Η χώρα «γέμισε» μνημονιακούς

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

Μετά την Κυριακή και κυρίως μετά την Τρίτη 24 Μαΐου τίποτε στο πολιτικό σκηνικό δεν θα μείνει όπως πρώτα.

Οι πολιτικές δυνάμεις που «βαρύνονται» και πτρακτικά με Μνημόνια θα αθροίζουν για πρώτη φορά πλειοψηφικό ποσοστό όχι μόνο στη Βουλή, αλλά και στους ψηφοφόρους με την έννοια του εκλογικού αποτελέσματος.

Μπορεί τα πρώτα δύο Μνημόνια να χώρισαν τη χώρα σε δύο μεγάλα και περίπου ισοδύναμα πολιτικά στρατόπεδα, όμως τώρα, το τρίτο, γέρνει αποφασιστικά υπέρ της Ευρώπης τη ζυγαριά.

Για πρώτη φορά από τα χρόνια του μεγάλου παλαιού δικομματισμού, επιστρέφει η εκλογική και για πολλούς κοινωνική πλειοψηφία στο πλευρό της... Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τα εκλογικά ποσοστά που συγκέντρωσαν ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων, ξεπερνούν το 80% και αγγίζουν τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ όταν αυτά τα δύο κόμματα μεσουρανούσαν στο πολιτικό στερέωμα και εκπροσωπούσαν τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Εάν μάλιστα αύριο Κυριακή στην ψηφοφορία για το δεύτερο πακέτο μέτρων ταχθεί υπέρ του «ναι» στις ιδιωτικοποιήσεις και η Νέα Δημοκρατία, τότε θα έχουμε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια πλειοψηφία εκλογική και όχι μόνο βουλευτική και σ’ έναν άλλο χώρο που είχε διχάσει και χωρίσει τους Έλληνες σε κρατιστές και νεοφιλελεύθερους.

Η προσγείωση του ΣΥΡΙΖΑ στα νέα δεδομένα αλλάζει όλα τα έως τώρα πολιτικά δεδομένα.

Η κατάρρευση του μετώπου που μέχρι τώρα συνίστατο στο δίπτυχο «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» διαμορφώνει πλέον ένα άλλο πρωτόγνωρο πολιτικό σκηνικό.

Μετά την ψηφοφορία της Κυριακής και της απόφασης του Eurogroup της Τρίτης, όλα αυτά τα κόμματα που θεωρούν πια ως βασική αρχή τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας συγκεντρώνουν υπερβολικά πολλές δυνάμεις στον ίδιο χώρο και στο ίδιο ευρύ πολιτικό φάσμα.

Έτσι ο αγώνας τους στο προσεχές διάστημα θα κριθεί πια όχι από τις κραυγές, αλλά από το πρόγραμμα.

Το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης καθίσταται αρκετά δυσδιάκριτο και θα απαιτεί μια νέου τύπου πολιτική.

Όσοι ήλπιζαν σε νίκες με προμετωπίδες το «αντί» και το υπέρ, το ευρώ ή τη δραχμή, το μνημόνιο ή το αντιμνημόνιο, θα πρέπει να προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα.

Το καλό με το τρίτο Μνημόνιο είναι ότι μαζί μ’ αυτό υποχωρεί ο φανατισμός, γκρεμίζονται οι αυταπάτες που εδώ και χρόνια είχαν καλλιεργηθεί και κανείς δεν είναι ο αποκλειστικός φορέας της αλήθειας.

Και οι σοβαροί αυτού του τόπου ελπίζουν ότι έτσι όπως παλαιότερα κυριάρχησαν στο πολιτικό στερέωμα οι «εκσυγχρονιστές», τώρα ίσως δικαιωθούν όσοι αποδειχθούν σοβαροί «μεταρρυθμιστές» και όχι κάποιοι που απλώς δήλωναν με ευκολία αντιμνημονιακοί.

imerisia.gr