Του Ι. Κ. Πρετεντέρη
Το καλό σενάριο για την κυβέρνηση βούλιαξε και τυπικά χθες στο Λουξεμβούργο.
Πάει το χρέος. Πάει η Σύνοδος Κορυφής. Πάει η βιωσιμότητα. Πάνε τα
πλεονάσματα. Πάει η ποσοτική χαλάρωση. Και το ΔΝΤ μένει - αλλά τζάμπα.
Πάνε δηλαδή όλα όσα ίσως άλλαζαν το κλίμα. Στο μπάσκετ το λέμε «μηδέν στα έξι». Και μη ρωτήσετε ποιος κέρδισε!
Η κυβέρνηση πήρε ό,τι θα έπαιρνε τον περασμένο Δεκέμβριο και ό,τι της πρότειναν πριν από τρεις εβδομάδες. Εχασε επτά κρίσιμους μήνες και πολλά δισ.
Στην πραγματικότητα όμως έχασε κάτι πολύ σημαντικότερο: το καλό σενάριο. Τη δυνατότητα να επενδύσει σε μια επιτυχία ή έστω σε μια θετική προοπτική.
Τώρα, ούτε η οικονομία θα τονωθεί. Ούτε ουσιαστική ανάπτυξη προμηνύεται. Ούτε υπάρχει περίπτωση πειστικής εξόδου στις αγορές.
Κι ως εκ τούτου εξανεμίζονται οι τελευταίες ελπίδες πολιτικής αναστροφής. Οι ανερμάτιστες θριαμβολογίες επιστρέφουν στην ντουλάπα - μαζί με τις γραβάτες.
Οι Γερμανοί μάλιστα επισφράγισαν το αποτέλεσμα με μια απροσδόκητη (για Γερμανούς) επίδειξη ειρωνείας. «Κάρφωσαν» τον Τσίπρα ότι τηλεφωνούσε συνεχώς στη Μέρκελ για να παρακάμψει τον Σόιμπλε.
Ανευ αποτελέσματος φυσικά. Ποια καγκελάριος θα διακινδύνευε να διχάσει την κυβέρνησή της τρεις μήνες πριν από τις εκλογές;
Δεν θα σταθώ στους λόγους του ναυαγίου - τους έχουμε εξηγήσει...
Θα σταθώ όμως στα προφανή συμπεράσματα.
Συμπέρασμα πρώτο. Πέρα από τη σοβαρότητα ή την αξιοπιστία, ψαλιδίστηκε βάναυσα κι ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης.
Το πρόγραμμα πλέον αποκλείεται «να ολοκληρωθεί επιτυχώς» τον Ιούλιο 2018. Και συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κάνει εκλογές έως την ερχόμενη άνοιξη, αν δεν θέλει να πάει στις κάλπες με μια νέα αποτυχία κι ένα νέο Μνημόνιο στην πλάτη.
Στις εκλογές θα έπαιζε έως τώρα την πολιτική του ισχύ. Εφεξής ρισκάρει την πολιτική του ύπαρξη.
Συμπέρασμα δεύτερο. Δικαιώθηκε η εκτίμηση της αντιπολίτευσης ότι η διαπραγμάτευση οδηγείται σε ναυάγιο.
Η δικαίωση δεν είναι απλώς ηθική αλλά και ουσιαστική. Αυτή η εκτίμηση επέτρεψε στην αντιπολίτευση να μην εμπλακεί και να μη φορτωθεί μέρος της αποτυχίας, όπως την πίεζε η κυβέρνηση.
Ταυτοχρόνως εξέθεσε ανεπανόρθωτα κάθε αφελή ή ιδιοτελή «συνεννοησάκια».
Συμπέρασμα τρίτο. Η χθεσινή απόφαση παγώνει ουσιαστικά τα πράγματα και μεταθέτει τη διαπραγμάτευση στο μέλλον.
Αναμενόμενο. Οπως το 2012, όπως και το 2014, οι Ευρωπαίοι προτιμούν να διαπραγματευτούν με εκείνους που έρχονται. Οχι με εκείνους που φεύγουν.
Μια εξέλιξη όμως που υποχρεώνει τους επόμενους να αρχίσουν να προετοιμάζονται γρήγορα και σοβαρά - εντός κι εκτός Ελλάδας.
Οι άλλοι θα μείνουν μέχρι να φύγουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι θα φύγουν εύκολα, ήσυχα και ήρεμα.
TA NEA
Πάνε δηλαδή όλα όσα ίσως άλλαζαν το κλίμα. Στο μπάσκετ το λέμε «μηδέν στα έξι». Και μη ρωτήσετε ποιος κέρδισε!
Η κυβέρνηση πήρε ό,τι θα έπαιρνε τον περασμένο Δεκέμβριο και ό,τι της πρότειναν πριν από τρεις εβδομάδες. Εχασε επτά κρίσιμους μήνες και πολλά δισ.
Στην πραγματικότητα όμως έχασε κάτι πολύ σημαντικότερο: το καλό σενάριο. Τη δυνατότητα να επενδύσει σε μια επιτυχία ή έστω σε μια θετική προοπτική.
Τώρα, ούτε η οικονομία θα τονωθεί. Ούτε ουσιαστική ανάπτυξη προμηνύεται. Ούτε υπάρχει περίπτωση πειστικής εξόδου στις αγορές.
Κι ως εκ τούτου εξανεμίζονται οι τελευταίες ελπίδες πολιτικής αναστροφής. Οι ανερμάτιστες θριαμβολογίες επιστρέφουν στην ντουλάπα - μαζί με τις γραβάτες.
Οι Γερμανοί μάλιστα επισφράγισαν το αποτέλεσμα με μια απροσδόκητη (για Γερμανούς) επίδειξη ειρωνείας. «Κάρφωσαν» τον Τσίπρα ότι τηλεφωνούσε συνεχώς στη Μέρκελ για να παρακάμψει τον Σόιμπλε.
Ανευ αποτελέσματος φυσικά. Ποια καγκελάριος θα διακινδύνευε να διχάσει την κυβέρνησή της τρεις μήνες πριν από τις εκλογές;
Δεν θα σταθώ στους λόγους του ναυαγίου - τους έχουμε εξηγήσει...
Θα σταθώ όμως στα προφανή συμπεράσματα.
Συμπέρασμα πρώτο. Πέρα από τη σοβαρότητα ή την αξιοπιστία, ψαλιδίστηκε βάναυσα κι ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης.
Το πρόγραμμα πλέον αποκλείεται «να ολοκληρωθεί επιτυχώς» τον Ιούλιο 2018. Και συνεπώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κάνει εκλογές έως την ερχόμενη άνοιξη, αν δεν θέλει να πάει στις κάλπες με μια νέα αποτυχία κι ένα νέο Μνημόνιο στην πλάτη.
Στις εκλογές θα έπαιζε έως τώρα την πολιτική του ισχύ. Εφεξής ρισκάρει την πολιτική του ύπαρξη.
Συμπέρασμα δεύτερο. Δικαιώθηκε η εκτίμηση της αντιπολίτευσης ότι η διαπραγμάτευση οδηγείται σε ναυάγιο.
Η δικαίωση δεν είναι απλώς ηθική αλλά και ουσιαστική. Αυτή η εκτίμηση επέτρεψε στην αντιπολίτευση να μην εμπλακεί και να μη φορτωθεί μέρος της αποτυχίας, όπως την πίεζε η κυβέρνηση.
Ταυτοχρόνως εξέθεσε ανεπανόρθωτα κάθε αφελή ή ιδιοτελή «συνεννοησάκια».
Συμπέρασμα τρίτο. Η χθεσινή απόφαση παγώνει ουσιαστικά τα πράγματα και μεταθέτει τη διαπραγμάτευση στο μέλλον.
Αναμενόμενο. Οπως το 2012, όπως και το 2014, οι Ευρωπαίοι προτιμούν να διαπραγματευτούν με εκείνους που έρχονται. Οχι με εκείνους που φεύγουν.
Μια εξέλιξη όμως που υποχρεώνει τους επόμενους να αρχίσουν να προετοιμάζονται γρήγορα και σοβαρά - εντός κι εκτός Ελλάδας.
Οι άλλοι θα μείνουν μέχρι να φύγουν. Χωρίς αυτό να σημαίνει βεβαίως ότι θα φύγουν εύκολα, ήσυχα και ήρεμα.
TA NEA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου