Το ελατήριο και τα βαρίδια

Του Νότη Παπαδόπουλου

Είναι πολύ χρήσιμο για τη χώρα και το πολιτικό μας σύστημα το ότι ο κ.Τσίπρας έκανε την απαραίτητη στροφή στο ρεαλισμό, υπέγραψε κι αυτός το μνημόνιό του - πολύ σκληρό και απάνθρωπο όπως και τα προηγούμενα δύο - και αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί πραγματικά με τους δανειστές για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση της οικονομίας, κι όχι να πουλάει εκ του ασφαλούς φούμαρα: ότι δήθεν οι Συριζαίοι υπουργοί στέκονταν περήφανα απέναντι στην τρόικα ενώ όλοι οι άλλοι πριν απ αυτούς περίμεναν δήθεν στον προθάλαμο των εκπροσώπων του ΔΝΤ και διαπραγματεύονταν με τα... τέσσερα!
Βέβαια, τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν πολύ χειρότερα από τους προηγούμενους - όπως δείχνει η αόριστη υπόσχεση του Eurogroup να ξαναδεί το ελληνικό χρέος το 2018 και η απόφαση για ίδρυση του υπερταμείου αποκρατικοποίησης των 99 ετών και των 77.000 ακινήτων.
Σημαντικό ρόλο στο ότι η κυβέρνηση πέρασε κάτω από τον πήχη που είχε βάλει στην διαπραγμάτευση έπαιξε ασφαλώς η αρνητική προκατάληψη των ευρωπαίων εναντίον της κυβέρνησης της πρώτης φοράς Αριστεράς που προσπάθησε - αντίθετα απ ότι είχε υποσχεθεί - να τα κάνει όλα «στάχτη και μπούρμπερη».
Διότι - ως γνωστόν - ενώ ο κ. Τσίπρας είχε διαβεβαιώσει στις επαφές του με ξένους ηγέτες στο ανώτατο επίπεδο όταν ήταν στην αντιπολίτευση ότι θα είναι συνεργάσιμος και ευρωπαϊστής αν κερδίσει τις εκλογές μεταμορφώθηκε σε "βομβιστή" της ΕΕ όταν πήρε την εξουσία κοροϊδεύοντας ουσιαστικά τους εταίρους.
Επιπλέον η διαπραγμάτευση "πάτωσε" διότι η κυβέρνηση δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο χρόνος μετράει εναντίον της χώρας, αποδείχτηκε βαθιά νυχτωμένη στα ευρωπαϊκά θέματα και παντελώς ανέτοιμη στη χάραξη στρατηγικής απέναντι στην τρόικα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι αντί να κλείσει την διαπραγμάτευση τον Οκτώβριο του 2015 καθυστέρησε επτά ολόκληρους μήνες κι ενώ η κατάσταση της οικονομίας επιδεινωνόταν χωρίς κανέναν όφελος. Αντίθετα με τις συνεχείς αλλαγές στάσης στην αντιμετώπιση του ΔΝΤ - μια κρύο μια ζέστη - και την πρωτοφανή διαρροή τηλεφωνικών υποκλοπών αξιωματούχων του Ταμείου δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερο χάσμα εμπιστοσύνης με τους δανειστές οι οποίοι επέβαλαν τον διαβόητο «δημοσιονομικό κόφτη».
Ενδεικτικό, επίσης, της αδυναμίας της κυβέρνησης να εστιάσει στην ουσία της διαπραγμάτευσης ήταν η αύξηση του ΦΠΑ σε 11 νησιά του Αιγαίου κάποια από τα οποία έχουν λιγότερο από 3000 κατοίκους (π.χ. Κέα, Αντίπαρος) και ελάχιστη τουριστική κίνηση (π.χ. Κάρπαθος, Θάσος). Άρα θα έχουν πενιχρά αποτελέσματα στην επιδιωκόμενη αύξηση των φορολογικών εσόδων.
Αν η κυβέρνηση αντί να προσπαθεί να αποτρέψει  -γενικώς - στην αύξηση των έμμεσων φόρων στα νησιά και εστίαζε στην αύξηση του ΦΠΑ μόνο σε εκείνα τα νησιά που έχουν σημαντικές τουριστικές εισπράξεις (Σαντορίνη, Μύκονο, Πάρο, Ρόδο, Κέρκυρα ) τα αποτελέσματα την διαπραγμάτευσης θα ήσαν ασφαλώς πολύ καλύτερα.
Τα μικρά και οικονομικά ανίσχυρα νησιά θα προστατεύονταν ενώ οι πρωταθλητές του τουρισμού θα μπορούσαν να αντέξουν μια αύξηση της φορολογίας που να έφερνε σημαντικά έσοδα στον κρατικό κορβανά - οι τουριστικές επιχειρήσεις μόνο στη Μύκονο και τη Σαντορίνη εκτιμάται ότι υπερβαίνουν σε εισπράξεις το 3 % του ελληνικού ΑΕΠ, περισσότερο ίσως από όλα τα νησιά του Αιγαίου και του Ιουνίου μαζί!
Η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει μια πλασματική εικόνα επιστροφής στην ανάπτυξη και αποσυμπίεσης του ελατηρίου της ελληνικής οικονομίας που θα εκτοξεύσει τη χώρα μπροστά.
Το πιο πιθανό είναι η χώρα να περάσει ένα μακρύ διάστημα στα όρια μεταξύ της ύφεσης και της ανάπτυξης με τα προβλήματα και την οργή του κόσμου να μεγαλώνουν αφού δεν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν στο βουνό των νέων φόρων και δεν θα βλέπουν βελτίωση στο επίπεδο της ζωής τους.
Εκτός κι αν ο κ. Τσίπρας πάψει να ασχολείται κυρίως με την επικοινωνία, την πάταξη της λεγόμενης διαπλοκής και την δημιουργία εσωτερικών εχθρών και ασχοληθεί στα σοβαρά με τις αποκρατικοποιήσεις ,την προσέλκυση επενδύσεων και την ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας πετυχαίνοντας να βάλει μπρος γρηγορότερα την παραγωγική μηχανή της χώρας.
Πόσο πιθανό ,όμως, είναι ο ήλιος να βγει από τη Δύση;

ΤΟ ΒΗΜΑ