To κήρυγμα της Κυριακής Ε' Νηστειών - 2 Απριλίου 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας)

(Μαρκ. ι΄ 32-45)

«’Ιδοὺ, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα…».

Μπαίνομε στὴν τελευταία ἑβδομάδα τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Ὁ καιρὸς τοῦ Πάθους πλησιάζει. Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τοὺς μαθητές του, ὅπως ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, ἀνεβαίνουν στὰ Ἱεροσόλυμα. Στὸ τελευταῖο αὐτὸ ταξίδι ὁ Χριστὸς γιὰ μιὰ φορὰ ἀκόμη προλέγει στοὺς δώδεκα μαθητές, ἀλλὰ καὶ σ᾽ ὅλο τὸν κόσμο, μὲ ἀκρίβεια τὰ Πάθη Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του.

Ὁ Ἰησοῦς προλέγει αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ τοῦ συμβοῦν, γιὰ νὰ πιστέψουν οἱ μαθητὲς ὅτι αὐτὸς εἶναι: «ἀπ᾽ ἄρτι λέγω ὑμῖν πρὸ τοῦ γενέσθαι, ἵνα ὅταν γένηται πιστεύσητε ὅτι ἐγὼ εἰμι», ἐγὼ εἶμαι ὁ Μεσσίας ποὺ κήρυξαν οἱ προφῆτες, ὁ Υἱός, ποὺ ὁ Πατέρας ἔστειλε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ σωθεῖ ὁ κόσμος μὲ τὸ πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή μου. Ἡ ἐκπλήρωση τῶν προφητειῶν στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ εἶναι περίτρανη ἀπόδειξη γιὰ τὸ ποιὸς εἶναι.

Κι ἄλλες φορὲς ἔχει μιλήσει γιὰ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του, ὄχι ὅμως τόσο καθαρὰ ὅπως τώρα. Τώρα ἔφτασε ἡ ὥρα καὶ πρέπει νὰ προετοιμάσει τοὺς μαθητές. Τώρα τοὺς ἀφήνει νὰ ἐννοήσουν πὼς ἔφτασε ἡ ὥρα. Ὅ,τι τοὺς ἔχει πεῖ θὰ συμβεῖ σ᾽ αὐτὸ τὸ προσκύνημα στὴν Ἁγία Πόλη. Ὅπως μᾶς ἱστορεῖ τὸ ἱερὸ κείμενο, ὁ Ἰησοῦς προπορεύεται τῶν μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι τὸν ἀκολουθοῦσαν σιωπηλοί, μ’ ἕναν ἀόριστο φόβο στὴν καρδιά. Ἡ ὁμάδα τοῦ Χριστοῦ βρισκόταν ἀνάμεσα σὲ πολλὲς ἄλλες ὁμάδες προσκυνητῶν ποὺ ἀνέβαιναν στὴν ἱερὴ πόλη. Στὴν εἰκόνα αὐτὴ θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε τὴν πορεία τῆς Ἐκκλησίας στοὺς αἰῶνες νὰ ὁδηγεῖ τοὺς λαοὺς στὴν Ἀνάσταση. Μπροστὰ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ ἀκολουθεῖ κόσμος, οἱ ἀπόστολοι, οἱ μαθητές, ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ δρόμος πρὸς τὰ Ἱεροσόλυμα εἶναι ἀνοδικός, εἶναι δύσκολος. Φτάνει στὴν Ἀνάσταση ἀλλὰ περνάει ἀπὸ τὸ Πάθος. Αὐτὸ φαίνεται νὰ μὴν τὸ καταλαβαίνουν οἱ δώδεκα μαθητές τότε, πρὶν τὴν Πεντηκοστή, ἀλλὰ φαίνεται νὰ μὴν τὸ καταλαβαίνουμε, ἤ νὰ τὸ ξεχνᾶμε καὶ τώρα. Οἱ μαθητὲς λοιπὸν, ὅταν ἀκοῦν τὸ Χριστὸ νὰ τοὺς μιλάει γιὰ τὴν Ἀνάσταση, νομίζουν ὅτι ἔφτασε ὁ καιρὸς τῆς δόξας. Δυὸ ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, βλέπουν τὴν ἄνοδο αὐτὴ στὰ Ἱεροσόλυμα μὲ πολὺ ἀνθρώπινο τρόπο καὶ ζητοῦν εὐθέως ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ νὰ καθίσουν ἕνας στὰ δεξιά καὶ ἕνας στὰ ἀριστερά του ὅταν ἐκεῖνος δοξασθεῖ.

Εἶναι ἐντελῶς ἀνθρώπινο ν᾽ ἀποζητᾶ κανεὶς τὰ ὑψηλά, τὴ δόξα, γι᾽ αὐτὴν πάσχουν οἱ ἄνθρωποι καὶ ὑποφέρει ὁ κόσμος. Οἱ ἀνθρώπινες φιλοσοφίες στηρίζουν τὴν τάση τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἄνοδο. Ποιὰ εἶναι ὅμως ἡ ἄνοδος; Ἡ ἐξουσία, ἡ ὑλικὴ δύναμη, ἡ κοινωνικὴ ἐπιρροή, ὁ πλοῦτος, ἡ ὀμορφιά; Ὅλοι παρασυρόμαστε στὸ κηνύγι αὐτῶν ποὺ ἐπιθυμεῖ ἡ σάρκα μας, τὰ μάτια μας καὶ τελικὰ καὶ ἡ καρδιά μας, ὅπως γράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.

Ὁ Χριστὸς ὅμως, στὸ αἴτημα τῶν δύο ἀδελφῶν νὰ ἀποκτήσουν δόξα, ἀπαντᾶ ἀπερίφραστα «οὐκ οἴδατε τὶ αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τὶ ζητᾶτε. Ἡ κορυφὴ τῆς ἐπιτυχίας εἶναι ὁ Γολγοθᾶς, ὁ θρόνος τῆς δόξας ὁ Σταυρός, εὐφροσύνη τὸ Πάθος καὶ βάπτισμα εὐτυχίας τὸ αἷμα τοῦ μαρτυρίου. Δύναμη εἶναι νὰ θέλεις νὰ ὑπηρετεῖς καὶ προτεραιότητα νὰ μπορεῖς νὰ εἶσαι τελευταῖος. Ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπ᾽ αὐτὰ ποὺ φρονεῖ ὁ κόσμος. Ὁ Χριστὸς τοποθετεῖ τὴν ἀξία τῆς δόξας στὴν ἑκούσια ταπείνωση κι ἑτοιμάζεται νὰ ἐπισφραγίσει αὐτὴ τὴ θέση μὲ τὴν ὑπέρτατη θυσία Του καὶξαναλέει αὐτὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κεντρικὸ δίδαγμα τοῦ Εὐαγγελίου, «ὁ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται». Ἐκεῖνος ταπείνωσε τὸν ἑαυτό Του μέχρι τὸ σταυρικὸ θάνατο.

Τὸ χριστιανικὸ μεγαλεῖο, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, εἶναι «σκληρὸ μεγαλεῖο». Οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς τὸ ξεχνᾶμε αὐτό. Νομίζουμε πὼς Χριστιανισμὸς καὶ Ἐκκλησία εἶναι μιὰ καλὴ τακτοποίηση τῆς ζωῆς μας. Νὰ ἔχουμε τὶς γιορτές μας, τὶς ἐπιβλητικὲς τελετές, ἕνα καλὸ ὄνομα, νὰ μᾶς νομίζει ὁ κόσμος γιὰ πνευματικοὺς ἀνθρώπους, νὰ μιλᾶμε γιὰ χριστιανικό πολιτισμό, νὰ θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία στήριγμα τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς κοινωνίας καὶ τίποτε περισσότερο. Αὐτὰ ὅμως εἶναι ὁ διάκοσμος. Ἡ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται στὸ Πάθος, στὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἀνάσταση. Διαφορετικὰ, σκεφτόμαστε ὅπως ὁ κόσμος καὶ ἐπιθυμοῦμε ὅ,τι ὁ κόσμος. Καὶ ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ μὴν καταλάβουμε τὸ Χριστό, ὅπως καὶ οἱ μαθητές, ὅταν τοὺς ὁδηγοῦσε πρὸς τὸ ἑκούσιο Πάθος, λέγοντας «ἰδού, ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα». Ἀμήν.

π. Χ.Π.Ζ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως