Βαρθολομαίος: "Έχομεν ταυτίσει την ευτυχίαν μας με την ύπαρξιν υλικών μέσων και αναγκών"

 Από το amen.gr

Mε πατρικούς λόγους για την πνευματική στήριξη του λαού για την υπερβαση της «κρίσις την οποίαν διέρχεται αυτός ο τόπος», που «είναι κατά βάσιν κρίσις πνευματική, η οποία μόνον εξωτερικώς εκφράζεται ως κρίσις οικονομική», απευθύνθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στους κληρικούς της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας κατά τη διάρκεια της Ιερατικής Σύναξης που πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικάνορος. «Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν κατανοούμεν ότι δεν έχομεν ανάγκην μόνον υλικής ευμαρείας και οικονομικής στηρίξεως, αλλά πρωτίστως πνευματικής, ώστε να στρέψωμεν το ενδιαφέρον μας, το βλέμμα μας, εις κάτι ανώτερον, αληθινότερον, γνησιώτερον, πνευματικώτερον, αλλά έχομεν ταυτίσει την ευτυχίαν μας με την ύπαρξιν υλικών μέσων και αναγκών και ούτω ποιούμεν τους εαυτούς μας δυστυχεστέρους, καθ’ ότι ούτε τον τρόπον έχομεν να αποκτήσωμεν τα υλικά μέσα και αγαθά, τα οποία επιδιώκομεν, αλλά ούτε και στρέφομεν την προσοχήν μας εις τα πνευματικά, εις τον πραγματικόν σκοπόν της υπάρξεώς μας, εις την πηγήν της ζωής μας που είναι ο Χριστός», τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Οικουμενικός Πατριάρχης.

Αμέσως μετά επέδωσε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη του Οικουμενικού Θρόνου στον Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Καστορίας, Αρχ.Αθανάσιο, ο οποίοε νωρίτερα προσφώνησε τον Πατριάρχη του Γένους. «Είστε ο πνευματικός μας πατέρας, ο Πατριάρχης μας», είπε ο Αρχιμ.Αθανάσιος.

Οι Ιερείς του Ναού προσέφεραν στον Οικουμενικό Πατριάρχη μια ιερή εικόνα του Αγίου Νικάνορος.

Ακολουθεί η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη:

Ευλαβείς διάκονοι των μυστηρίων του Θεού,

Μετ’ αισθημάτων δοξολογίας προς τον εν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν ημών και ευχαριστιών πολλών προς την προσφάτως καταταχθείσαν εις το αγιολόγιον της Εκκλησίας μας οσίαν Σοφίαν, την εν τη Ιερά Μονή Θεοτόκου Κλεισούρας της καθ’ υμάς Ιεράς Μητροπόλεως ασκηθείσαν, ερχόμεθα εκ της Πόλεως ημών και πατούντες την γην της Μακεδονίας, την αγιασθείσαν υπό πληθύος ανδρών και γυναικών, από του εορτασθέντος πρότριτα Αποστόλου των Εθνών Παύλου έως του οσίου Νικάνορος, τον οποίον δικαίως τιμά η πόλις σας, αφιερώσασα περικαλλή ιερόν ναόν, και της ως άνω οσίας Σοφίας των εσχάτων ημερών μας, κομίζομεν εις όλους εσάς, τους αγαπητούς κληρικούς αυτής, την ευλογίαν του Δεσπότου Χριστού, λέγοντες, αγαπητοί αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω, καλώς σας εύρομεν.

Η παρουσία εις την Καστορίαν της ημών Μετριότητος και των συνοδών μας είναι αποτέλεσμα, ως γνωρίζετε, προθύμου ανταποκρίσεως εις την προσωπικήν πρόσκλησιν του Ιερωτάτου Μητροπολίτου σας όπως επισκεφθώμεν την ευλογημένην και λίαν θεοσεβή πόλιν σας, επ’ ευκαιρία της αγιοκατατάξεως της οσίας Σοφίας Χοτοκουρίδου εις τας αγιολογικάς δέλτους της Εκκλησίας μας, τον οποίον και πάλιν ευχαριστούμεν δια την παρασχεθείσαν ευλογημένην αφορμήν της χοροστασίας εις τας γενομένας επισήμους τελετάς και της κοινωνίας μετά πάντων υμών, του ιερού κλήρου της Μητροπόλεως.

Ευχαριστούμεν τον προσφωνήσαντα ημάς Οσιολογιώτατον Πρωτοσύγκελλον κ. Αθανάσιον δια τους λόγους της αγάπης αυτού εκ μέρους πάντων υμών. Δοξάζομεν τον Κύριον, τον καταξιώσαντα ημάς να προσκυνήσωμεν εις τον τάφον και εις τον τόπον ασκήσεως της οσίας Σοφίας και να καθαγιάσωμεν το ιερόν κιβώριον αυτής, ανοίγοντες την καρδίαν ημών ενώπιον αυτής ικετικώς και δεητικώς, αλλά και να ίδωμεν τα θεαγάπητα πρόσωπα πάντων υμών των προστρεξάντων εκ πάσης γωνίας της Ιεράς Μητροπόλεως όπως ίδητε τον Πατριάρχην σας και λάβητε την ευλογίαν της Μητρός Εκκλησίας, τέκνα πιστά και θεοπειθή της Οποίας είσθε.

Ημείς, εν πλείσταις όσαις διοικητικαίς ευθύναις και μερίμναις ευρισκόμενοι, μεγάλην ευλογίαν θεωρούμεν να επισκεπτώμεθα εκάστοτε ευλογημένους αδελφούς εν Πνεύματι και να ανανεούμεν τας δυνάμεις μας προς συνέχισιν του πολυευθύνου και πολυμόχθου έργου της Πατριαρχίας. Ούτω και η σημερινή επικοινωνία με αδελφούς κληρικούς, παρέχει εις ημάς έτι πλείονα συγκίνησιν και πνευματικήν χαράν. Η χαρά αύτη συμπληρώνει την ευλογίαν την οποίαν πάντες ησθάνθημεν κατά τας ημέρας ταύτας δια των πρεσβειών της οσίας Σοφίας, η οποία ως άλλος ήλιος έλαμψεν εις την σεβασμίαν Μονήν του Γενεθλίου της Θεοτόκου Κλεισούρας, μεταχειριζομένη την υπερβολικήν απλότητα και την θυσιαστικήν άσκησιν, βλέπουσα και εμφαίνουσα αινιγματωδώς καθ’ ενός την ψυχικήν κατάστασιν και παρέχουσα εις έκαστον τα προς σωτηρίαν απαραίτητα και πνευματικήν στήριξιν, παραμυθίαν και ιατρείαν ψυχών και σωμάτων. Αύτη κατέδειξεν εις ημάς τους περιλειπομένους, και δη εις τους εργάτας του εκκλησιαστικού Αμπελώνος, ότι κατά τους εσχάτους ημών καιρούς δεν ησθένησεν η φύσις του ανθρώπου ως προς την αρετήν, αλλά η π ρ ο α ι ρ ε σ ι ς αυτού. Διότι εάν είχεν ασθενήσει η φύσις, δεν θα είχε φθάσει η οσία εις τόσον ύψος αρετής και υπέρ φύσιν ασκήσεως, παρότι ήταν άνθρωπος της αυτής φύσεως με ημάς. Συγχρόνως δε αποδεικνύει ότι και σήμερον υπάρχουν και άλλοι οσίας βιοτής άνθρωποι, απλοί χριστιανοί η κληρικοί, οι οποίοι κρύπτονται ως πολύτιμοι μαργαρίται και χάριν αυτών κρατεί ο Θεός τον κόσμον.

Αυτή λοιπόν η αγία, και όσοι ζουν κατά τον τρόπον της, μας δίδουν σήμερον, αδελφοί και πατέρες και τέκνα, δύναμιν και ζωήν. Δεικνύουν εις ημάς την οδόν, ακόμη και όταν όλα τα προγνωστικά είναι δυσοίωνα και απειλητικά, όταν γύρω μας πλανάται ο φόβος, η αγωνία, η απελπισία. Και η οδός αύτη δεν είναι άλλη, ει μη ο Χριστός, τον Οποίον εκείνοι ηγάπησαν περισσότερον της ζωής των. Αυτός είναι η λύτρωσίς μας από κάθε αβεβαιότητα και αγωνίαν, Αυτός είναι η έξοδός μας από όλα τα αδιέξοδα, Αυτός είναι η κληρονομία της ψυχής μας και η ψυχή μας γίνεται κληρονομία του Κυρίου.

Αυτός, εάν αγωνισθώμεν, αίρει το κάλυμα του σκότους, δυνάμει Πνεύματος Αγίου, φωτίζει τους νοερούς οφθαλμούς της ψυχής δια του επουρανίου φωτός και καθιστά αυτήν καθαράν, ώστε όλη εν πνεύματι και σώματι να διακονή τον Κύριον. Και, ως λέγουν οι πατέρες, «τοσούτον πλατύνεται η ψυχή τω φρονήματι, ώστε πανταχού αυτήν είναι και, όπου βούλεται και ένθα βούλεται, διακονείν τω Χριστώ».

Διότι ο Κύριος εποίησε τας ψυχάς μας, αδελφοί μου, «μη ενθείς κακίαν εν τη φύσει αυτών, αλλά κατά την εικόνα των αρετών του Πνεύματος εποίησεν αυτάς». Και μας έδωσε διάκρισιν, γνώσιν, πίστιν, αγάπην, φρόνησιν, ώστε «είναι ημάς απαρχήν τινα των Αυτού κτισμάτων, εις την Αυτού σοφίαν και κοινωνίαν, εις ίδιον κατοικητήριον, εις ιδίαν τιμίαν και καθαράν νύμφην».

Δια τούτο ας αγωνισθώμεν εις τας αρετάς ταύτας, δια να είμεθα οδηγοί και παραμυθία του λαού εις τας δυσχερείς αυτάς στιγμάς τας οποίας διέρχεται. Όπως πολλάκις έχομεν τονίσει, και όπως πιστεύομεν ότι και σεις αντιλαμβάνεσθε, η κρίσις την οποίαν διέρχεται αυτός ο τόπος είναι κατά βάσιν κρίσις πνευματική, η οποία μόνον εξωτερικώς εκφράζεται ως κρίσις οικονομική. Της υλικής πτωχεύσεως, προηγήθη η πνευματική, η οποία διαποτίζει το σύνολον της ζωής του. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν κατανοούμεν ότι δεν έχομεν ανάγκην μόνον υλικής ευμαρείας και οικονομικής στηρίξεως, αλλά πρωτίστως πνευματικής, ώστε να στρέψωμεν το ενδιαφέρον μας, το βλέμμα μας, εις κάτι ανώτερον, αληθινότερον, γνησιώτερον, πνευματι-κώτερον, αλλά έχομεν ταυτίσει την ευτυχίαν μας με την ύπαρξιν υλικών μέσων και αναγκών και ούτω ποιούμεν τους εαυτούς μας δυστυχεστέρους, καθ’ ότι ούτε τον τρόπον έχομεν να αποκτήσωμεν τα υλικά μέσα και αγαθά, τα οποία επιδιώκομεν, αλλά ούτε και στρέφομεν την προσοχήν μας εις τα πνευματικά, εις τον πραγματικόν σκοπόν της υπάρξεώς μας, εις την πηγήν της ζωής μας που είναι ο Χριστός.

Όμως ημείς, αδελφοί μου, οι εκκλησιαστικοί ποιμένες και διάκονοι, ας μην εκπίπτωμεν της κλήσεώς μας, ποιούντες το ίδιον σφάλμα. Ας δώσωμεν εις τον λαόν αυτό που πραγματικώς χρειάζεται: μετάνοιαν και επιστροφήν εις τον Θεόν, Πνεύμα Άγιον. Ας παροτρύνωμεν εαυτούς και αλλήλους εις μετάνοιαν, εις αλλαγήν νοοτροπίας, εις αλλαγήν του νοός και της ζωής μας. Αυτή η αλλαγή δεν είναι δια τους άλλους, είναι πρώτον δι’ ημάς τους ιδίους και όταν ημείς μετανοώμεν, τότε η ζωή μας επηρεάζει βαθέως και την ζωήν των άλλων. Διότι όταν επιστρέψωμεν εις τον Κύριον, όταν στρέψωμεν τον νουν και τους λογισμούς μας προς τον ουρανόν, και θελήσωμεν να προσκολληθώμεν εις τον Χριστόν, αμέσως ο διάβολος γίνεται κατώτερος των λογισμών μας. Διότι, όπως τα ιεριχούντεια τείχη έπεσον δυνάμει Θεού, ούτω και αι πόλεις του διαβόλου και τα τείχη της κακίας και της οιασδήποτε κρίσεως και οι εχθροί της σωτηρίας μας, εξολοθρεύονται δια δυνάμεως Θεού.

Ο καιρός της σωτηρίας μας, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω, είναι παρών καθ’ εκάστην ώραν και ημέραν. Εάν τον απολέσωμεν, δεν θα τον εύρωμεν πάλιν. Δια τούτο ας μην αφήνωμε να παρέλθη ούτε μία ημέρα με αμέλειαν και ακηδίαν, αλλά να αγωνισθώμεν να θησαυρίσωμεν δια τον εαυτόν μας, δια τους άλλους, δια την Εκκλησίαν μας, θησαυρόν αιώνιον, δεήσεις, προσευχάς, ευχαριστίας, πράξεις αγαθάς, ελεημοσύνας. Ας παριστώμεν εαυτούς τω Θεώ καθ’ εκάστην εν καθαρά συνειδήσει και ας μη ανοίγωμεν θύραν εις τον διάβολον με την παραδοχήν των πονηρών λογισμών.

Αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω ηγαπημένα, μείνατε ηνωμένοι πέριξ του Μητροπολίτου σας και εργασθήτε δια το καλόν της Εκκλησίας μας, δια την πνευματικήν πρόοδον του λαού, δια την αδιάλειπτον εν τάξει και κατανύξει τέλεσιν της λατρευτικής και μυστηριακής ζωής, δια να είναι και ο Θεός πάντοτε μαζί σας.

Μάθετε τον λαόν να καταφεύγη εις τα μυστήρια της Εκκλησίας, εις την εξομολόγησιν, εις την Θείαν Κοινωνίαν, τα οποία τον ενώνουν ζωντανά με τον Θεόν. Μάθετε αυτόν να έχη μίαν ζωντανήν και ενσυνείδητον μυστηριακήν σχέσιν, όχι μίαν συνήθειαν.

Ιδιαιτέρα είναι η ευλογία την οποίαν πλουτούμεν ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί να έχωμεν ενισχυτάς και συμπαραστάτας εις την πεφορτισμένην ζωήν μας τους αγίους, ως την ιδικήν σας ενταύθα αγίαν, την μακαρίαν Σοφίαν, την ταπεινήν και πραείαν, και τρέμουσαν τους λόγους του Κυρίου, η οποία έζη αδιαλείπτως εις κοινωνίαν με την Παναγίαν Μητέρα Του, την αείποτε φιλοτέκνως επακούουσαν και προς τον ηγαπημένον Υιόν και Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν διαβιβάζουσαν τας αιτήσεις και δεήσεις αυτής.

Ευχαριστούντες και αύθις δια την τιμητικήν υποδοχήν σας και ελπίζοντες ότι η αγιοκατάταξις της οσίας Σοφίας της εν Κλεισούρα θα μας παράσχη έτι περισσοτέρας πνευματικάς συγκινήσεις και εμπειρίας από τούδε, ευχόμεθα πατρικώς πλουσίαν την χάριν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επί πάντας και ένα έκαστον διάκονον της ενταύθα Εκκλησίας, ταις πρεσβείαις της Κυρίας Θεοτόκου, της τιμωμένης αγίας, του οσίου Νικάνορος και πάντων των πολυπληθών Αγίων της Δυτικής Μακεδονίας.

Ο Κύριος να είναι πάντοτε μαζί σας και να σας σκεπάζη με την αγάπην και την φιλανθρωπίαν Του, εκπληρών πάσας τας αγαθάς επιθυμίας σας και χαριζόμενος εις όλους τον γλυκύν Παράδεισον».