Το τέλος... η αρχή μου!

Του Δημήτρη Καμαριάδη*

Η τοποθέτησή μου στη διαδικτυακή συζήτηση για την μεταλιγνιτική περίοδο με τίτλο: «Το τέλος μου… η αρχή μου»

Καλημέρα σε όλους,

Χρόνια πολλά και καλές γιορτές με υγεία!

Ευχαριστίες πολλές στην κυρία Δήμητρα Καραγιάννη, στους συνεργάτες του λογοτεχνικού περιοδικού «Παρέμβαση» και θερμά συγχαρητήρια για την όμορφη έκδοση και τη σημερινή συνάντηση.

Θα συμφωνήσω με τον κύριο πρύτανη για τον αισιόδοξο τίτλο της συζήτησης, από άλλη σκοπιά όμως. Όπως είπε ο αγαπημένος μου φιλόσοφος Έντγκαρ Μορέν: «η απαισιοδοξία είναι η καλά πληροφορημένη αισιοδοξία»

Προφανώς και όλοι συμφωνούμε να σταματήσει η καύση του λιγνίτη. Όχι όμως ακαριαία, αλλά σε βάθος μιας δεκαετίας και παράλληλα να υλοποιείται η νέα αναπτυξιακή μετάβαση ούτως ώστε η αλλαγή μοντέλου στην περιοχή να γίνει ομαλά.

Το φαινόμενο του θερμοκηπίου καθώς και άλλα μεγάλα θέματα που αφορούν την παγκόσμια κοινότητα προϋποθέτουν παγκόσμια διακυβέρνηση, αλλιώς είναι χίμαιρες.

Όσον αφορά την πολύφερνη νύφη, την ενέργεια δηλαδή στην πατρίδα μας, και την διεκδίκηση από πολλούς μνηστήρες, θα σας πω μία ιστορία.

Ας υποθέσουμε ότι τρία παιδιά η Άννα, ο Γιώργος και η Μαρία μαλώνουν για μία φλογέρα και εμείς πρέπει να επιλέξουμε ποιο από τα τρία θα την πάρει.

Η Άννα τη διεκδικεί με το σκεπτικό ότι είναι η μόνη που ξέρει να παίζει φλογέρα.

Ο Γιώργος υψώνει τη φωνή του και ζητά τη φλογέρα επισημαίνοντας ότι είναι το μόνο από τα τρία παιδιά που είναι τόσο φτωχό ώστε δεν έχει κανένα παιχνίδι.

Η Μαρία δηλώνει ότι εργάστηκε σκληρά και ξοδεύτηκε για να φτιάξει τη φλογέρα, άρα τη δικαιούται.

Όποια κι αν είναι η απόφασή μας, η θέση μας, η πρότασή μας, μπορούμε να την υποστηρίξουμε με ισχυρά επιχειρήματα χωρίς να είμαστε όμως σε θέση να πούμε, δίχως κάποιο βαθμό αυθαιρεσίας, ποιος είναι αυτός που πρέπει να πάρει τη φλογέρα.

Και βέβαια η απόφασή μας έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, προσωπικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς, συναισθηματικούς και χιλιάδες άλλους.

Πριν όμως φτάσουμε στο ποιος θα πάρει τη φλογέρα, την ενέργεια στην περίπτωσή μας, εκείνο που είναι αδιανόητα ασύλληπτο και δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά, είναι η απόφαση για τη βίαιη απολιγνιτοποίηση και για τον ακαριαίο θάνατο της Δυτικής Μακεδονίας.

Δεν μπορώ να φανταστώ καμία χώρα στον πλανήτη που θα έκανε κάτι ανάλογο και προφανώς δεν υπάρχει στην ιστορία ανάλογο προηγούμενο.

Αυτοί που αποφασίζουν για τόσα σπουδαία ζητήματα που αφορούν στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων, στο μέλλον μιας ολόκληρης περιφέρειας και στην ενεργειακή ασφάλεια της χώρας, καλά θα κάνουν να ρίξουν μία ματιά στις δηλώσεις του Ρόμπερτ Οπενχάιμερ, επικεφαλή της Αμερικανικής Επιστημονικής ομάδας που κατασκεύασε την ατομική βόμβα. Συνειδητοποιώντας  τα αποτελέσματα της χρήσης της, εμφανώς  μεταμελημένος είπε: «όταν αντικρίζεις μία δελεαστική τεχνική προοπτική, προχωράς για να την πετύχεις και μόνο αφού έχεις απολαύσει την τεχνική σου επιτυχία εξετάζεις τη χρήση της».

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω με το παραπάνω παράδειγμα είναι ότι καλό είναι το καθήκον και η δεοντολογία (οικονομικών και άλλων δεδομένων για αυτούς που αποφασίζουν) αλλά να μην ξεχνούν πως υπάρχουν και οι συνέπειες των αποφάσεων τις οποίες τις υφίστανται άνθρωποι.

Αλήθεια έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί δουλεύουν στο maximum οι λιγνιτικοί σταθμοί σήμερα?

Τι θα γινόταν αν ήταν κλειστοί?

Όσο αφορά τη δίκαιη μετάβαση και το Master Plan που μας ετοιμάζουν θα σας πω το εξής:

Όταν ρωτήθηκε ο Νίτσε, για την πορεία της ανθρωπότητας και το όραμα του για το μέλλον, λίγο πριν την αυγή του 20ου αιώνα, απάντησε: «η νύχτα δεν έχει καθόλου αστέρια, τίποτε άλλο, παρά μόνο, νυχτερίδες και κουκουβάγιες και το τρελό φεγγάρι».

Τα γεγονότα που συνέβησαν στον αιώνα που ακολούθησε τον δικαίωσαν. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, ολοκαυτώματα, γενοκτονίες και άλλες φρικαλεότητες.

Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής μου, με μία μικρή εμπειρία από την 30χρονη διαδρομή μου στα κοινά αυτού του τόπου, και τις ασήμαντες γνώσεις μου, αναρωτιέμαι:

«Πώς περιοχές, στις πιο προηγμένες χώρες του πλανήτη, Αμερική και Αγγλία, το Detroit και το Manchester, που βίωσαν 30 και 40 χρόνια πριν τη δική τους  αποβιομηχάνιση, μέχρι σήμερα ακόμη δεν έχουν ανακάμψει?

Σας ευχαριστώ 

Δημήτρης Καμαριάδης

πρώην προϊστάμενος Δημοσίων Σχέσεων

Ενεργειακού Κέντρου Δυτικής Μακεδονίας

https://macedonianpost.gr