ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. δ΄, 18-23)
Ἀδελφοί, γιὰ τὴν κλήση τῶν πρώτων μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ στὸ ἀποστολικὸ ἔργο ὁμιλεῖ τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Ἂς τὸ ἀκούσουμε ξανὰ στὴ δική μας ἁπλοελληνικὴ γλώσσα.
«Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ καθὼς ὁ Ἰησοῦς περπατοῦσε στὴν ὄχθη τῆς λίμνης τῆς Γαλιλαίας, εἶδε δύο ἀδέρφια, τὸ Σίμωνα ποὺ τὸν ἔλεγαν Πέτρο, καὶ τὸν ἀδερφὸ του τὸν Ἀνδρέα, νὰ ρίχνουν τὰ δίχτυα στὴ λίμνη, γιατί ἦταν ψαράδες. ‘‘Ἀκολουθῆστε μέ’’, τοὺς λέει, ‘‘καὶ θὰ σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων’’. Κι αὐτοὶ ἀμέσως ἄφησαν τὰ δίχτυα καὶ τὸν ἀκολούθησαν.
Προχωρώντας πιὸ πέρα ἀπὸ κεῖ, εἶδε δύο ἄλλους ἀδερφούς, τὸν Ἰάκωβο, τὸ γιὸ τοῦ Ζεβεδαίου,
καὶ τὸν ἀδερφὸ του τὸν Ἰωάννη. Βρίσκονταν στὸ ψαροκάικο μαζὶ μὲ τὸν πατέρα τους τὸ Ζεβεδαῖο καὶ τακτοποιοῦσαν τὰ δίχτυά τους. Τοὺς κάλεσε, κι αὐτοὶ ἄφησαν τὸ καΐκι καὶ τὸν πατέρα τους καὶ τὸν ἀκολούθησαν.
Ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ὅλη τὴ Γαλιλαία. Δίδασκε στὶς συναγωγές τους, κήρυττε τὸ χαρμόσυνο μήνυμα γιὰ τὸν ἐρχομὸ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, καὶ γιάτρευε τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ κάθε ἀσθένεια καὶ κάθε ἀδυναμία».
Ὁ Χριστὸς ἀναζήτησε τοὺς συνεργάτες Του ἀνάμεσα σὲ ἀνθρώπους, ποὺ μὲ τιμιότητα καὶ μόχθο κέρδιζαν τὸ ψωμί τους. Δὲν τοὺς ἀναζήτησε οὔτε στὰ μέγαρα τῶν πλουσίων οὔτε στὰ δώματα τῆς πνευματικῆς ἡγεσίας.
Οἱ μαθητές, ποὺ καλεῖ ὁ Χριστὸς στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἦταν ὅλοι ἀκροατὲς τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ καὶ ζοῦσαν μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἐκπλήρωσης τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστὸς πηγαίνει σ’ αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀναζητοῦν καὶ παρουσιάζεται σ’ αὐτοὺς ποὺ Τὸν περιμένουν.
Ἡ κλήση αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ ἀπευθύνθηκε στοὺς τέσσερις σημερινοὺς μαθητές, μετὰ στοὺς ὑπόλοιπους ὀκτώ, μετὰ στοὺς ἑβδομήντα, στὴ συνέχεια στοὺς πρώτους πιστούς, ἀλλὰ δὲν σταμάτησε ἐκεῖ. Ἡ κλήση ἀπευθύνεται καὶ σέ μᾶς καὶ σ’ ὅλο τὸν κόσμο. Γιατί ὁ Θεὸς «πάντας θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». (Α΄ Τιμ. β, 4). Ὁ Θεὸς θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ νὰ γνωρίσουν σὲ βάθος τὴν ἀλήθεια.
Ἡ κλήση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο πρόσκληση στὴ σωτηρία ποὺ προσφέρεται ἀπὸ Αὐτόν, εἶναι καὶ πρόσκληση γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ μηνύματος αὐτῆς τῆς σωτηρίας στὸν κόσμο. Τὸ ἔργο αὐτὸ τὸ ἀνέλαβαν στὴν ἀρχὴ οἱ Ἀπόστολοι καὶ συνεχίζεται χωρὶς διακοπή ὡς τὶς μέρες μας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.
Ὁ Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές: «Ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Θὰ σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων. Ἡ ἐργασία δὲν καταργεῖται. Ἀποχτᾶ ἄλλο περιεχόμενο. Παίρνει νόημα πνευματικό, γίνεται γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιὰ τὴ «ζύμη» ἐκείνη τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ καλεῖται νὰ μεταμορφώσει τὸν κόσμο.
Οἱ πρῶτοι Μαθητές, καὶ κοντὰ σ’ αὐτοὺς καὶ ὅλοι ἐμεῖς, κληρικοὶ καὶ λαϊκοί, εἴτε γιὰ τὰ βιοτικὰ ἀγωνιζόμαστε μὲ τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, εἴτε στὴν πνευματικὴ διακονία Του ἐργαζόμαστε, ὅλοι κάνουμε ἔργο Χριστοῦ, γιατί σ’ Αὐτὸν τελικὰ ἀναφέρεται κάθε ἐνέργεια καὶ δράση μέσα στὸν κόσμο. Ἔτσι τὸ ἐπάγγελμα δὲν (πρέπει νὰ) ἔχει στόχο τὴν ὕλη καὶ τὴν ἀτομικὴ εὐζωία αὐτοῦ ποὺ τὸ ἐξασκεῖ, ἀλλὰ τὴ διακονία τῶν «ἐλαχίστων», τῶν ἀδελφῶν τοῦ Χριστοῦ.
Οἱ σχέσεις, ὄχι μόνο οἱ οἰκογενειακὲς ἀλλὰ καὶ οἱ κοινωνικές, καλοῦνται νὰ γίνονται σχέσεις μελῶν τοῦ ἴδιου Σώματος, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ ἄλλα λόγια καλοῦνται οἱ κοινωνικὲς σχέσεις νὰ ἐκκλησιοποιηθοῦν, δηλαδὴ νὰ ἐνταχθοῦν στὴ λειτουργία τοῦ ἴδιου τοῦ Σώματος, γιὰ νὰ διακονοῦν καὶ αὐτὲς τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας.
Σὲ μία τέτοια κοινωνία, οἱ λειτουργίες ποὺ τὴν διέπουν δὲν καταργοῦνται, ἀποκτοῦν ἄλλο νόημα. Ἡ πολιτικὴ λ.χ. δὲν εἶναι πιὰ σοφιστεία καὶ ἀπάτη, ἀλλὰ ἱερατικὴ λειτουργία. Ἡ ἐπιστήμη δὲν στοχεύει τὴν καλοπέραση ἀλλὰ γίνεται προφητεία καὶ διακονία τῆς ἀλήθειας. Ἡ οἰκονομία δὲν ὑπάρχει γιὰ νὰ αὐξάνουν τὰ ἀγαθὰ τους οἱ λίγοι ἀπομυζώντας τὴν ἐργασία καὶ τὸν μόχθο τῶν πολλῶν, ἀλλὰ μεταβάλλεται σὲ φιλαδελφία καὶ δικαιοσύνη. Ἡ τέχνη μεταβάλλεται σὲ ἔκφραση τῆς μυστικῆς ἐμπειρίας στὸ θεῖο κάλλος. Ὅλα στὸ βίο τῶν ἀνθρώπων διατηροῦν τὰ ἐξωτερικὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ μεταμορφώνονται ἐν Χριστῷ, καὶ γίνονται ὅλα καινούργια, γιατί καλούμαστε «καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν» (Ρωμ. στ, 4). Καλούμαστε νὰ ζήσουμε σὲ μία καινούργια ζωή.
Ἔτσι νοεῖται καὶ ὁ λόγος ἐκεῖνος τοῦ Χριστοῦ γιὰ τοὺς Μαθητές Του (καὶ γιὰ μᾶς τοὺς σημερινοὺς) πρὸς τὸν Πατέρα: «Οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρης αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου, ἀλλ’ ἵνα τηρήσης αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ» (Ἰω. ιζ, 15). Σὲ παρακαλῶ, ὄχι νὰ τοὺς πάρεις ἀπὸ τὸν κόσμο, ἀλλὰ νὰ τοὺς προστατέψεις ἀπὸ τὸν διάβολο.
Ὁ Χριστός, μᾶς καλεῖ κοντά Του, ὄχι γιὰ νὰ ἀρνηθοῦμε τὴ ζωή, ποὺ Αὐτὸς μας ἔχει χαρίσει, ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνει ἡ ζωή μας, ζωὴ δική Του. Ἀμήν.
π. Κ.Ι.Κ.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου