Ολοι θυμόμαστε με περισσή νοσταλγία τη φοιτητική ζωή. Ηταν η περίοδος που υπερτερούσαν οι μέρες ξεγνοιασιάς. Ομως η ανέμελη ζωή βάναυσα διακοπτόταν τρεις φορές τον χρόνο. Εκεί περί τα τέλη Μαΐου, αρχές Σεπτεμβρίου και μέσα Ιανουαρίου το τάβλι έκλεινε. Οι παρέες στα φοιτητομάγαζα αραίωναν. Τα ξενύχτια γίνονταν μόνο για διάβασμα και όχι για ποτό και ρομάντζο ή κουβέντα μέχρι πρωίας. Εκείνες τις περιόδους «οι πιέσεις των καθηγητών εντείνονταν», ή τουλάχιστον έτσι μας φαινόταν. Ψάχναμε ποιος καθηγητής ήταν «καλός» και ποιος «στριμμένος»· βρίσκαμε «τα θέματα sos» του καθενός, για να δούμε ποιες σελίδες θα διαβάσουμε. Οι πιο πολιτικοποιημένοι από εμάς κατήγγελλαν το σύστημα που εντατικοποιεί τις σπουδές
(έστω για τρεις μήνες τον χρόνο) και κήρυτταν ότι σε έναν άλλο κόσμο -που είναι εφικτός- δεν θα υπήρχαν εξεταστικές.Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν αυτές τις μέρες οι υπουργοί. Πρέπει να καλύψουν τα κενά ολόκληρης της προηγούμενης περιόδου, ή έστω να κάνουν «σκονάκια» γι’ αυτά. Στο λεξιλόγιο της πολιτικής τα «σκονάκια» λέγονται «ισοδύναμα μέτρα»: ναι, δεν κατορθώσαμε να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα για να πυροδοτήσουμε την ανάπτυξη, αλλά θα κάνουμε μια περικοπή συντάξεων που θα τη θυμούνται για χρόνια.
Σαν φοιτητές πορευόμασταν τα τρία τελευταία χρόνια. Μετά από κάθε εξεταστική της τρόικας (και τη σχετική διαπραγμάτευση για «να περάσουμε το εξάμηνο»), ακολουθούσε μια περίοδος ανεμελιάς -συνοδευόμενης από καταγγελίες για το «σύστημα»-, για να ξαναβρεθούμε στην περίοδο που «εντείνονται οι πιέσεις», δηλαδή στη νέα εξεταστική με τα παλιά «σκονάκια» και την καινούργια επαναδιαπραγμάτευση.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι «στο τέλος, όλα εδώ πληρώνονται». Ακόμη και το «δημοκρατικά κεκτημένο πέντε». Ερευνα πιστοποίησε ότι το 86% των αποφοίτων ΑΕΙ και ΤΕΙ αποτυγχάνει στο μάθημα της ειδικότητάς του στις εξετάσεις του ΑΣΕΠ. Το 14% που τα «καταφέρνει» πήγε σε ειδικά φροντιστήρια, χρόνια μετά την απόκτηση του πτυχίου του.
Στην πραγματική οικονομία το έλλειμμα συστηματικής προσπάθειας μεταξύ των εξεταστικών της τρόικας εμφανίζεται -και μάλιστα ισοδυνάμως- κάπου αλλού. Γίνεται δημοσιονομικό, που το πληρώνουμε με επιπλέον φόρους, ή ύφεση, που γεννάει ανεργία και κλειστά μαγαζιά. Οσα «σκονάκια» και να κάνουμε, όσα «ισοδύναμα» και αν παρουσιάσουμε, ο λογαριασμός δεν μειώνεται· απλώς μετατίθεται. Η επιμήκυνση, για την οποία φαγώθηκε ο κ. Βενιζέλος, είναι σαν τη μεταφορά των μαθημάτων στα ΑΕΙ, με μια μόνο διαφορά: και το κόστος της επιμήκυνσης θα το πληρώσουν άλλοι, δηλαδή οι επόμενες γενιές. Εκεί βρίσκεται η μόνη διαπραγμάτευση που μπορεί και κάνει το πολιτικό σύστημα. Τα ισοδύναμα μέτρα δεν είναι αφαίρεση κόστους· είναι μετάθεσή του σε εκείνους που μπορούν να πιέσουν λιγότερο. Πρωτίστως στους νέους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου