ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Μτθ. ιη΄ 23-35)
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀδελφοί μου, εἶναι μέρος μίας προσπάθειας ποὺ κάνει ὁ Ἰησοῦς νὰ ἐξηγήσει στὸν Πέτρο τὰ ἀνεξάντλητα ὅρια τῆς συγχωρητικότητας καὶ ἀνοχῆς, ποὺ πρέπει νὰ ἐπιδεικνύουμε ἀπέναντι σὲ ἀνθρώπους ποὺ μᾶς ἀδικοῦν. Νωρίτερα ὁ Πέτρος ἔχει ρωτήσει τὸν Ἰησοῦ μέχρι πόσες φορὲς μποροῦμε νὰ συγχωροῦμε τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ὁ Κύριος τοῦ ἁπαντᾶ ἕως ἑβδομήντα φορὲς τὸ ἑφτά. Καὶ ἐπειδὴ ἡ ἀπροσδόκητη ἀπάντηση Του ξαφνιάζει τὸν Πέτρο καὶ ὅσους Τὸν ἀκοῦν, συνεχίζει μὲ τὴν παραβολή, ποὺ μόλις ἀκούσαμε.
Ἕνας βασιλιάς, λέει τὸ Εὐαγγέλιο, καλεῖ τοὺς δούλους του νὰ τοῦ ἀποδώσουν λογαριασμό. Ἕνας ἀπ’ αὐτοὺς βρέθηκε νὰ χρωστάει ἕνα ὑπέρογκο ποσό. Καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ξεπληρώσει, ὁ βασιλιὰς διέταξε νὰ πουλήσουν αὐτὸν καὶ τὴν οἰκογένειά του μὲ ὅλα τους τὰ ὑπάρχοντα, ὥστε νὰ ἐξοφληθεῖ τὸ ποσό. Ὁ δοῦλος ἔπεσε στὰ πόδια τοῦ κυρίου του παρακαλώντας γιὰ ἔλεος καὶ ἐκεῖνος τὸν λυπήθηκε καὶ τοῦ χάρισε τὸ χρέος. Βγαίνοντας ὅμως ὁ δοῦλος στὴν αὐλὴ συνάντησε ἕναν συνυπηρέτη του ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἕνα ἀσήμαντο ποσὸ σὲ σχέση μὲ τὸ δικό του χρέος πρὸς τὸν βασιλιά. Ἄρχισε τότε νὰ τὸν πιέζει ἀπαιτώντας τὴν ἄμεση ἐξόφληση καί, ἐπειδὴ ἐκεῖνος δὲν εἶχε τὰ χρήματα, τὸν ἔκλεισε στὴν φυλακή. Ὅταν ὁ βασιλιὰς πληροφορήθηκε τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ὑπηρέτη ποὺ εἶχε εὐεργετήσει, τὸν κάλεσε καὶ ὀργισμένος διέταξε νὰ τὸν βασανίσουν ὥσπου νὰ ἐξοφλήσει τὸ χρέος του. Καὶ ὁ Ἰησοῦς κατέληξε ὅτι: «Ἔτσι θὰ κάνει καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας μου, ἂν ὁ καθένας δὲν συγχωρεῖ μὲ ὅλη του τὴν καρδιὰ τὰ παραπτώματα τοῦ ἀδελφοῦ του».
Αὐτό, λοιπόν, ποὺ θέλει νὰ τονίσει ὁ Ἰησοῦς μὲ τὴν παραβολὴ αὐτὴ εἶναι ἀπὸ τὴν μία ἡ φιλευσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καὶ τὸ ἄμετρο ἔλεός Του ἀπέναντι σὲ ἀνθρώπους πού, ἀναγνωρίζοντας τὴν πνευματική τους γυμνότητα, προσφεύγουν σ’ Αὐτὸν μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια καὶ ταπεινὰ ζητοῦν τὴν Θεία συγχώρηση. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ὅμως, φαίνεται ὅτι ἡ συμπεριφορά μας ἀπέναντι στοὺς συνανθρώπους μας καὶ κυρίως ἀπέναντι σ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔβλαψαν ἢ μᾶς ἀδίκησαν κινεῖται σ’ ἕναν ἐντελῶς ἀντίθετο δρόμο. Ἐγκλωβισμένοι πολλὲς φορὲς στὸν μικρόκοσμό μας, κινούμενοι σὲ ρηχὰ πνευματικὰ νερά, ἀγνοοῦμε ὅτι ἡ σωτηρία μας περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν σχέση ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἔχουμε μὲ τὸν ἀδελφό μας. Ἡ σωστὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεὸ ἔχει ὁπωσδήποτε ἐπιπτώσεις στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς συνανθρώπους μας. Ὅποιος νιώθει πραγματικὰ τί σημαίνει ὅτι ὁ Θεὸς συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μας, δὲν μπορεῖ παρὰ καὶ ὁ ἴδιος νὰ συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων.
Δὲν μπορεῖ νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὴν Κυριακὴ Προσευχὴ νὰ συγχωρέσει τὶς ἁμαρτίες μας καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀρνούμαστε νὰ συγχωρέσουμε τὸν ἀδελφό μας. Δὲν μπορεῖ ἐνῶ «πολλὰ γὰρ πταίομαι ἅπαντες» (Ἰακ. γ΄ 1), νὰ ζητοῦμε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ παραμένουμε μνησίκακοι, ἀσυνεπεῖς καὶ διπρόσωποι, ἀρνούμενοι νὰ συγχωρήσουμε τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐνῶ ἐκκλησιαζόμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε καὶ συμμετέχουμε στὰ μυστήρια, ὡστόσο αὐτὴ ἡ πνευματικότητα, ἐπιφανειακὴ γάρ, δὲν ἀντανακλᾶται στὶς σχέσεις μας μὲ τὸ συνάνθρωπο μὲ πράξεις ἀνοχῆς καὶ ἀγάπης.
Εἶναι στ’ ἀλήθεια ἐξωφρενικὸ καὶ παράδοξο νὰ μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ συγχώρηση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ μᾶς ἐξοργίζει τὸ παραμικρὸ φταίξιμο τοῦ συνανθρώπου μας. Ἐκεῖνο, λοιπόν, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουμε στὸ μυαλὸ μᾶς εἶναι ὅτι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ἀγάπη. Καὶ ὅποιος ἀρνεῖται ἐνσυνείδητα νὰ συγχωρήσει, αὐτὸς ἀρνεῖται τὴν ἀγάπη, καὶ κατ’ ἐπέκταση ἀρνεῖται τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ποὺ εἶναι ἡ Ἀγάπη.
Ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δὲν θέλει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τρέφουμε μίσος, λύπη, ὀργὴ ἢ μνησικακία γιὰ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, ἀλλὰ θέλει νὰ ἔχουμε ἀγάπη καὶ κατανόηση. Ἐὰν δείξουμε ἐμεῖς ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλο καὶ τοῦ προσφέρουμε συγχώρηση στὰ σφάλματά του, τότε καὶ ὁ Κύριος θὰ μᾶς συμπεριφερθεῖ ἀνάλογα. Τότε καὶ μόνο τότε μποροῦμε νὰ Τοῦ ποῦμε στὴν προσευχή μας: «Καὶ ἅφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν». Ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς συγχωρέσει, ὅπως ἐμεῖς πρῶτοι συγχωροῦμε αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἔβλαψαν. Συγχωροῦμε γιὰ νὰ συγχωρεθοῦμε. Δὲν μνησικακοῦμε καὶ περιμένουμε νὰ μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. Ἀμήν.
π. Α.Κ.Γ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου