Ήθελα χρονιάρες μέρες να σας στείλω τις ευχές μου. Ήθελα να ταξιδέψουμε σε κόσμους παραμυθένιους που δεν έχουν Δράκους-Κορωνοϊούς και Μνημονιακές υποχρεώσεις. Ήθελα να συναντήσουν τα όνειρά μας τα θέλω μας και η μαγεία της Θείας Γέννησης να γλυκάνει τις καρδιές μας. ‘Ήθελα όπως όλα τα παραμύθια να κλείσω: «Και έζησαν…» αλλά μου τέλειωσαν τα γράμματα και χάθηκαν οι λέξεις στις κλειδωμένες μέρες μας.
Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια και δυστυχώς εκτός από τις αιτίες –τότε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ σήμερα ΚΟΡΩΝΪΟΣ- η συνταγή της κοινωνίας παραμένει η ίδια : ΖΩΗ περιορισμένη με επιδόματα.
Στην παγωμένη Πολιτεία μου, όλα κινούνται γύρω από το μηδέν… Γύρω από το μηδέν και υπό διαρκή σκιά, που έχει κάτσει σαν καθεστώς στο ήδη πειραγμένο μας «περιβάλλον…».
Στο μηδέν πάνω- κάτω οι θερμοκρασίες. Στο μηδέν πάνω-κάτω οι ανθρώπινες αντοχές. Στο μηδέν πάνω-κάτω οι εξαναγκασμένες κοινωνικές ανοχές. Στο μηδέν πάνω –κάτω οι ρυθμιστικές για τη Δημοκρατία πολιτικές. Στο μηδέν πάνω-κάτω η ΖΩΗ, στη διαβαθμισμένη κλίμακα που την ορίζουν όλα τα προηγούμενα.
Ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ που κυριαρχεί σαν όριο ή σαν μέτρο στην αιωνιότητα της κάθε μέρας που χειμάζει ένα κόσμο σε περιορισμένη ζήτηση. Ένα μηδενικό που μας ορίζει άλλοτε με κυκλωτικούς αποκλεισμούς και άλλοτε με κλασματικές υποδιαιρέσεις που δημιουργούν αρνητικό υπόλοιπο στο ισοζύγιο του Λαού.
Και έρχονται «χρονιάρες μέρες». Μέρες γιορτινές. Μέρες αγάπης που οι δυσκολίες δεν μπορούν να κρυφτούν σε περισσεύματα αξιοπρέπειας. Και τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο άσχημα και οδυνηρά γιατί το απόθεμα της ψυχής του κάθε Χριστιανού θέλει τούτες τις Άγιες μέρες να ενώσει τις ανάσες του στην φάτνη των ΑΝΘΡΩΠΩΝ, για να ζεστάνει τις παγερές και αξημέρωτες νύχτες που τον τυλίγουν. Το θέλει μα οι ανάσες του είναι αδύναμες και οι μέρες του ακόμα πιο ψυχρές στο υπό σκιάν θερμόμετρο της καρδιάς του…
Στην παγωμένη Πολιτεία μου που έχει μείνει η σκιά απ’ το παρελθόν της, ο χρόνος της κυλά γιατί εθιμικά το απαιτούν τα ρολόγια και οι ημεροδείκτες. Διαφορετικά δεν έχει λόγο αφού τα χρόνια της «τελειώσανε» με τα μνημόνια που σαρκαστικά θα τα μνημονεύουν… Απλά μένει στους λεπτοδείκτες πλέον να μας χαρίζουν που και που όμορφες στιγμές, πριν τις διαψεύσει η πραγματικότητα της προχειρότητας…
Στους λεπτοδείκτες μάλλον οφείλουμε κι’ αυτήν την έκρηξη συμπόνιας του Πρωθυπουργού που υπό μορφή «Διαγγέλματος» ανακοίνωσε μπροστά από το σβηστό τζάκι στο Μαξίμου- που επιδείνωνε την παγωμάρα-την 13η σύνταξη σε όσους παίρνουν μέχρι 850ευρώ σύνταξη. Βέβαια τα εξακόσια και κάτι εκατομμύρια-προϊόν υπέρ απόδοσης νομίζω το είπαν- δημιουργήθηκαν από δυσβάστακτους φόρους και τα μετονόμασαν στη συνέχεια εφάπαξ- επίδομα. Προφανώς γιατί του χρόνου όλοι αυτοί θα «κολυμπούν» στο χρήμα.
Άσε που το πόσο δίκαια και με τι κριτήρια-στο γόνατο- διένειμε την φιλευσπλαχνία του ο Πρωθυπουργός, φάνηκε από τις περιπτώσεις που αναφέρθηκαν κατά κόρον στα ΜΜΕ. Όπως κάποιος που έχει σύνταξη 650ερώ και εισοδήματα πάνω από 5000ευρώ το μήνα και το δικαιούται, ή άλλος που ενώ η γυναίκα του έχει 840ερώ σύνταξη και θα πάρει το «επίδομα», ο ίδιος βγάζει από τη δουλειά του περισσότερα από 3-4 χιλιάδες ευρώ το μήνα σαν οικογενειακό εισόδημα. Υπάρχουν και τέτοιοι αναξιοπαθούντες και πάει λέγοντας…
Την ίδια ώρα άλλες κοινωνικές ομάδες όπως οι άνεργοι και ειδικά οι μακροχρόνια άνεργοι, ελεύθεροι επαγγελματίες που τους κλείδωσαν τη ζωή τα λουκέτα, αλλά και τόσοι άλλοι που δεν έχουν εξασφαλίσει κάποια κοινωνική ενίσχυση, ή βρίσκονται σε αναμονή της συνταξιοδότησής τους, παραμένουν στ’ αζήτητα της κοινωνίας βιώνοντας την πραγματικότητα της προχειρότητας που τους απέρριψε.
Αυτήν την πραγματικότητα της προχειρότητας που δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει από στιγμή σε στιγμή και «πριν Αλέκτωρ φωνήσαι» με εντολή του μνημονιακού Ηρώδη κόβεται το ΕΚΑΣ κατά το ήμισυ προκειμένου να εξοικονομηθούν 430 εκατομμύρια. Έτσι αφού ωφεληθούν κάποιοι παρακάμπτοντας το δίκαιο των εισοδηματικών κριτηρίων, οι υπόλοιποι, οι άνθρωποι της ΑΝΑΓΚΗΣ, θα δουν τις ελπίδες τους να σβήνουν πίσω απ’ τα διαγγέλματα συμπόνιας παραμονές Χριστουγέννων.
Στην παγωμένη Πολιτεία μου όλα τελούν υπό σκιάν πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που δραπέτευσαν από την ΚΡΙΣΗ και παραμένουν «άκριτοι…» για να μας δηλώνουν κυνικά τα λόγια του Χένρυ Μίλλερ «Η ζωή είναι για τους περισσοτέρους από μας μια μακρόσυρτη αναβολή». Μια αναβολή που διαιωνίζεται σαν απειλή για μας, για τα παιδιά μας, για την Πατρίδα μας και ούτε λίγο ούτε πολύ μας δίνει παράταση μέσα από διαπραγματεύσεις, που όλο ολοκληρώνονται και συνεχώς αναβάλλονται.
Σε διαπραγμάτευση η επιβίωσή μας, ο Εθνικός μας πλούτος, η αξιοπρέπειά μας, ο αέρας μας-το νερό μας-η γη μας, με κυβέρνηση διαπραγματευτών που δεν τους ενοχλεί αν χάσουμε και μερικά νησιά αρκεί να μην χάσουμε την γλώσσα μας, λες και μας το έβαλλαν κι’ αυτό στη διαπραγμάτευση.
Από μικρό παιδί τα Χριστούγεννα έψαχνα στον Παπαδιαμάντη να βρω στα λόγια του παρηγοριά που θα με έβαζε ανυπόκριτα στην αθωότητα των Άγιων ημερών. Όσο κι’ αν το προσπάθησα φέτος το βλέμμα μου βαρύ αρνιόταν να τον ακολουθήσει στη μαγεία των διηγημάτων του. Κώλυσε σε μια φράση από το «Βαρδιανός στα Σπόρκα» που έγραφε «Θα έλεγε τις ότι η χώρα αυτή ηλευθερώθη επίτηδες, δια να αποδειχθή, ότι δεν ήτο ικανή προς αυτοδιοίκησιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου