Ο Παναγιώτης κι εγώ

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Ο φίλος μου ο Παναγιώτης μου την πέφτει καμιά φορά όταν εγώ την πέφτω στον ΣΥΡΙΖΑ. Τον διαβεβαιώνω, όμως, πως ούτε επίτηδες το κάνω, ούτε από κάποια εμμονή διακατέχομαι. Απλώς όταν ως πολίτης δεν ψήφισα ποτέ «μεσσίες», δεν σκοπεύω στα γεράματα ν’ αποδεχθώ πολιτικούς που δεν μου λένε πώς θα χρησιμοποιήσουν τη λαϊκή εντολή αν ποτέ τους δοθεί.

Χθεσινό μόλις παράδειγμα η ομιλία του Α. Τσίπρα στους βουλευτές του. Είπε επί λέξει: «Θέλω να είμαι καθαρός προς κάθε κατεύθυνση. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θ’ αναγνωρίσει απαιτούμενα και προαπαιτούμενα». Λυπάμαι αλλά προς τη δική μου κατεύθυνση δεν υπήρξε καθόλου καθαρός. Διότι εμένα δεν μ’ ενδιαφέρει τι δεν θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι θα κάνει.

Τέσσερα χρόνια τώρα σ’ αυτή και μόνο τη «λεπτομέρεια» επιμένω. Το 2012, τότε που όλοι τους μας διαβεβαίωναν ότι το βράδυ των εκλογών θα σκίσουν το μνημόνιο, εγώ ρωτούσα να μου πουν από πού θα βρουν λεφτά για να μην μπει λουκέτο στο μαγαζί. Φυσικά απάντηση δεν πήρα, στα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν οι σχετικές κωλοτούμπες και τώρα το παραμύθι περιλαμβάνει διαπραγμάτευση, αλλά δεν προσδιορίζει τι θα γίνει αν σύμπασα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν σπεύσει να υποταγεί στις επιθυμίες του Τσίπρα.
Επ’ αυτού ούτε και χθες ψέλλισε κάτι το διευκρινιστικό ο υποψήφιος πρωθυπουργός. Το έκαναν, όμως, άλλοι αντί γι’ αυτόν. Προ τριημέρου ο Βούτσης – δεν είναι κανένας τυχαίος – μας πληροφόρησε ότι για όσο διάστημα διαρκέσει η διαπραγμάτευση θα εξακολουθήσουν να ισχύουν όσα – μνημονιακά – ισχύουν και σήμερα. Αντίθετα προχθές ο Βίτσας – ούτε κι αυτός είναι τυχαίος – μας είπε να μην περιμένουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει αμέσως και τους 500 εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου, αλλά τους βασικούς θα τους «καθαρίσει» το πολύ σ’ ένα δεκαπενθήμερο.
Και διερωτώμαι τώρα εγώ που δεν θέλω να κακοκαρδίζω τον φίλο μου, τον Παναγιώτη, τι θα πρέπει να κάνω; Να πω «τι ωραία και καθαρά που τα λέει ο αρχηγός»; Δεν μου προκύπτει. Να εγκωμιάσω ως «ελευθερία γνώμης» αυτό το απερίγραπτο αλαλούμ των αλληλοαναιρούμενων θέσεων και απόψεων, ούτε αυτό μου προκύπτει. Οπότε μένουμε στα ίδια, Εγώ θα την «πέφτω» στον ΣΥΡΙΖΑ κι ο Παναγιώτης σε μένα.