«Φίλοι του λαού»

Του Ι. Κ. Πρετεντέρη

«Ανοίξτε τις πόρτες να φύγουνε οι κότες», γράφαμε πριν από μερικές ημέρες και τελικώς απεδείχθη ότι οι «κότες» ενίοτε φεύγουν ακόμη και όταν οι πόρτες παραμένουν κλειστές.

Παράδειγμα, ο Νικολόπουλος.

Ακούω ότι η περίπτωση του βουλευτή Αχαΐας δεν είναι σοβαρή. Λάθος, είναι σοβαρότατη.

Διότι δεν αφορά ένα πρόσωπο αλλά μια αντίληψη για την πολιτική. Μια αντίληψη παλαιά και διαδεδομένη, της οποίας προφανώς ο Νικολόπουλος δεν είναι παρά ένας συμπτωματικός εκπρόσωπος…

Κατά την αντίληψη αυτή, ο πολιτικός δεν πολιτεύεται υπέρ του δημόσιου συμφέροντος όπως αυτό προσδιορίζεται μέσα από τις διαδικασίες της συντεταγμένης δημοκρατίας.

Αλλά πολιτεύεται «υπέρ του λαού» - όπως, όμως, προσδιορίζει κάθε φορά τον λαό ο ίδιος και οι πολιτικοί φίλοι του.

«Θέλουμε, δεν θέλουμε, ο λαός θα έλθει στην εξουσία», δήλωσε στη Βουλή ο Μανώλης Γλέζος. Δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια ο λαός δεν είναι στην εξουσία; Χούντα έχουμε; Ή απολυταρχία;

Προφανώς όχι! Απλώς όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ο λαός που «θέλουμε, δεν θέλουμε» θα έλθει στην εξουσία δεν είναι παρά η παρέα του ομιλητή, η οποία έχει αναλάβει εργολαβικά και διαχρονικά να υποδύεται τον λαό.

Η διαφορά είναι θεμελιώδης.

Διότι το δημόσιο συμφέρον σε μια δημοκρατία και σε ένα κράτος δικαίου προσδιορίζεται κατά περίπτωση και εξ αντικειμένου.

Η ιδιωτικοποίηση, για παράδειγμα, της ΔΕΗ είναι ένα μετρήσιμο ζήτημα, το οποίο μπορεί κανείς - είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί - να εξετάσει επί της ουσίας με λογικά επιχειρήματα και χωρίς να καταφεύγει σε υστερικές ακαταληψίες ή εξορκισμούς.

Αντιθέτως, «το συμφέρον του λαού» το εκπροσωπούσε (κατά δήλωσή του) ακόμη και ο Ενβέρ Χότζα.

Ετσι, ας πούμε, ο πολιτικός μπορεί να μοιράζει υπερωρίες και επιδόματα αφού αυτό συμφέρει τον «λαό», ακόμη κι αν ο κίνδυνος χρεοκοπίας που προκύπτει από την αλόγιστη μοιρασιά πλήττει βάναυσα το δημόσιο συμφέρον.

Ή, ακραίο παράδειγμα, να στέλνει όποιον δεν γουστάρει στη φυλακή επειδή αντιτίθεται στο «συμφέρον του λαού», το οποίο εκφράζει ο ίδιος!..

Σε αυτό το πεδίο, η «λαϊκή Δεξιά» ταυτίζεται με τη «λαϊκή Αριστερά» ή το «λαϊκό ΠΑΣΟΚ». Συγκροτούν διαφορετικές εκδοχές του ίδιου φαινομένου, μιας «λαϊκής φαυλοκρατίας» που χρεοκόπησε τη χώρα.

Ευλόγως λοιπόν αρνούνται (έστω και με διαφορετική ρητορική ο καθένας) να πάρουν μέρος στην αντιμετώπιση της κακοδαιμονίας και τον επαναπροσδιορισμό της πολιτικής.

Διότι αν η Ελλάδα γίνει κάποτε μια χώρα την οποία κυβερνούν «υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος» και όχι «φίλοι του λαού», τότε είναι προφανές πως ούτε οι Νικολόπουλοι ούτε οι Γλέζοι θα έχουν σοβαρούς λόγους να μας απασχολούν.

Κρίμα γι' αυτούς. Μακάρι για τη χώρα.