ?? Γιατί??»
«Τα χάρισα πριν χρόνια.»
«Πού; Πώς;» είπα, ενώ από μέσα μου σκεφτόμουν ότι αυτός ο άντρας ήταν τρελός.
«Τα έδεσα όλα μαζί, έφτιαξα έναν τόμο, και τα χάρισα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη του χωριού μου.»
«???»
«… κι έτσι μπορούν όλοι οι συγχωριανοί μου να έχουν πρόσβαση αν το θελήσουν.»
Ο νέος σκοπός της ζωής μου ήταν να ταξιδέψω στο χωριό αυτού του ανθρώπου και να πάω στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. «Και ποιο χωριό είναι λοιπόν αυτό…;» ρώτησα πάλι δήθεν αδιάφορα.
«Ο Βελβεντός».
«Και πού ακριβώς είναι; Πόσην ώρα απ’ τη Θεσ/νίκη;»
[Σύντομα ο Βελβεντός Κοζάνης είχε πάρει μυθικές διαστάσεις στο μυαλό μου. Αφηγήθηκα την παραπάνω ιστορία σε κόσμο και όλοι μου έλεγαν: «Μα καλά, δεν ξέρεις τον Βελβεντό; Έχει τεράστια πολιτιστική παράδοση, καμία σχέση με το χωριούδάκι και την επαρχία που φανταζόσουν. Πολιτιστικοί σύλλογοι, συγγραφείς, ποιητές, μουσικοί, καταπληκτική βιβλιοθήκη με αρχεία…» Έπρεπε να το είχα φανταστεί πως το μοναδικό χωριό της Ελλάδας που θα είχε στη βιβλιοθήκη του την ολοκληρωμένη συλλογή ενός απ’ τα πιο σπάνια και πολύτιμα σύγχρονα περιοδικά θα ήταν ο Βελβεντός.
Διαβάζοντας πως και ο (συν)συγγραφέας του «Σαν Άνγκρε - Τα δάκρυα της Φον Μπράουν» Γιάννης Παλαβός γεννήθηκε στο Βελβεντό Κοζάνης συνειδητοποίησα πως και πολύ το άργησα. Ο Βελβεντός είναι ελάχιστες ώρες μακριά απ’ τη Θεσ/νίκη. Το μόνο που μένει είναι να βρω τις μέρες και ώρες λειτουργίας της Βιβλιοθήκης…]"
6 σχόλια:
Σοβαρό τροχαίο ατύχημα συνέβη πριν από λίγο, λίγο πριν τις 08:00, στη Ε.Ο. Κοζάνης - Σερβίων στη μεγάλη γέφυρα του Πολυφύτου.
Σύμφωνα με πληροφορίες του giapraki.com στο ατύχημα εμπλέκονται δύο επιβατικά αυτοκίνητα και μία μοτοσυκλέτα η οποία έχει διαλυθεί πλήρως. Στο χώρο του ατυχήματος έχουν σπεύσει δυνάμεις της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας που με αλυσοπρίονα προσπαθούν να επαγκλωβίσουν τους επιβαίνοντες, δυνάμεις της Χωροφυλακής και ασθενοφόρα του ΕΚΑΜ.
11:53 --Όπως επιβεβαιώθηκε από τη συντακτική ομάδα του giapraki.com υπάρχει ένας νεκρός και άγνωστος αριθμός σοβαρά τραυματιών.
To giapraki.com θα σας ενημερώσει έγκαιρα με περισσότερες πληροφορίες.
ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ!!!!!
ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΑ ΕΚΑΜ!!!
>> ΑΙΒΡΕΣ, ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΠΗΡΑΤΕ ΧΑΜΠΑΡΙ ΤΗΝ ΕΙΔΗΣΗ?
ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ....
"Αιδώς" κύριοι.
Το συμβάν δεν προσφέρεται για σχόλια τέτοιου είδους. Ενδεχόμενα το ai-vres να μην έχει ανοιχτή γραμή με την αστυνομία.
Καημένος σίγουρα δεν είμαι. Εκτός κι αν κ. 11:54 ειδικεύεσαι και στην αλλαγή φύλου. Το σχόλιο μου κύριε αναφερόταν στο ότι συμπεριφέρεστε σαν "κοράκια" και δεν σέβεστε τίποτα. Το συμβάν δεν προσφέρεται για προσωπικές αντιπαραθέσεις και ανταγωνισμούς.
Φίλοι μας,
σε σοβαρές περιπτώσεις όπως τα ατυχήματα και ο θάνατος ενός ανθρώπου πρέπει να είμαστε απολύτως σίγουροι για τα ονόματα όπως και για το συμβάν για να δημοσιεύσουμε κάτι. Εξαιτίας λοιπόν της απουσίας μας για μπάνιο το Σαββατοκύριακο, είχαμε συγκεχυμένες πληροφορίες.
Ας μας πει κάποιος ποιος είναι ο κύριος από το Βελβεντό για να ξέρουμε.
Μάλλον είναι ο Αντώνης Ρήγας. Αλλά στον Βελβενδό δεν είναι μόνο ο Ρήγας. Είναι πολλοί αυτοί που ζουν εκεί. Και Τον αγαπούν και Τον προστατεύουν. Τον φυλάγουν είναι το σωστό. Από κάτι καιροσκόπους δανειστές βιβλίων...
Δημοσίευση σχολίου