Πάμε σαν άλλοτε και στα έσοδα;

Toυ Πάσχου Μανδραβέλη-www.kathimerini.gr

Μία από τις βασικότερες συνιστώσες της ελληνικής χρεοκοπίας ήταν οι δαπάνες του κράτους. Η δεύτερη κι ακόμη πιο σημαντική ήταν τα έσοδά του. Λέμε «ακόμη πιο σημαντική», διότι οι δαπάνες -με εξαίρεση την περίοδο 2007-2009 που εκτοξεύτηκαν μέχρι το 53% του ΑΕΠ- τη δεκαετία της χρεοκοπίας (2000-2009) ήταν σιμά κοντά στον μέσο όρο της Ευρωζώνης και πολλές φορές χαμηλότερες: 46-48% μ.ο. Ευρωζώνης, 44-47% στην Ελλάδα. Το πρόβλημα με τις δαπάνες στη χώρα μας δεν ήταν τόσο το ύψος τους αλλά η κατανομή τους. Ή, καλύτερα, η μη κατανομή τους. Οποιος προλάβαινε έπαιρνε κι όποιος δεν προλάβαινε αγωνιζόταν για να πάρει του χρόνου.

Με τα έσοδα, όμως, του κράτους υπάρχει άλλη ιστορία. Ενώ ο μέσος όρος της Ευρωζώνης των 17 κυμάνθηκε μεταξύ 44-46% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα υπήρχε ευρύτερη διακύμανση: από 43% του ΑΕΠ το 2000, που ήταν το υψηλότερο, μέχρι 37% του ΑΕΠ που ήταν το χαμηλότερο και -όπως σωστά φαντάζεστε- αυτό επιτεύχθηκε το 2009.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη ήταν χρονιά εκλογών. Αν κοιτάξουμε την καμπύλη των εσόδων σε όλη την περίοδο της μεταπολίτευσης, θα δούμε κάποια όχι και τόσο περίεργα βαθουλώματα. Με εξαίρεση το 2000, όταν γινόταν το τελευταίο σπριντ για να μπούμε στην ΟΝΕ, όποτε είχαμε εκλογές τα έσοδα έπεφταν. Κάτι χαριστικές διατάξεις (επαγγελματικών κλάδων και ουχί ευπαθών ομάδων) από ’δω, λίγο το «σύρμα» προς τον ΣΔΟΕ να χαλαρώσει μέχρι να πάμε στις κάλπες, το κράτος ουσιαστικά κατέβαζε τα ρολά του ταμείου. Μέχρι που χρεοκοπήσαμε και ήρθε η μισητή τρόικα για να μας πει πώς θα μαζεύουμε τους φόρους και -το χειρότερο για τη Δημοκρατία μας- αν μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να κάνει ρουσφέτια παραμονές των εκλογών.

Ετσι, λοιπόν, πρέπει να θεωρήσουμε τεράστιο πλήγμα στην εθνική κυριαρχία και τις ιερές παραδόσεις του τόπου το γεγονός ότι δεν επετράπη στην κυβέρνηση να ρυθμίσει τις οφειλές. Δεν μιλάμε γι’ αυτές που σωρεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια και κάτι έπρεπε να γίνει, αλλά και τις… μελλοντικές, αυτές που πιθανώς να καταστούν ληξιπρόθεσμες μέχρι τουλάχιστον τις εκλογές. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση -παρά τη χρεοκοπία, παρά την αφαίμαξη των πολιτών, παρά την οργή των κοινωνικών στρωμάτων, παρά την απελπισία του κόσμου- νομοθέτησε όπως παλιά. Εκανε μια οριζόντια ρύθμιση οφειλών (μπας και την ψηφίσουν εκτός από αυτούς που πραγματικά δεν μπορούν και οι κακοπληρωτές) κι έβαλε και κάτι παραπάνω για τους επόμενους κρίσιμους πολιτικά μήνες…

Και μέσα σε όλα αυτά προκύπτει ένα ερώτημα: ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί σκούζει σχετικά με την απόσυρση της ρύθμισης των μελλοντικών οφειλών; Αν πιστεύει ότι θα καταφέρει να προκαλέσει εκλογές τον Μάρτιο και θα τις κερδίσει, τότε τα φορολογικά έσοδα της δικής του διακυβέρνησης σώζει η τρόικα· αυτά δηλαδή που χρειάζεται ο κ. Τσίπρας για να «σταματήσει την ανθρωπιστική κρίση», όπως μας είπε στη Θεσσαλονίκη. Ή, έστω, λόγω του καταραμένου Μνημονίου η νυν κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τα φορολογικά ρουσφέτια που έκανε ο κακός παλιοδικομματισμός για να κερδίσει μερικές ψήφους παραπάνω. Γιατί, λοιπόν, κόπτονται για «μνημονιακό κατήφορο» της κυβέρνησης και μιλούν για «μαύρη σελίδα στο βιβλίο της φορολογικής βαρβαρότητας»; (ουάου!). Ή μήπως η πολιτική τους συνοψίζεται στο δόγμα «αντιπολίτευση να γίνεται κι ό,τι κάτσει»;