Αντιγράφοντας τον ΓΑΠ

του Τακη Μίχα από το protagon.gr

Όπως έχω επισημάνει και άλλες φορές, οι αντιδράσεις του ελληνικού status quo έναντι των πολιτικών του ΓΑΠ είχαν ελάχιστη σχέση με ορθολογικά αίτια και λόγους. Κλασικό παράδειγμα υπήρξαν οι αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική και τις προτάσεις του ΓΑΠ μετά την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Με αποκορύφωμα την περίφημη πρότασή του για δημοψήφισμα σχετικά με το αν η χώρα θα πρέπει να παραμείνει στην ευρωζώνη (αποδεχόμενη τη δανειακή σύμβαση) ή όχι.

Η πρότασή του είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τους νεοσυντηρητικούς της ΝΔ, τους νεοσταλινικούς του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά από τους εσωτερικούς κομματικούς του αντιπάλους. Χωρίς φυσικά να λησμονούμε και τον μιντιακό χώρο των ολιγαρχών. Με αποτέλεσμα, όπως όλοι γνωρίζουμε, την πραξικοπηματική ανατροπή του. Αν φυσικά είχε γίνει αποδεκτή τότε η πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού, το τοπίο θα είχε ξεκαθαρίσει. Τώρα, αντιμετωπίζουμε ακριβώς την ίδια προοπτική -δηλαδή να συρθούμε μέσα στον επόμενο μήνα σε ένα δημοψήφισμα με το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Μόνο που τώρα το δημοψήφισμα θα το προτείνουν εκείνοι που είχαν αντιταχθεί λυσσωδώς στην ιδια ακριβώς πρόταση όταν την έκανε ο ΓΑΠ.

 

Αυτή η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών στην αντιμετώπιση της πολιτικής Παπανδρέου, αποδεικνύεται και από ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός. Όταν ο ΓΑΠ εξελέγη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε να διευρύνει το κόμμα βάζοντας στο εκλογικό ψηφοδέλτιο τους ανεξάρτητους νεοφιλελεύθερους πολιτικούς Στέφανο Μάνο και Ανδρέα Ανδριανόπουλο. Ποιος είδε τότε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Όλες οι δυνάμεις που συγκροτούν τον νεοελληνικό παρεοκρατικό καπιταλισμό βρέθηκαν ενωμένες σε μια εκδήλωση μαζικής υστερίας, καταγγέλλοντας την «προδοσία» των ιερών και οσίων του σοσιαλισμού! Με αποτέλεσμα, φυσικά, να χάσει τις εκλογές.

Όμως, παραδόξως σήμερα, όταν ένα κόμμα όπως το Ποτάμι (που προσδιορίζεται και αυτό στο ευρωπαϊκό επίπεδο ως σοσιαλδημοκρατικό) επιχειρεί μια διεύρυνση, περιλαμβάνοντας στα ψηφοδέλτιά του υποψηφίους προερχόμενους από τη νεοφιλελεύθερη Δράση -και καλά κάνει!- δεν παρατηρείται απολύτως καμία αντίδραση. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή στο μεταξύ έγινε πιο δημοφιλής στην Ελλάδα ο νεοφιλελευθερισμός; Ελάτε καλέ...

Τόσο στην περίπτωση του δημοψηφίσματος όσο και στην περίπτωση της διεύρυνσης ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος με νεοφιλελεύθερους, οι αντιδράσεις του ελληνικού status quo  τότε και τώρα υπήρξαν τελείως διαφορετικές. Το μοναδικό κριτήριο, όπως είναι πασιφανές πλέον σήμερα, δεν ήταν αν οι προτάσεις αυτές ήταν ορθές ή λογικές αλλά ποιος τις έκανε. Στον βαθμό που τις έκανε ο ΓΑΠ ήσαν a priori απορριπτέες. Η αντίθεση του κατεστημένου στον ΓΑΠ δεν είχε ποτέ καμία σχέση με ορθολογισμό. Ήταν πάντοτε μία αντίθεση που προσδιοριζόταν από τα An Sich χαρακτηριστικά του ΓΑΠ και τους συμβολισμούς στους οποίους αυτά παρέπεμπαν.
Τόσο απλά.