Το κόστος της άγνοιας

Του Πάσχου Μανδραβέλη

Αν ζούσε σήμερα ο Τζον Κένεθ Γκάλμπρεϊθ θα προειδοποιούσε τον κ. Αλέξη Τσίπρα: «Θα διαπιστώσεις ότι με τις δαφνοστεφείς μεταγραφές τους κάποιοι από τα αζήτητα του ΠΑΣΟΚ είναι ικανοί να αποτύχουν στα μεγάλα, αλλά είναι εξίσου ικανοί να αποτύχουν και στα μικρά».

Ετσι, η κυβέρνηση βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να απολογείται διαρκώς για τις παταγώδεις αποτυχίες των υπουργών της· πότε για τον κ. Παναγιώτη Κουρουμπλή που μαύρισε τις ακτές της Αττικής ενώ έφευγε για ταξίδι στο Λονδίνο και πότε για τον.... κ. Χρήστο Σπίρτζη, που τη μία επιχειρεί να γυρίσει τη χώρα στο παρελθόν καταργώντας τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες και την άλλη αποτυγχάνει παταγωδώς να εφαρμόσει το ηλεκτρονικό εισιτήριο. Δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο πρωθυπουργός που τους επέλεξε. «Δεν ήξερε, δεν ρώταγε;» είναι η εύλογη ερώτηση, αλλά πάλι ποιον να ρωτήσει; Ολους αυτούς που ελεεινολογούσε ως παλαιοπολιτικούς, διαπλεκόμενους, μπήξε - δείξε, νεοφιλελεύθερους; Με το
μανιχαϊστικό «ή εμείς ή αυτοί» ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε τη συνέχεια της Ιστορίας, η οποία είχε πολλά στραβά αλλά και περισσότερα καλά. Το ΠΑΣΟΚ, για παράδειγμα, δεν θα διανοείτο ποτέ να κάνει υπουργό Οικονομικών έναν φανφαρόνο και μάλιστα τη στιγμή που η χώρα έβγαινε από τα μνημόνια. Θα είχαν την εμπειρία και την ευθυκρισία να μην κάνουν πρόεδρο της Βουλής κάποια που σηκώνει μπάρες στα διόδια, και απαγορεύει στον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι. Ηξεραν, από τη μακρόχρονη εμπειρία στη διακυβέρνηση του τόπου, να μην εκτίθενται με επιλογές τύπου Καρανίκα. Σίγουρα θα τον τακτοποιούσαν κάπου, αλλά όχι σε τέτοια προβεβλημένη θέση για να γίνουν η χλεύη των αντιπάλων.
Τούτη η κυβέρνηση ξεκίνησε με λίγες γνώσεις για τα προβλήματα του τόπου και με πολλά γινάτια για τους αντιπάλους. Πίστεψε πως αρκούν οι κραυγές για να προχωρήσει. Δεν είχε ιδέα για τη συνθετότητα της πραγματικότητας και έκανε τυχάρπαστη πολιτική. Αυτό πληρώνει σήμερα. Πράγματα που φάνταζαν μικρά και με την ευφορία της νίκης ξεπερνιόνταν με ένα «έλα μωρέ τώρα, ποιος θα μας ψέξει που κάναμε τον κ. Σπίρτζη υπουργό», γίνονται μεγάλα εμπόδια.
Οχι πως οι προηγούμενοι είχαν κάποιο σούπερ σύστημα επιλογής υπουργών· τα επιτυχημένα κυβερνητικά στελέχη της μεταπολίτευσης είναι μετρημένα. Απλώς είχαν την εμπειρία να μην εκτίθενται κατά τέτοιον τρόπο. Υπήρχαν πρωθυπουργοί που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι, αν μια υπουργός έπαιρνε άδεια από τη σημαία, είτε για να κάνει «ιδιωτική επίσκεψη στην Κίνα» είτε –αν είναι δυνατόν!– να συμμετέχει σε παράσταση στο Βερολίνο.
Eχει περιθώρια ανάταξης η κυβέρνηση; Ελάχιστα και κάθε μέρα που περνά, αυτά μειώνονται. Αλλά και αν είχε, σάμπως ξέρει πώς να το κάνει;
Καθημερινή