Oντα θηλαστικά

της Ιωάννας Κωσταρέλλα  από το ΧΡΟΝΟ

Το κανονικό δεν υπάρχει. Ούτε μετριέται, περιγράφεται ή προσδιορίζεται. Είσαι όσο κανονικός/η θέλεις να είσαι και να φαίνεσαι σ’ έναν κόσμο που απεχθάνεται το διαφορετικό και αγαπά αυτό που του μοιάζει, πολύ απλά γιατί έτσι αισθάνεται περισσότερο ασφαλής.
Υπάρχει τα τελευταία χρόνια μια διάθεση δημιουργίας κινημάτων δήθεν προάσπισης των αυτονόητων επιλογών και δικαιωμάτων που αντί να υπηρετεί την ισότητα και την ελευθερία στην επιλογή, μετατρέπει σε επικοινωνιακά γεγονότα τα εδώ και καιρό λυμένα.

Μια τέτοια καμπάνια είναι και η πρόσφατη του δημόσιου θηλασμού που μετέτρεψε μια αυτονόητη διαδικασία σε δημόσιο ντιμπέϊτ. Ως θηλαστικά όντα, είμαστε απόλυτα εξοικειωμένοι με τη θέα του θηλασμού. Κι όποιος δεν είναι, αποτελεί εξαίρεση κι όχι τον κανόνα. Όση αξία έχει, λοιπόν, μια παρέλαση γκέϊ, άλλη τόση έχει και ο μαζικός δημόσιος θηλασμός.
Γιατί με την υπερβολή, κάτι που αποτελεί αυτονόητη επιλογή και μέρος της ζωής ή της καθημερινότητας ενός ανθρώπου, αποκόπτεται από το πλαίσιο του και στη συνέχεια του προσδίδονται -ενίοτε δυσανάλογες- συμβολικές ιδιότητες.
Τέτοιες επικοινωνιακές επιλογές, αντί να εξυπηρετούν την ισότητα, έχουν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Ας πούμε κάποιος που συνειδητά επιλέγει την καύση και όχι την ταφή, προφανώς έχει λύσει τα θεολογικής φύσεως θέματά του, οπότε δεν τον νοιάζει και πολύ αν θα τον “διαβάσει” ο παππάς. Οπότε δεν του χρειάζεται κανένα κίνημα υποστήριξης, παρά μόνο η ίδια η  δυνατότητα επιλογής.
Ιωάννα