Ο χουλιγκανισμός στη πολιτική

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΑΛΙΠΗΣ

Αυτοί οι προπηλακισμοί πολιτικών από «αγανακτισμένους» πολίτες δεν είναι απλώς απαράδεκτοι και ανεπίτρεπτοι, αλλά γίνονται άκρως επικίνδυνοι για τη λειτουργία τόσο της οικονομίας όσο κι αυτής της ίδιας της Δημοκρατίας.

Μπορεί ορισμένοι ακόμη και να χαίρονται όταν βλέπουν τις σκηνές αυτές στις τηλεοράσεις, αλλά συνήθως είναι οι πολιτικά ανώριμοι, οι φανατικοί και σίγουρα άτομα που λειτουργούν με το θυμικό εμφορούμενοι από το εκδικητικό μένος.

Όσο βαρύ κι αν ακούγεται, είναι ένα φαινόμενο πολιτικού χουλιγκανισμού από ένα πλήθος που αρέσκεται να δημιουργεί επεισόδια αγνοώντας τις συνέπειες.

Σ’ αυτό το είδος της αντιπαράθεσης με ύβρεις και προπηλακισμούς κατά βουλευτών και υπουργών υπέκυψαν πολλοί έως τώρα, μεταξύ των οποίων ακόμη και πολιτικοί της Αριστεράς κι ας υπέφεραν παλαιότερα στελέχη του χώρου από «αγανακτισμένους» πολίτες.

γι' αυτο τον λόγο και στην αρχή της οικονομικής κρίσης τα φαινόμενα ήταν πιο έντονα από ό,τι σήμερα και πιο συχνά και -όχι αδίκως- πολλοί τα αποδίδουν στους σημερινούς προπηλακιζόμενους που είτε τα οργάνωναν, είτε άφηναν να εκδηλωθούν.

Ακόμη κι έτσι να είναι όμως, η στάση των σημερινών «αγανακτισμένων» δεν μπορεί με κανένα τρόπο να δικαιολογηθεί.

Και κυρίως γιατί όλοι γνωρίζουν ότι ο κύκλος αυτός που εκδηλώνεται μ’ ένα τρόπο που θυμίζει τα ανεξέλεγκτα επεισόδια στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, δεν πρόκειται να κλείσει με την αλλαγή της όποιας κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Είναι βέβαιο ότι οι προπηλακιζόμενοι σήμερα, αυτοί και οι ψηφοφόροι τους, θα γίνουν θύτες με επόμενα θύματα τους σημερινούς υβριστές τους.

Όπως ακριβώς παρατηρείται άλλωστε σήμερα με εκείνους τους άφρονες που διέλυαν τις παρελάσεις στη Θεσσαλονίκη, που αποδοκίμαζαν τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους φοιτητές που έδιωχναν από εστιατόρια της Γερμανίας τον τότε πρωθυπουργό, που έριχναν γιαούρτια σε υπουργούς, έβριζαν μανάδες βουλευτών.

Αλλά και εκείνοι οι «αγανακτισμένοι» στις άνω και κάτω πλατείες και οι τωρινοί στις κεντρικές αγορές ας αφήσουν ελεύθερους τους βουλευτές να αποφασίζουν και να ψηφίζουν στη Βουλή.

Η ώρα της δικής τους κρίσης έρχεται σε καθεστώς Δημοκρατίας κάθε φορά με τις εκλογές, αλλά και με τις οργανωμένες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, απεργίες και άλλες νόμιμες ενέργειες.

Ο ευπατρίδης Γ. Ράλλης πρόσταζε ήδη από το '81 στα προεκλογικά μπαλκόνια τους οπαδούς του κόμματός του το γνωστό «Δεν θέλω ου».

βεβαια, Τώρα, κάτι τέτοιο θα έμοιαζε το επιθυμητό και «πολιτισμένο» ως αντίδραση.

προφανως τα πέτρινα χρόνια της οικονομικής κρίσης έχουν οξύνει τις πολιτικές αντιπαραθέσεις.

ΑΛΛΑ, Τουλάχιστον, ας μείνει η αντιπαλότητα σε κάποιο επιτρεπτό πλαίσιο.

Εξάλλου η Αριστερά έχει κακή εμπειρία από τους αγανακτισμένους πολίτες που «δίκαζαν» πριν από τους δικαστές στα χρόνια του Εμφυλίου.

Κι ας γνωρίζουν και οι μεν και οι δε πια πως οι προπηλακισμοί πολιτικών βλάπτουν κυρίως τη Δημοκρατία, αλλά και την οικονομία.

Οι φοβισμένοι βουλευτές δεν σκέφτονται ελεύθερα και δεν αποφασίζουν ελεύθερα. Ούτε, όμως, και οι αγανακτισμένοι πολίτες διεκδικούν το πρώτο βραβείο για την καλή τους κρίση.

imerisia.gr