Στη διάρκεια της πανδημίας χάσαμε λίγο την ατομικότητά μας, ενώ ο λαός πρωταγωνιστούσε αφηρημένα επί της σκηνής με όλες τις ιδεολογικές αποχρώσεις. Υπερασπιζόταν τη νομιμότητα, κατήγγειλε τα μέτρα, διαδήλωνε ή απλώς αδιαφορούσε για αυτά. Σήμερα ήρθε ο καιρός της ευλογημένης προσωπικής στιγμής.
Στη ζωή μου αγάπησα και δόθηκα με πάθος σε δύο πράγματα: Τα βιβλία και τον καφέ. Εκτός από τις κατά μόνας αναγνώσεις, πέρασα αμέτρητες ώρες στα καφέ με βιβλία ή φίλους. Ο Μονταίν, που μας μαθαίνει το δικό του τρόπο για να ζούμε, έπλεξε το εγκώμιο της φιλίας. Το τραπέζι των καφέ με τις ατέλειωτες συζητήσεις, τους διαλόγους και τις λογομαχίες είναι η εστία γύρω από την οποία πλέκονται, σφυρηλατούνται και διαλύονται οι σύγχρονες φιλίες.
Το Cafe de Flore όπου ο Πικάσο συναντούσε τον Μαρκ Σαγκάλ ή ο Σαρτρ και η Σιμόν ντε Μπουβουάρ συζητούσαν με τον κύκλο των υπαρξιστών ηχεί μυθικά στα αυτιά μας. Ωστόσο, πολλές φορές δεν χρειάζονται τόσοι πολλοί. Ένας άντρας που έχει την αίσθηση του παιχνιδιού, είναι πάντοτε ευτυχισμένος με τη γυναικεία συντροφιά. Η γυναίκα είναι καλό ακροατήριο μας υπενθυμίζει ο Καμύ.
Σήμερα ανοίγει ξανά ο δρόμος της καθημερινής τέχνης του βίου. Όμως, όπως κάθε τέχνη, χρειάζεται κι ένα δικό της βλέμμα για τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου