Στην υποκρισία μιας μέρας

Του Βασίλη Μαγκλάρα

Μια μέρα. Ναι… Μόνο μια μέρα, για να χωρέσει η νύχτα και η κτηνωδία. Έτσι το όρισαν σε μια μέρα, να προσπερνάμε τα όρια της ενοχής μας.                                                                                             

 Μια μέρα, που να χάνεται στις σημειώσεις και στις εκκρεμότητες, μαζί με τα ασήμαντα.

                                                                                                                                                                           Μια μέρα, μια υποκρισία, που έκατσε σαν ανομολόγητη αμαρτία, σε κόσμους άμωμους και τάχα ανυποψίαστους καιρούς.                                                                                          

Από το 1987 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καθιέρωσε την 26^η Ιουνίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών. Αυτό ήταν, τώρα ξέρουμε…, σήμερα, αύριο, μεθαύριο την άλλη, πότε το ορίζουν, θα ανασκουμπωθούμε και θα βγούμε στο κυνήγι των ναρκωτικών.                                                                 

 Από το πρωί μέχρι το βράδυ σ’ έναν «ανελέητο αγώνα» η Παγκόσμια Κοινότητα, κατά όλων αυτών των ουσιών και την επομένη …ξανά στη «ναρκωμένη καθημερινότητά μας». Απαλλαγμένοι από τις ηθικές αναστολές που μας βάραιναν, μπορούμε να αναφερόμαστε σε μια Παγκόσμια «παρωδία», που έτσι ανέξοδα μας απαλλάσσει, από κάθε χρέος ή ευκαιρία…                                                                                                                                    

Από κάθε ταραχή, όταν… «η σειρήνα πάνω ουρλιάζει και η σύριγγα αδειάζει και το αίμα χύνεται ζεστό»!(Μέσα από τους υπέροχους στίχους του Ανδρέα Τσιλιφώνη)                                                                                                                                                       

 Εκεί, στο λυκόφως της ζωής ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο, αναζητούνται  τα χρώματα της ίριδας στα βασιλέματα των αστεριών. Εκεί που το σκοτάδι αλλάζει χέρια, εξαγοράζοντας το θάνατο σε δόσεις, σε αδιέξοδα και ανέκκλητες υποταγές. Εκεί ακριβώς, δίπλα απ’ τα «νοικοκυριά» μας, έξω απ’ τους φωτισμένους δρόμους στα κοντινά στενά, σβήνουμε ένα κόσμο αδιάφορα, στις  ξεφτισμένες ούγιες της κοινωνίας μας.                                                                                                 

Κάπως έτσι χάνονται οι μέρες, ακοστολόγητες απ’ τις απώλειες σε φρέσκο αίμα και σ’ άψυχα κορμιά περιμένοντας με τα ελαφρά μας παυσίπονα, να γλυτώσουμε τη συνενοχή μας στο «μολυσμένο» κομμάτι του οργανισμού μας. Στήνουμε θεραπευτικές κοινότητες σε περιορισμό, χορηγούμε ανώδυνα υποκατάστατα σαν έκφραση συμπόνιας, καταδικάζουμε με έκδηλη οργή τα αίτια και τις αφορμές. Όμως ποτέ δεν κοιτάξαμε στα μάτια τους, να δούμε την απόγνωση, πίσω απ’ το χαμένο βλέμμα τους. Ποτέ δεν πιάσαμε τα παγωμένα χέρια τους, για ν’ ακουμπήσουν οι καρδιές μας. Ποτέ δεν τους καταλάβαμε, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε πως είναι ιάσιμη η αρρώστια τους.                                                                             

Αντιμετωπίζουμε μια «μάστιγα» με ασπιρίνες, δικάζουμε ένα διαρκές έγκλημα σαν στιγμιαίο και αντί να δούμε την ασθένεια, κολάζουμε τους ασθενείς.                                                                                                                             

 Έχω αναφερθεί κι’ άλλες φορές, αν πράγματι θέλουμε να δώσουμε λύση, πρέπει πρώτα να απενοχοποιήσουμε την αρρώστια. Πρέπει πρώτα να δεχθούμε τους αρρώστους σε δημόσια νοσοκομεία. Πρέπει να κατηγοριοποιήσουμε τις ουσίες και να εκδώσουμε κάρτα χρήστη, που θα έχει τη φροντίδα συγκεκριμένου ιατρού. Μα πάνω απ’ όλα πρέπει να κάνουμε τη κοινωνία μας  πιο ανθρώπινη και την  Πολιτεία μας πιο δίκαιη… Διαφορετικά θα συνεχίσουμε με Παγκόσμιες Ημέρες και με φιλολογικές ομιλίες ν’ αναφερόμαστε στο «πρόβλημα», αλλά να μη το αγγίζουμε.                                                                                                                                                                                Την 26^η Ιουνίου καθιέρωσαν επίσης τα Ηνωμένα Έθνη και ως ημέρα κατά των βασανιστηρίων, δεχόμενα την ημερομηνία κατά  την οποία το 1987 υπεγράφη η Διεθνής Σύμβαση, κατά των βασανιστηρίων.                                                                                                                                                  Δύο ανίατα νοσήματα- της ανθρώπινης ψυχής και της ανθρώπινης διαστροφής- που ενοχοποιούν τη Παγκόσμια Κοινότητα στη συσκευασία ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ!!!                                                   

Ναι σε μια μέρα. Είπαμε στα γρήγορα να ξεφύγουμε από αυτά, για να μπορέσουμε μετά απερίσπαστοι να αφιερωθούμε τις υπόλοιπες 364 μέρες, με τη φροντίδα της χελώνας «καρέτα-καρέτα», της πεταλούδας «danaus chrysippus» και της φώκιας «μονάχους-μονάχους». Αυτό μας διακρίνει σαν ανθρώπινο είδος..! Αυτή η ευαισθησία να ενδιαφερόμαστε για τα προβλήματα της βιοποικιλότητας(όχι ότι δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε και γι’ αυτά), αλλά να μην κατανοούμε, ή και να συναινούμε στα ανθρώπινα δράματα και στα κτηνώδη εγκλήματα.                                                                                          

 Θα μπορούσα να αναφερθώ στα κολαστήρια όπου γης, στα Άμπου Γκράυ, στα Γκουαντάναμο, στα expres του Τούρκικου μεσονυκτίου, στα καθεστώτα που καταδικάζουν τον άνθρωπο σε υποταγή, στην έκρηξη-με όλες τις μορφές- του θρησκευτικού φανατισμού, που εξαντλείται σήμερα ο πολιτισμός μας, αλλά δεν θα τα καταφέρω να αποδώσω τόσο την οδύνη και τον πόνο των βασανιστηρίων, όσο οι τραγωδίες  το απαιτούν. Γι’ αυτό διάλεξα στη τύχη ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη, Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ (εκδόσεις Παπαζήση) … Η ηρωίδα Νέλλη διηγείται στη φίλη της, το πέρασμά της από τη φρίκη της (οδού) ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, της μέρες της επταετίας.                                                                                                                                         

//….Λοιπόν διάλεξε: Που θες να πάμε; Στο γραφείο για ονόματα ή στη ταράτσα για χορό; Χωρίς να το σκεφτώ είπα σταθερά: «Στην ταράτσα».                                                                                                            

Όσα έγιναν από εκείνη τη στιγμή τα θυμάμαι σαν ένα εφιαλτικό όνειρο. Εξαγριωμένοι από την απάντηση πέσανε πάνω μου σα θεριά. Με χτυπούσαν αλύπητα με χέρια και με πόδια. Όταν πείστηκαν ότι ήμουνα ανίκανη να σηκωθώ με τύλιξαν σε μια κουβέρτα και μ’ ανέβασαν στην ταράτσα. Δεν θα σου πω τι μου κάνανε… Ντρέπομαι να περιγράψω και σε σένα τα μαρτύρια της σεξουαλικής διαστροφής. Ήρθαν κι’ άλλοι τρείς. Άρχισε να ξημερώνει. Μέσα στο στόμα μου είχαν βάλει για να μη φωνάζω, ένα στουπί βουτηγμένο σε ανθρώπινες ακαθαρσίες. Έκανα συνεχώς εμετό, που τον κατάπινα. Ένας μου είπε: «Ένα όνομα μόνο και θα πας σπίτι σου». Έκανα με το κεφάλι μου μια κίνηση που σήμαινε «ναι». Μου έβγαλαν το κουρέλι. Από τα σπλάγχνα μου ξεχύθηκε όλη η φρίκη της νύχτας σ’ έναν ακατάσχετο εμετό….\\                                                                                                                                                     Λοιπόν τι έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτά τα συμβόλαια ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ που έχουν- έστω και πλαστογραφημένη με την ανοχή μας- και τη δική μας υπογραφή…;                                                                                                         

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε πριν μερικά χρόνια και απλά το επαναφέρω με μικρές παρεμβάσεις για να υπενθυμίσει ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει και πως οι Παγκόσμιες μέρες υπάρχουν μόνο και μόνο για να υπενθυμίζουν την υποκρισία ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ!!!                                                                                                                         

 Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                 magklarasvas@yahoo.gr