Είναι και μερικά παιδιά που θα ήθελαν όλοι να είναι δικά τους. Σαν το Γιάννη και το Θανάση Αντετοκούνμπο που έκαναν και κάνουν μια ολόκληρη χώρα περήφανη. Τους άκουγα σε μια συζήτηση που έγινε στη Στέγη Πολιτισμού, με πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση, να μιλούν και με κάθε λέξη τους να νοηματοδοτούν τη διαφορά μεταξύ «Έλληνα» και «Ελληνάρα».
Σίγουρα στα χρόνια της…ανωνυμίας τους, θα έζησαν πάμπολλες φορές στιγμές bullying και ρατσισμού. Αυτές, όμως, στα σίγουρα δεν κατάφεραν να τους αφήσουν το παραμικρό σημάδι στην ψυχή.
Σήμερα, επιστρέφουν στην Ελλάδα, όχι μόνο για να δείξουν το δρόμο και να αποτελέσουν ζωντανό παράδειγμα επιμονής και προσήλωσης στο στόχο, αλλά και να βοηθήσουν άλλα παιδιά να κατακτήσουν τους δικούς τους στόχους.
Η απλότητα με την οποία μιλούν και η αγάπη την οποία «βγάζουν», είναι η καλύτερη απόδειξη του ότι όταν υπάρχει σταθερότητα στο οικογενειακό περιβάλλον και μια καλή βάση ανθρώπων που θα πιστέψουν στις ικανότητες σου, όλα είναι πιθανά.
Αυτά τα πρόσωπα χρειαζόμαστε, γιατί απο τα υπόλοιπα πήραμε υπερβολική δοσολογία. Σε μια επικαιρότητα που μονοπωλείται απο τις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις υπουργού με υπόδικο, οι χαρούμενες φάτσες των Αντετοκούνμπο είναι το καλύτερο αντίδοτο.
Ιωάννα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου