Ενα στεφάνι στα σκουπίδια

του Πάσχου Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σε ποιον ανήκει το Πολυτεχνείο; Μοιάζει αφελής ερώτηση γιατί θεωρείται αυτονόητο ότι ανήκει σε όλο τον ελληνικό λαό· έστω ως άλλοθι αντίστασης εκείνες τις δύσκολες εποχές. Ομως τα αυτονόητα δεν έχουν καμία τύχη στην Ελλάδα. Οπως δείχνει η ειδησεογραφία κάθε επετείου, το Πολυτεχνείο είναι κάτι σαν το ελληνικό κράτος. Ανήκει σε όποιον πρωτοπρολάβει να το καπηλευθεί.


Δεν αναφερόμαστε στα εννιά εκατομμύρια των αντιστασιακών του 1974. Ως γνωστόν, όλοι οι Ελληνες πέρασαν από το Πολυτεχνείο κι είπαν ένα τραγούδι εκείνες της μέρες του 1973. Ούτε στους άλλους που έχτισαν καριέρες (πολιτικές και μη) πάνω στην αντίσταση κατά της χούντας. Κυρίως αναφερόμαστε σε κάποια επαναστατημένα καλόπαιδα που θαρρούν ότι τα ΑΕΙ είναι μαγαζί τους κι έχουν βάλει -όπως στα μπαρ- πορτιέρηδες που κάνουν face control. Ετσι διαβάζουμε «Φοιτητές που ήταν συγκεντρωμένοι χθες το πρωί στη Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ δεν επέτρεψαν στον πρύτανη, κ. Περικλή Μήτκα, να καταθέσει στεφάνι για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ο πρύτανης του ΑΠΘ έφτασε μέχρι την είσοδο, ωστόσο όταν προσπάθησε να πλησιάσει στο μνημείο, οι φοιτητές έφτιαξαν αλυσίδα και τον απέτρεψαν από το να προχωρήσει. Τελικά, άφησε το στεφάνι στην είσοδο, απ’ όπου οι φοιτητές το πήραν και το πέταξαν».

Για να καταλάβουμε τον παραλογισμό του θράσους: ο εκλεγμένος πρύτανης του Αριστοτελείου, ο εκπρόσωπος δηλαδή της πανεπιστημιακής κοινότητας, εμποδίζεται να καταθέσει στεφάνι από λίγους φωνασκούντες που δηλώνουν φοιτητές· μπορεί και να είναι, αλλά δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι από τη στιγμή που δεν γίνεται επίσημα έλεγχος στοιχείων κατά την είσοδο. Χειρότερα: το στεφάνι (που δεν ήταν του πρύτανη αλλά του Πανεπιστημίου) πετάγεται στα σκουπίδια. Υπάρχουν φωτογραφίες με την κορδέλα του ΑΠΘ ποδοπατημένη. Αυτοί οι είκοσι (;), τριάντα (;) πορτιέρηδες ακύρωσαν τη θέληση ολόκληρης της πανεπιστημιακής κοινότητας, μέσα στο ίδιο της το πανεπιστήμιο!

Το αστείο, μάλιστα, είναι ότι σύμφωνα με την κυρίαρχη ρητορεία ο πρύτανης είναι ο «αυταρχικός» της υπόθεσης και εκείνοι που εμπόδισαν την είσοδο του πρύτανη στο Πανεπιστήμιο είναι οι Δημοκράτες, αυτοί που παλεύουν για «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Κυρίως Παιδεία (φάνηκε από τις ύβρεις κατά του πρύτανη) και Ελευθερία (προφανώς να τραμπουκίζουν)...

Οι «Δημοκράτες» -να το επαναλάβουμε: δεν ξέρουμε ποιοι και τι είναι- ακόμη όταν σφάλλουν, αν δηλαδή προχωρήσουν την «επαναστατική τους δράση» και ρίξουν καμιά ανάποδη, έχουν το ελαφρυντικό της διάγνωσης ότι διακατέχονται από «δίκαιη οργή». Μπορούν όμως και το κάνουν διότι έχουμε συνηθίσει πια τους τραμπουκισμούς, επειδή πλέον ουδεμία εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ο εκλεγμένος εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου εμποδίζεται από αγνώστου ταυτότητος άτομα να καταθέσει στεφάνι στο ίδιο του το ΑΕΙ. Αυτή η αδιαφορία τρέφει τους άγνωστους μπράβους που κάνουν face control σε δημόσιους χώρους. Αδιαφορούμε για το γεγονός ότι όποιος δηλώσει «αγωνιστής» μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να πέφτει ατιμώρητα πάνω σε κάποιον άλλο με τις γροθιές του αγωνιστικά σφιγμένες.

Θα πείτε: εδώ δεν κάνει εντύπωση στους δικαστές και τους αθωώνουν πανηγυρικά, γιατί να κάνει στην υπόλοιπη κοινωνία; Σωστό κι αυτό... Έντυπη