Το κήρυγμα της Κυριακής 28 Μαΐου - Των Αγίων Πατέρων

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  318  ΠΑΤΕΡΩΝ

(Ἰω. ιζ΄, 1-13)

Ἑορτάζει σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία τή μνήμη τῶν 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α΄ Οικουμενικῆς Συνόδου καί διαβάζεται στή Θεία Λειτουργία τό Ἱερό Εὐαγγέλιο, πού πρίν ἀπό λίγο ἀκούσαμε. Εἶναι ἕνα τμῆμα ἀπό τήν Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου, πού ἀπηύθυνε πρός τόν οὐράνιο Πατέρα.
Μεταξύ τῶν σημείων, πού ἀναφέρει ὁ Κύριος στήν προσευχή Του, εἶναι καί τό σπουδαιότατο καί σοβαρότατο θέμα τῆς ἑνότητας: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὁνόματί Σου…. ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς». Πατέρα Ἅγιε, αὐτούς πού μοῦ ἔδωσες, φύλαξέ τους στό ὄνομά Σου, γιά νά εἶναι ἕνα ὅπως εἴμαστε ἑμεῖς, τά τρία πρόσωπα δηλαδή τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Δέν ἀπασχολεῖ τόν Κύριο, οὔτε ἡ ἀγωνία τῆς Γεσθημανῆ, πού σέ λίγο φθάνει, οὔτε ὁ πόνος καί ἡ ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ. Τήν ὥρα ἐκείνη τόν καταφλέγει ὁ πόθος τῆς ἑνότητας τῶν ἀνθρώπων. Νά εἶναι ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι σάν μιά οἰκογένεια.
Ἡ ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων δέν ὑπῆρξε μόνον αἴτημα τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου, ἀλλά ἦταν καί αὐτός ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως καί τῆς Σταυρικῆς Του θυσίας. Γιατί σταυρώθηκε ὁ Χριστός; «Ἵνα τά τέκνα τά διεσκορπισμένα συναγάγη εἰς ἕν»˙ γιά νά συναθροίση, δηλαδή, σέ μιά ποίμνη, σ’ ἕνα ἠθικό καί πνευματικό σῶμα ὅλους τούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους, πού εἶναι διασκορπισμένοι σ’ ὅλο τόν κόσμο, οἱ ὁποῖοι καλοῦνται μέ τήν πίστη στό Χριστό νά γίνουν παιδιά τοῦ Θεοῦ.
Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό προεῖπε: «Κἀγώ ἐάν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρός ἐμαυτόν». Σάν νά ἔλεγε δηλαδή, ὅτι ἡ ἀνύψωσή μου πάνω στό Σταυρό καί μετά ἡ Ἀνάληψή μου στούς οὐρανούς αὐτό τό σκοπό ἔχει: Νά ἀποσπάσω ἀπό τή δουλειά τοῦ διαβόλου καί νά τραβήξω κοντά μου ὅλους, Ἰουδαίους καί εἰδωλολάτρες, ὅσους θά πιστέψουν σέ μένα, ὅλων τῶν γενεῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων.
Καί ὅμως, ἀδελφοί μου, τί θλιβερή διαπίστωση! Ὁ Κύριος μέ τόση θερμότητα προσευχήθηκε καί θυσιάσθηκε γι’ αὐτήν τήν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων. Ποῦ εἶναι, ὅμως, αὐτή ἡ ἑνότητα σήμερα; Ποῦ εἶναι ἡ ὁμοφροσύνη, ἡ ὁμόνοια καί ἡ ἀδελφική ἀγάπη; Γιατί νά ὑπάρχη διάσταση, διχασμός καί διαίρεση στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Τί φταίει, λοιπόν;
Τί ἄλλο, χριστιανοί μου, παρά οἱ ἐγωϊσμοί, οἱ φιλοδοξίες, οἱ ἰδιοτέλειες, τά μίση καί ἡ κακία.
Ἄς θυμηθοῦμε τήν ἀρχαῖα Ἐκκλησία. Τί εὐλογημένη περίοδος! Οἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν, τῶν πρώτων Χριστιανῶν, παρουσίαζαν μία κοινωνία ἀνθρώπων, πού σ’ αὐτήν βασίλευε ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ἡ ὁμόνοια, ἡ ἀληθινή ἑνότητα, εἶχαν ὁμοψυχία. Δυστυχῶς, ἡ ἑνότητα ἐκείνη μετά ἀπό λίγο διασπάσθηκε˙ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες ἐμφανίσθηκαν καί τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας διαταράχθηκε.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μέ πόνο ψυχῆς γράφει στούς Κορίνθιους καί ἐκφράζει τή λύπη του, γιατί ἐμφανίσθηκαν ἀνάμεσά τους διαιρέσεις καί σχίσματα καί φιλονικίες. Γι’ αὐτό τούς ἀπευθύνει θερμή ἀποστολική προτροπή: «Παρακαλῶ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διά τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τό αὐτό λέγητε πάντες καί μή ᾖ ἐν σχίσματα, ἦτε δέ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καί ἐν τῇ αὐτῇ γνώμη» (Α΄ Κορ. 1,10).
Καί καθώς τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ κηρύσσεται στά ἔθνη καί ἡ Ἐκκλησία Του ξαπλώνεται παντοῦ, συνεχίζονται, δυστυχῶς, καί οἱ διαιρέσεις καί τά σχίσματα μεταξύ τῶν χριστιανῶν. Ἀποτέλεσμα εἶναι σήμερα νά ἔχουμε μπροστά μας μιά φοβερή εἰκόνα, πού μᾶς δείχνει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κομματιασμένη καί ἀποσχισμένη σέ ἑκατοντάδες κομμάτια. Ποιά εἶναι ἡ αἰτία τῆς διαιρέσεως; Ποιά ἄλλη παρά ὁ θεμίσητος ἐγωϊσμός. Τό νά ἐξουσιάσουν καί νά κυριαρχήσουν οἱ μέν στούς δέ. Δέν εἶναι τραγικό, ἀδελφοί μου, ὁ μέν Κύριος νά προσεύχεται «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» καί ἀπό τό ἄλλο μέρος ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, οἱ πίστοί καί ὁπαδοί Του νά μήν θέλουμε αὐτήν τήν ἑνότητα, ἀλλά νά ἐπιδιώκουμε τό χωρισμό, τήν ἀσυμφωνία καί τήν ἀποξένωσή μας;
Πῶς, λοιπόν, θά ἑνωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί; Τήν ἑνότητα τῶν ἀνθρώπων δέν μποροῦν νά τή φέρουν καί νά τήν πετύχουν τά μέσα συγκοινωνίας, οὔτε τά θαυμαστά κατορθώματα τοῦ τεχνικοῦ μας πολιτισμοῦ.
Οὔτε ἀσφαλῶς, οἱ ποικιλώνυμοι ὀργανισμοί καί κοινότητες, πού κάθε ἄλλο πάρά συντελοῦν στό νά πλησιάσουν ψυχικά καί πνευματικά οἱ λαοί μεταξύ τους.
Οἱ διάφορες συνθῆκες, συμφωνίες καί προσπάθειες τῶν γνωστῶν ὀργανισμῶν, δέν κάνουν τίποτε, παρά νά ἐνδιαφέρονται γιά μιά ψεύτικη καί ἐπιφανειακή ἕνωση καί ὄχι ἑνότητα. Ἡ ἑνότητα τῶν πιστῶν εἶναι ἑνότητα ὀργανική, ψυχική, ἐσωτερική καί πραγματική. Πραγματοποιεῖται τότε καί μόνον, ὅταν μέσα στόν ἄνθρωπο ζεῖ ὁ Θεός. Μόνον ὅταν ὁ Χριστιανός ἑνωθῆ ὀργανικά μέ τόν Χριστό καί ζεῖ ἐν Χριστῷ˙ μόνο ὅταν βρίσκεται μέσα στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, συμμετέχοντας ἐνεργά καί συνειδητά στήν μυστηριακή καί πνευματική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι «στῦλος καί ἐδραίωμα τῆς ἀλήθειας».
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εὔχεται καί προσεύχεται ἀδιαλείπτως «ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως». Νά ἐκλείψουν οἱ αἱρέσεις, οἱ ποικιλώνυμες κακοδοξίες, πού καπηλεύονται καί ἐκμεταλλεύονται τό ὄνομα «Χριστιανισμός» καί «χριστιανική Ἐκκλησία», πού χρησιμοποιοῦν ἀκόμη καί τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, σάν δόλωμα καί παγίδα, γιά νά ἐπιτύχουν τά κακόδοξα κάι ἀντιχριστιανικά τους σχέδια. Κι ἀκόμη, νά ἐκλείψουν τά διάφορα σχίσματα στούς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, νά ἐκλείψουν οἱ διαιρέσεις, οἱ διαφωνίες καί ἀσυμφωνίες, νά ἐπικρατήσει ἀπόλυτη συμφωνία, ἀγάπη καί ἑνότητα μεταξύ ποιμένων καί ποιμενομένων, οὕτως ὥστε νά ἐκπληρωθεῖ ἡ Ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου μας νά εἴμαστε ὅλοι ἕνα, μία ποίμνη μέ ἕνα Ποιμένα, τό Χριστό. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως