Ηταν φίλες κάποτε, και συνοδοιπόροι, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου με την κ. Ραχήλ Μακρή. Απόλαυσαν πανελλήνια δημοσιότητα ανεβαίνοντας (κυριολεκτικώς) στα κάγκελα της ΕΡΤ. Κατόπιν ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που φημίζεται για... τον μακροχρόνιο σχεδιασμό του, έκανε την μία πρόεδρο της Βουλής και την άλλη βουλευτή Κοζάνης. Επειτα από λίγο καιρό η εφήμερή τους δόξα έσβησε. Απέτυχαν και οι δύο να εκλεγούν, κάτι που προφανώς δημιούργησε στερητικό σύνδρομο δημοσιότητας. Ετσι, η μία το έριξε σε χάπενινγκ κατά του Γερμανού πρέσβη στο Δίστομο και η άλλη σε φωτογραφίσεις μόδας και χολερικά tweet για την περιπέτεια της υγείας του κ. Σταύρου Θεοδωράκη.
Ολοι διαισθανόμαστε ότι τα καμώματά τους έχουν στόχο να σβήσουν, έστω προσωρινά, τα συμπτώματα της στέρησης. Κυκλοφορούν στο κέντρο της πολιτικής με επωδό το «φιλαράκι, μήπως σου περισσεύει ένα λεπτό δημοσιότητας;». Κάποιοι δημοσιογράφοι έχουν το ίδιο δίλημμα με τους θαμώνες των καφέ στο κέντρο της Αθήνας: Να δώσουν το ένα ευρώ, που υποτίθεται είναι για τυρόπιτα, ή να αποτρέψουν το βλέμμα, γνωρίζοντας πως κάθε βοήθεια συντηρεί την εξάρτηση των ασθενών;
Είναι δύσκολη η δημοσιογραφική αντιμετώπιση των ακραίων φαινομένων της πολιτικής. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της «Χρυσής Αυγής» έχουμε κατηγορηθεί για τα πάντα και τα αντίθετά τους. «Γιατί κρύβετε τα αίσχη τους; Για να μη μάθει ο κόσμος ποιοι πραγματικά είναι;» και «γιατί δημοσιοποιείτε τα καμώματά τους και τους διαφημίζετε;». Το χειρότερο, δε, όλων είναι πως και τα δύο ερωτήματα είναι εύλογα. Κι αυτό διότι η δημοσιοποίηση ακραίων συμπεριφορών δημιουργεί απέχθεια σε ένα κομμάτι του πληθυσμού, αλλά σε ένα άλλο φτιάχνει μιμητές. Ποιο είναι το μεγαλύτερο; Δυστυχώς, το μαθαίνουμε κατόπιν εορτής και κάλπης.
Το πράγμα περιπλέκεται ακόμη περισσότερο διότι με τη συνεχή δημοσιοποίηση ακραίων συμπεριφορών αυτές γίνονται κοινότοπες, με αποτέλεσμα να χρειάζονται όλο και μεγαλύτερες δόσεις υπερβολής για τα πέντε λεπτά δημοσιότητας, που καθείς πιστεύει ότι δικαιούται. Τα ΜΜΕ και ειδικότερα η τηλεόραση, θα ασχοληθούν με τη Βουλή μόνο όταν προκληθεί ένταση. Ο,τι και να πει κάποιος –την πιο ολοκληρωμένη πρόταση να καταθέσει, την πιο φριχτή προειδοποίηση κι αν κάνει– αν δεν τσακωθεί με κάποιον δεν έχει ελπίδα να δει τον εαυτό του στο γυαλί. Κουίζ: είδε κανείς τον κ. Κώστα Σημίτη όταν προειδοποιούσε ότι «αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα... καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο ΔΝΤ για δανεισμό»; (Βουλή 18.12.2008).
Εδώ βρίσκεται η ευθύνη των ΜΜΕ. Oχι επειδή προβάλλουν τους δημοσιομανείς, αλλά γιατί το κάνουν τόσο πολύ, και δεν μένει χώρος και χρόνος να μάθουμε τι κάνουν οι σοβαροί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου