Φαντασίωση θα μπορούσε να ορισθεί ως «η νοηματική προβολή επιθυμητών για το υποκείμενο καταστάσεων οι οποίες περιλαμβάνουν τρίτους των οποίων η συγκατάθεση δεν έχει ποτέ ζητηθεί». Πάρτε π.χ. τις πρώτες μας ερωτικές φαντασιώσεις στην εφηβεία. Συνήθως αφορούσαν (στην περίπτωση των αγοριών) ένα μεγαλύτερο ηλικιακά κορίτσι: Φανταζόμαστε όχι μόνο ότι κάναμε σέξ μαζί του αλλά και ότι πηγαίναμε βόλτες, σινεμά, πάρτι, οδοφράγματα, ζύμωση κλπ. Ολα αυτά παρέμεναν αυστηρά στον χώρο της φαντασίωσης διότι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είχαμε κάν το θάρρος να κάνουμε οποιαδήποτε πρόταση στο αντικείμενο του πόθου και των φαντασιώσεων μας.
Και μπορεί μεν να ενηλικιωθήκαμε στο ατομικό επίπεδο όμως στο επίπεδο των συλλογικών αποφάσεων και της πολιτικής παραμένουμε σταθερά αγκυροβολημένοι στον χώρο των φαντασιώσεων. Πάρτε π.χ. τις τελευταίες εκλογές. Οι περισσότεροι από εμας -συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος- ψηφίσαμε με βάση το κυρίαρχο αφήγημα δηλαδή ποιος πολιτικός ή πιο κόμμα θα επαναδιαπραγματευόταν με πιο επιτυχημένο τρόπο το Μνημόνιο. Από τον κ.Τσίπρα μέχρι τον κ.Σαμαρά και από τον κ.Κουβέλη μέχρι τον κ.Καμένο όλοι συναγωνίζονταν να μας πείσουν ότι θα μπορούσαν να κάνουν πιο αποτελεσματικά την αναδιαπραγμάτευση. Όμως και αυτό το αφήγημα -όπως ακριβώς και οι εφηβικές μας επιθυμίες– ανήκαν καθαρά στον χώρο των φαντασιώσεων: Οπως ακριβώς δεν είχαμε ποτέ ρωτήσει την κοπέλα των ονείρων μας αν επιθυμούσε να γίνει η αγαπημένη μας έτσι και στην περίπτωση των εκλογών ψηφίζαμε για ένα σενάριο («αναδιαπραγμάτευση») που αφορούσε τρίτους τους οποίους ποτέ δεν είχαμε ρωτήσει αν συμφωνούσαν!
Όλα αυτά τα συνειδητοποίησα το περασμένο Σαββατοκύριακο που έλαβα μέρος σε ένα ενδιαφέρον συνέδριο στο Μόναχο στο οποίο συμμετείχαν Γερμανοί και Ελληνες δημοσιογράφοι και αξιωματούχοι. Οργανωμένο από την Südosteuropa-Gesellschaft το συνέδριο είχε ως στόχο να φέρει κοντά τους δημοσιογράφους των δύο χωρών έτσι ώστε να βελτιωθεί η αλληλοκατανόηση που τόσο πολύ έχει ζημιωθεί τον τελευταίο καιρό.
Κατά την διάρκεια και στο περιθώριο του συνεδρίου είχα την ευκαιρία να συζητήσω με αρκετούς Γερμανούς δημοσιογράφους: Ολοι τους έδειχναν τεράστια έκπληξη κάθε φορά που έκανα αναφορά στο θέμα της «αναδιαπραγμάτευσης» και αντιδρούσαν σαν να το είχαν ακούσει πρώτη φορά. Μάλιστα όταν προσπαθούσα να αναλύσω τι σημαίνει «αναδιαπραγμάτευση» έδειχναν τέτοια δυσκολία να καταλάβουν ώστε πολύ γρήγορα εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια και άρχισα να μιλάω για το απείρως ευκολότερο θέμα του σωματιδίου του Higgs το οποίο οι συνομιλητές μου δεν είχαν καμία δυσκολία να κατανοήσουν.
Το συμπέρασμα το οποίο αποκόμισα είναι ότι η Ελλάδα έχει παύσει πιά να αποτελεί ένα ενδιαφέρον «story». Μετά τα πρωτοσέλιδα με την Αφροδίτη της Μήλου και την Μέρκελ ντυμένη με στολή της Γκεστάπο δεν υπάρχει πια τίποτα άλλο που να «πουλάει» δημοσιογραφικά. Με εξαίρεση φυσικά μία έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη που πιθανώς να γίνει πρωτοσέλιδο για κάνα δυό μέρες…
www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου