Η ηθική της πολιτικής ή πολιτική της ηθικής;

Του Βασίλη Μαγκλάρα

«Το να πέσεις δεν είναι τρομερό, το να μην προσπαθείς να σηκωθείς είναι ολέθριο»  Βίκτωρ Ουγκώ          

Κοντές οι μέρες βιαστικές χάνονται ανάμεσα στις ευχές και στην αδυναμία μας να τους δώσουμε νόημα, χρώμα, ΕΛΠΙΔΑ, περιμένοντας τον συρμό της κάλπης.
Κοιτάζεις το καινούριο ημερολόγιο και βλέπεις την ίδια θλιβερή επανάληψη του προηγούμενου, με το ίδιο βασανιστικό περιεχόμενο που σε θλίβει σαν άνθρωπο και σε συνθλίβει σαν κοινωνία.

Ο ΗΛΙΟΣ όπως το συνηθίζει τα τελευταία χρόνια δύει συνεχώς όλο και περισσότερο σβήνοντας νωρίς στο απόγευμα, στο θολωμένο χειμωνιάτικο ορίζοντα, στο 4,5% υπό σκιά ασάφειας, ανάμεσα στην ταυτοποίηση των ιδεών του και του ρόλου που τον υποστέλλει.


Υπό σκιά ασάφειας βέβαια κινούνται και όλα όσα μας περιβάλλουν και σχηματοποιούν το πολιτικό «τοπίο στην ομίχλη» που καθιστά δυσδιάκριτες θέσεις και απόψεις όχι μόνο για την επόμενη μέρα, αλλά και για το πόσο εύγλωττες και πειστικές είναι οι προηγούμενες.
Ίσως αυτή η ασάφεια να είναι η αιτία-πέρα από τα σενάρια συνωμοσιολογίας-που μας υποχρεώνει άρον-άρον να τρέχουμε στις κάλπες να κλείσουμε την Συνταγματική υποχρέωση του Προέδρου και παρεμπιπτόντως ν’ ανοίξουμε νέους λογαριασμούς στο Κοινοβούλιο.
Γιατί με αφορμή την Συνταγματική επιταγή και την ακαμψία πολιτικής συνεννόησης θα πρέπει ν’ απαντήσουμε σε μια σειρά ερωτημάτων για τα οποία δεν είναι σίγουροι τι επιτέλους θέλουν και αυτοί που μας τα διατυπώνουν.
Θέλουν να σκίσουμε τα Μνημόνια και να τα τρίψουμε στη «μούρη» των Τροϊκανών για να δουν τι «εστί Ελληνάρας» άμα τα πάρουμε στο κρανίο;
Θέλουν να τυλιχτούμε με τα μνημόνια σε φανταιζί συνδυασμούς και να βγούμε στους δρόμους φωνάζοντας «ο Θεός σώζει τη Μέρκελ-τον Σόϊμπλε και τις Τράπεζες;
Θέλουν να κουρέψουμε το ΧΡΕΟΣ και να μείνουμε ακούρευτοι μέχρι οι τρίχες μας να μας εμφανίζουν ως οσιομάρτυρες; Η θέλουν να μην κουρέψουμε το ΧΡΕΟΣ αλλά να κουρέψουμε μισθούς συντάξεις και ότι μας έρχεται πρόχειρο κάνοντας λίφτινγκ στου κασιδιάρη (όχι του γνωστού)το κεφάλι;
Θέλουν να πάμε στη ΔΡΑΧΜΗ σπάζοντας τα δεσμά της ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ σε μια «ελεύθερη» πτήση η ΠΤΩΣΗ; Η θέλουν να κρεμαστούμε με την ΕΥΡΩ-ΖΩΝΗ, μέχρι να σπάσει η αγχόνη μας;
Θέλουνε τα δανεικά αλλά δεν γουστάρουνε τους ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ; Θέλουν τις Τράπεζες αλλά δεν «πάνε» τους Τραπεζίτες; Θέλουν το χρήμα αλλά μισούν τις αγορές; Η μήπως θέλουν να αγοράσουμε σε τιμή ευκαιρίας τις αλυσίδες μας, εκλιπαρώντας το δικαίωμα του υποσιτισμού στη φιλευσπλαχνία των Τοκογλύφων;
Θέλουνε, τι θέλουνε που πάει ο λογισμός τους..; Να γυρίσουμε πάλι σ’ άλλες εποχές εκεί που ο Πολίτης ήταν εν δυνάμει Πελάτης; Που το Κράτος λειτουργούσε ως ΑΝΕΙΔΙΚΕΥΤΟΣ εργοδότης; Που η Πολιτεία και ο Πολιτικός ζούσαν ένα ανομολόγητο φλερτ στις πλάτες ενός απατημένου Λαού που συνεργούσε στην οικονομική και κοινωνική του διαπόμπευση υπογράφοντας λευκές επιταγές στην κάλπη;
Σε τι ακριβώς θέλουνε ν’ απαντήσουμε στις 25 του Γενάρη εκτός από τα κερδισμένα ποσοστά τους που θα μας χρεώνουν πάλι σε μερίδια υπηκόων; Τι άλλο εκτός από Πρόεδρο μπορούν να μας προσφέρουν αυτές οι εκλογές, όταν δεν έχουν μπει στον κόπο να μας εξηγήσουν οι πολιτικοί σχηματισμοί πως φτάσαμε ως εδώ; Πως θα πάμε πάρα πέρα; Πως θα βγούμε από τα αδιέξοδά μας. Πως θα βάλουμε ένα Λαό σε τάξη σε μια Χώρα αταξίας;
Όχι αοριστολογώντας στην τακτική της επεξεργασμένης συνθηματολογίας του τύπου μνημονιακός, αντιμνημονιακός, στείρος δικομματισμός, διαπλεκόμενος και όλα τα παράγωγα του δι…, ή των χλευαστικών ανθολογημάτων του «Λεφτά υπάρχουν», που προσωποποιούν την σύγχυση γιατί δυσκολεύονται να απαντούν πολιτικά.
Με παροτρύνσεις αντίδρασης, με αφορισμούς που διοχετεύουν οργή και αγανάκτηση στα όρια του μίσους δεν εξηγείς πολιτικά, απλά εκμαυλίζεις τα εύκολα ακούσματα για να σκεπάσεις με τη φασαρία τους την ανυπαρξία των επιχειρημάτων και των ξεκάθαρων θέσεων.
Όταν ο κ. Παπανδρέου γνωστοποίησε το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών» ήταν αναμενόμενο ότι θα τύχαινε μιας υποδοχής ανάλογης με την ένταση της πολιτικής δυσαρέσκειας που θα πόλωνε σκόπιμα ακόμα περισσότερο το κλίμα. Και βέβαια αυτή η πόλωση εξυπηρετούσε για διαφορετικούς λόγους πολιτικούς αντιπάλους μέχρι οικονομικά συμφέροντα που δεν περίμεναν την αυτόνομη επάνοδό του. Άλλωστε ο παραμερισμός του και η τροφοδοτούμενη γενικόλογη πληροφόρηση που του χρέωναν όλες τις αμαρτίες των προηγούμενων Κυβερνήσεων(χρέος 320δις+έλλειμμα 16%)αλλά και των επόμενων(από τα δις των μνημονίων το 1/3 περίπου αφορά τη πρώτη δανειακή συμφωνία)καθιστούσαν απαγορευτική την επανεμφάνισή του.
Όμως υπολόγισαν αγνοώντας την ιστορική ευθύνη του ονόματος αλλά και της υποχρέωσης που έχει κάθε πολιτικός να απαντά ο ίδιος στον Λαό, για όσα του καταμαρτυρούν αλλά και για όσα περιέργως αποκρύπτουν. Αυτός και μόνο αυτός χωρίς μεσολαβητές, άσπονδους συνοδοιπόρους και πολιτικές Κασσάνδρες, έχει χρέος να εξηγήσει τι συνέβη στον κόσμο που τον εμπιστεύτηκε και είδε να γκρεμίζεται μαζί του και ο πολιτικός του χώρος.
Αυτός και μόνο αυτός οφείλει πλέον να προσφέρει στην ηθική της πολιτικής, χωρίς να κάνει πολιτική στην ηθική. Ίσως γιατί ο κόσμος που του εμπιστεύτηκε με συντριπτική πλειοψηφία την ελπίδα στο δικαίωμα της «ΑΛΛΑΓΗΣ» να περιμένει με συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις την προοπτική της ΑΠΑΛΛΑΓΗΣ του Τόπου μας απ’ όσα του έχουν φορτώσει… Εκτός και αν η οργή και ο φόβος που διοχέτευσαν στον κόσμο οι νέοι πολιτικοί μονομάχοι,  αποκλείει το εκλογικό σώμα στη μονομέρεια του διλλήματος να επιλέξει, «ΑΝΑΜΕΣΑ Σ’ ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ή ΣΕ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ…».
Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                                                                magklarasvas@yahoo.gr