Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στά περίφημα ιδιόμελα της νεκρώσιμης ακολουθίας εκφράζει το πανανθρώπινο δέος ενώπιον του θανάτου: «Ὄντως φοβερώτατον τό τοῦ θανάτου μυστήριον...». Ο θάνατος είναι από τα πιο συγκλονιστικά μυστήρια, όχι ως προς την ύπαρξή του, αλλὰ ως προς τις συνέπειές του: «πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται...».
Η συμμετοχὴ του πιστού στο Πάθος και στην Ανάσταση του Χριστού αποτελεί βίωση του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου. Η ζωὴ είναι δώρο του Θεού. Εκείνος δημιούργησε τὰ πάντα «ἐξ οὐκ ὄντων» (ἀπὸ τὸ μη όν), φέρνοντάς μας απὸ την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Ο θάνατος, εξάλλου, είναι έξω απὸ τη θέληση του Θεού. Δεν είναι φυσικὴ κατάσταση, αλλὰ συνδέεται με το τραγικὸ γεγονὸς της αμαρτίας, της πτώσης του ανθρώπου από την κοινωνία του Θεού.
Πώς προήλθε ο θάνατος; Πώς μπήκε στη ζωή του ανθρώπου; Ο θάνατος είναι ο επίγειος πικρός καρπός και η τραγική συνέπεια της αμαρτίας, της αποστασίας και της πτώσεως των πρωτοπλάστων. «φθόνῳ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον», όπως βεβαιώνεται στη Σοφία Σολομώντος (Σοφ. Σολ. 2,24). Και ο απόστολος Παύλος διδάσκει: «Δι᾽ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος» (Ρωμ. 5,12).
Πώς αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι το θάνατο; Μια μεγάλη κατηγορία βλέπουν το θάνατο σαν ένα φυσικό φαινόμενο και μόνο· σαν το τέρμα της ζωής και την επιστροφή στο μηδέν και στην ανυπαρξία. Δεν πιστεύουν στην αιωνιότητα.
Άλλοι άνθρωποι θέλουν να αγνοούν
το θάνατο, τον αντιπαρέρχονται ηθελημένα.
Είναι και αυτοί που τον φοβούνται, που
τρέμουν ενώπιον του. Στη σκέψη ότι θα πεθάνουν κάποια μέρα παραλύουν από φόβο
και η ιδέα του θανάτου γεμίζει την ψυχή τους με απελπισία και τρόμο.
Ο σωματικὸς θάνατος αποτελεί διάσπαση της αρμονικής σχέσης και συλλειτουργίας ψυχής και σώματος, μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Η ανθρώπινη σάρκα νεκρώνεται, φθείρεται και, επιστρέφοντας στο χώμα, διαλύεται. Η ψυχὴ όμως δεν φθείρεται, ούτε διαλύεται, διότι ο Θεὸς τη δημιούργησε πνευματική. Περιμένει τὸ «κέλευσμα» (παράγγελμα) του Χριστού κατὰ τη Δευτέρα Παρουσία του (Α´ Θεσ. δ´ 16), για να ξαναενωθεί με το αναστημένο σώμα και να ζήσει αιώνια μαζί Του, σε μίαν άλλη ζωή, που θα είναι όμως αιώνια. Ο «νόμος της αφθαρσίας» ισχύει απόλυτα στο δημιουργικὸ έργο του Θεού. Τίποτε δεν χάνεται απὸ αυτό. Γι᾿ αυτὸ κάθε στιγμή της παρούσας ζωής έχει για τον χριστιανὸ σωτηριολογικὴ σημασία, διότι απὸ τον τρόπο που τη ζούμε κρίνεται η σωτηρία μας, η κατάσταση της μετὰ θάνατον ύπαρξής μας (βλ. Β´ Κορ. στ´ 7).
Εις μνημόσυνον αιώνιον έσται δίκαιος…
Των δούλων Σου
Κωνσταντίνου & Φραγκούλας
αιωνία η μνήμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου