Πρέπει να είναι ιδιαίτερα βασανιστικό να σε κυνηγάει το φωτοστέφανο. Να πρέπει να αποδείξεις διαρκώς κάτι, ως παρακαταθήκη που σου άφησε μια στιγμή θάρρους και δύναμης που καταγράφηκε, όμως, στη συλλογική μνήμη και υμνήθηκε περισσότερο από κάθε τι άλλο.
Απο την άλλη είναι εύκολο να περιμένεις -ή καλύτερα να απαιτείς- από αυτούς που έχουν το φωτοστέφανο να κερδίζουν την αποδοχή κάθε μέρα και να μην πέφτουν στα ολισθήματα που πέφτουν οι υπόλοιποι.
Eτσι, επειδή μια φωτεινή ημέρα της ζωής τους ανέβασαν μια ελληνική σημαία στην Ακρόπολη ή στάθηκαν μπροστά από ένα μικρόφωνο φωνάζοντας συνθήματα.
Η μεγάλη ώρα, αυτή του συγχρονισμού με το ρολόϊ της ιστορίας που κάνει τη στιγμή αιωνιότητα, έρχεται για πολύ λίγους. Που το λέει η καρδιά τους ή το φέρνει η τύχη τους. Για κάποιους που είναι φτιαγμένοι από τα υλικά των αγώνων, αλλά και για κάποιους που η στιγμή αυτή ήταν απλά μια αναλαμπή σε μια αδιάφορη διαδρομή.
Oλοι, όμως, κρίνονται στο χρόνο κι εκτός από αυτούς που φεύγουν νωρίς, οι υπόλοιποι είναι καταδικασμένοι να αναμετρώνται και να συγκρίνονται με τον ηρωϊκό τους εαυτό διαρκώς στη συνέχεια.
Κι αν οι ήρωες της επανάστασης και του πολέμου δε γνώρισαν τη φθορά της τηλεόρασης και του facebook, οι τελευταίοι ήρωες -αυτοί του Πολυτεχνείου- είχαν την ατυχία να συνδέσουν τη μοίρα τους και με την αποκαθήλωση που τους επιφύλασσε η δημοσιότητα. Δύσκολοι καιροί για ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου