Μιντιακοί «Μεσσίες»

της Ιωάννας Κωσταρέλλα από το ΧΡΟΝΟ

Ο δημόσιος λόγος οφείλει να είναι σοβαρός λόγος. Απ’ όποιον κι αν εκφέρεται με οποιοδήποτε μέσο κι αν επικοινωνείται. Πόσο μάλλον όταν διαχέεται μαζικά σε ένα κοινό που είναι επιρρεπές στην υπερβολή και έχει εθιστεί στο «τίποτα».
Ο μεγαλύτερος εχθρός του δημόσιου λόγου είναι, ίσως, ο λαϊκισμός, που μετατρέπεται σε μια ύπουλη και εθιστική προπαγάνδα, δύσκολα αντιληπτή από το ευρύ κοινό.

Eχουμε κακώς συνδέσει  την προπαγάνδα αποκλειστικά με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τις γκεμπελικές πρακτικές στη ναζιστική Γερμανία και τείνουμε να αδιαφορήσουμε για την παρουσία των προπαγανδιστικών τεχνικών στην εποχή της ελευθερίας της έκφρασης.
Κι όμως εδώ είναι που πονάει περισσότερο. Οταν χιλιάδες τηλεθεατές κρέμονται από το λόγο του κάθε «Μεσσία των Μέσων» που εμφανίζεται ως τιμητής των πάντων και με εύκολο, «πιασάρικο» και γεμάτο επικίνδυνες λαϊκίστικες υπερβολές λόγο βάζει ταμπέλες και «στοχοποιεί» συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών, είναι προφανές ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Είναι χάπι της λησμονιάς ο λαϊκισμός και επικίνδυνος ως εκεί που δεν παίρνει. Γιατί χωρίς ιδεολογική βάση, χωρίς επιχειρήματα και με απίθανες σοφιστείες μετατρέπει το δίκαιο σε άδικο και το λογικό σε παράλογο. Γι’ αυτό πουλάει τόσο πολύ. Και μόνο αυτό, όμως, θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.