Ένα χρέος που «καίγεται» στα κουτουρού…

Του Γ. Καρελιά

Ας παραβλέψουμε το περσινό «καήκαμε» του Τσακαλώτου, που δείχνει ότι ήξεραν πολύ καλά τι σημαίνουν οι συνεχείς καθυστερήσεις. Ας παραβλέψουμε και το φετινό (του Φεβρουαρίου) «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» του Τσίπρα, ως μια ακόμη συνειδητή απόπειρα πρώιμης παραπλάνησης των αποδεκτών του. Και ας δούμε τα πιο κοντινά.
Λίγο πριν ψηφιστούν τα νέα μέτρα περίσσευαν οι  διαβεβαιώσεις. Πρώτον, ότι δεν θα προ-νομοθετηθούν μέτρα (για το 2019 και το 20120), γιατί ήταν «αντιδημοκρατικά». Και νομοθετήθηκαν. Δεύτερον, ότι οι βουλευτές, πριν ψηφίσουν τα μέτρα, θα γνώριζαν τη ρύθμιση για το χρέος. Παραμύθι, ψήφισαν και δεν γνώριζαν τίποτα.

Τώρα έχουν περάσει στο δεύτερο στάδιο της παραπλάνησης. «Αν δεν πάρουμε τη ρύθμιση για το χρέος, δεν θα εφαρμοστούν τα μέτρα που ψηφίσαμε». Και ποια ρύθμιση, άραγε, θέλουν; Στην αρχή τα
ήθελαν όλα. Δηλαδή, ρύθμιση με το ΔΝΤ μέσα, που να επιτρέπει στον Ντράγκι να μας βάλει στην ποσοτική χαλάρωση και μετά να μας επιτρέψει να βγούμε στις αγορές. Όμως,  όταν είδαν ότι όλα αυτά μπορεί και να αποτελούν όνειρο απατηλό, το ξαναγύρισαν. Πέταξαν από το πακέτο την ποσοτική χαλάρωση και άφησαν τον «καθαρό διάδρομο»,  που να οδηγεί (μόνο) στις αγορές (εδώ).
Κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Με το βασικό λάθος να έχει γίνει και μάλιστα για δεύτερη φορά. Αντί, δηλαδή, να έχουν κλείσει εγκαίρως την αξιολόγηση και να έχουν πάρει την δόση, την «φόρτωσαν» με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις για τη ρύθμιση του χρέους, αγνοώντας (;) ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν θα τις αποδεχόταν εν όψει εκλογών. Γι’ αυτό υπάρχει και η άποψη που λέει ότι θα ήταν καλύτερα να διεκδικήσει η Ελλάδα τη ρύθμιση για το χρέος μετά τις γερμανικές εκλογές.
Τώρα ο Τσίπρας και ο Τσακαλώτος έχουν βρεθεί μπροστά σε ένα (προβλέψιμο, πάντως) αδιέξοδο και δεν ξέρουν με  ποιον να πάνε και ποιον ν’ αφήσουν. Τη μια τα βάζουν με τον Σόιμπλε, που δεν δίνει τη ρύθμιση για το χρέος, όπως ζητάει το ΔΝΤ. Και όταν το ΔΝΤ φαίνεται διατεθειμένο να δώσει παράταση (εδώ), κάτι που βολεύει την Γερμανία, οι δικοί μας χάνουν την μπάλα; από τη μια τα βάζουν με τον μέχρι χτες «σύμμαχο» (ΔΝΤ) και από την άλλη ταυτίζονται με τη θέση του (μέχρι χτες εχθρού) Σόιμπλε. Ενδεικτική της σύγχυσης εν όψει αδιεξόδου είναι όσα είπε στην τελευταία συνέντευξή του ο Τσακαλώτος σε γερμανική εφημερίδα και όποιος βγάλει άκρη έβγαλε.
Ενδιαμέσως Τσίπρας και Τσακαλώτος σπεύδουν σε μια κομματική συνεδρίαση και βάζουν την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να εκδώσει μια ωραία ανακοίνωση, η οποία επικαλείται την «ηθική και νομική υποχρέωση» των δανειστών να ρυθμίσουν το ελληνικό χρέος. Να τη διαβάσουν ο Σόιμπλε και Λαγκάρντ και να τσακιστούν να τηρήσουν την υποχρέωσή τους!
Κάπως έτσι, από μήνα σε μήνα, από «σκληρή» διαπραγμάτευση σε «ηρωϊκή» υποχώρηση, φτάνουμε στο σύνηθες τέλος: σε  λίγες μέρες Τσίπρας και Τσακαλώτος θα αποδεχθούν, αναγκαστικά πια έτσι όπως τα κατάφεραν, μια οποιαδήποτε λύση, την οποία θα μπορούσαν να έχουν αποδεχθεί εξαρχής, αφού η ίδια ήταν. Και θα είχαν εν τω μεταξύ κερδίσει χρόνο (χαμένο στη διαπραγμάτευση) και χρήμα (καθυστέρηση της δόσης, στέγνωμα της αγοράς).
Κάπως έτσι η χώρα θα συνεχίσει να σέρνεται, οι νέοι της θα φεύγουν, για να τους κουνάνε το δάχτυλο οι παχυλά αμειβόμενοι Καζάκοι. Και οι σημερινοί διαχειριστές της εξουσίας θα παρατείνουν την παραμονή τους σ’ αυτήν  όσο πάει και με βασικό δόγμα «εική και ως έτυχε», νεοελληνιστί στα κουτουρού.
protagon.gr