Κάθαρση, η ήττα του μίσους

Της Άννας Διαμαντοπούλου

Το βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρώην Π/Θ και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ελευθερίου Βενιζέλου
Ο πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης ακραίος πολέμιος του Ε. Βενιζέλου αποδοκίμασε την πράξη και δήλωσε ότι «θα συλληφθούν οι δράστες οπωσδήποτε, διότι οι υπεύθυνοι υπουργοί και αστυνομικοί δεν θα διατηρηθούν εις τας θέσεις τους, εάν δεν εκπληρώσουν μέχρι κεραίας το καθήκον τους».
84 χρόνια μετά γίνεται απόπειρα δολοφονίας εναντίον του πρώην Π/Θ, μη πολιτικού αλλά διεθνούς κύρους επιστήμονα και Προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών Λουκά Παπαδήμου.
Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ακραίος πολέμιος του Λ. Παπαδήμου τουίταρε:

"Καταδικάζω απερίφραστα την επίθεση ενάντια στον Λουκά Παπαδήμο. Εύχομαι ταχεία ανάρρωση στον ίδιο και τους ανθρώπους που τον συνόδευαν." Δεν έκανε διάγγελμα, δήλωση, δεν διαβεβαίωσε για την τιμωρία των ενόχων.

Μια τραγική μέρα για τα θύματα της επίθεσης, για την Δημοκρατία, για την εικόνα της χώρας, αντιμετωπίστηκε από την κυβέρνηση περίπου ως επίθεση σε ένα…ΑTM. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στις δύο εποχές είναι ο διχασμός και το μίσος που γίνεται όπλο στα χέρια φανατικών ηλιθίων ή πληρωμένων φονιάδων. Είναι η πολιτική του "θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν" που ανεύθυνοι ηγέτες φυτεύουν στο μυαλό των ανθρώπων ως μόνη λύση στα μεγάλα προβλήματα κάθε εποχής. Η χώρα μας μετά απο 7 χρεοκοπίες και 4 εμφύλιους, βιώνει σήμερα και τα αποτελέσματα του διχαστικού σπόρου που πάντα υπήρχε και που άνθισε και κάρπισε με τις πλατείες του 2011.
Το κράτος και οι θεσμοί αδυνατούν να αντιδράσουν στη θυγατέρα του διχασμού την Βία που σαρώνει τα πανεπιστήμια, τους δημόσιους χώρους, το δημόσιο λόγο.

O όρος αποτυχημένο κράτος χρησιμοποιείται από τους ειδικούς για να χαρακτηρίσει το Κράτος που έχει αποτύχει στις βασικές του λειτουργίες.
Δυστυχώς η Ελλάδα τείνει να φτάσει αυτό το όριο. Όχι επειδή χτυπήθηκε ο πρώην πρωθυπουργός ή γιατί το σύστημα ασφαλείας μπάζει, αλλά γιατί για μία ακόμα γενιά φαίνεται ότι το μίσος και ο διχασμός έγιναν η πρώτη ύλη της κοινωνικής μας αντιπαράθεσης. Από την τρομοκρατία του ιδεολογικού μίσους περάσαμε στην τρομοκρατία του διχαστικού μίσους με προσπάθειες αναγέννησης ακραίων τρομοκρατικών ομάδων.
Θεωρίες συνομωσίας, ισοπέδωση, μιθριδατισμός, ψέμα στο ψέμα.

Η επίθεση μαρτυρά την υποχώρηση βασικών στοιχείων της κοινωνίας μας. Η χώρα εκτροχιάζεται σταδιακά στη σφαίρα του άρρωστου μίσους για τον πολιτικό αντίπαλο αλλά και τους θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Τα τελευταία χρόνια η ρητορική του μίσους κυριάρχησε και ξεπέρασε κάθε όριο. Δεν διεκδικήσαμε ως σύνολο το τέλος των κακώς κειμένων και πρακτικών που μας οδήγησαν ως εδώ, αλλά υπνωτισμένοι δεχθήκαμε την υπόσχεση εκδίκησης που έδωσαν κάποιοι στο όνομα μίας εναλλακτικής πολιτικής που κατέληξε σε αυταπάτη που με τη σειρά της δημιούργησε παθιτικοποίηση και νέα μορφή μίσους.

Ο διχασμός όμως δεν είναι κάθαρση, είναι ώθηση στα άκρα ιδίως σε περιόδους ακραίες.
Αυτό που έχει νόημα είναι να μπορέσουμε ως πλειοψηφία, πολίτες και θεσμοί, να πούμε δυνατά «ως εδώ».
Πρώτα πρέπει να απαντήσουμε στο αν θέλουμε ως πολίτες και ως κάθε είδους ηγεσία, γιατί αν η απάντηση είναι ναι, τότε σίγουρα μπορούμε.

ΤΑ ΝΕΑ