Η εκκωφαντική σιωπή τους δεν είναι αμηχανία, είναι ομολογία ενοχής

Του Πάρι Κουκουλόπουλου
Η συνεδρίαση της Βουλής που έληξε με την ψηφοφορία το βράδυ της Κυριακής 22/5/2016 διεκδικεί ήδη ξεχωριστή θέση στην πολιτική ιστορία της πατρίδας μας.

Πλέον γνωρίζουμε όλοι, με ντοκουμέντα και όχι με εικασίες, ποια είναι η κατάληξη της δημαγωγίας και του λαϊκισμού, της πόλωσης και του διχασμού. 

Η χώρα σε ταπεινωτική εποπτεία, η δημοκρατία υπό περιορισμό, ο δημόσιος πλούτος στη διαχείριση ξένων και τα σπίτια των Ελλήνων στα κοράκια των αγορών.

Αν όλα αυτά είναι άκρως επώδυνα για ολόκληρη τη χώρα, για τη Δυτική Μακεδονία και ειδικότερα για τις Π.Ε. Κοζάνης και Φλώρινας τα αποτελέσματα είναι ολέθρια όσο και τραγικά.

Πιο συγκεκριμένα με το άρθρο 152 του Νόμου που ψήφισε η πλειοψηφία της Βουλής «καταργούνται τα άρθρα 1 έως και 12 του Ν. 4273/2014 Περί δημιουργίας καθετοποιημένης εταιρείας ηλεκτρικής ενέργειας (ΦΕΚ Α΄ 146)».

Από τις καταργούμενες διατάξεις αξίζει να σταθούμε στο άρθρο 2 παρ. 4 του Ν. 4273/2014.

Στην εν λόγω παράγραφο περιγράφεται αρχικά ο προσδιορισμός του ελάχιστου τιμήματος που θα εισέπραττε η ΔΕΗ από την πώληση παγίων της (περίπου 2 δισ. ευρώ) και κλείνει με δύο αναφορές που εστιάζονται στην περιοχή Κοζάνης – Πτολεμαΐδας – Φλώρινας. Το εδάφιο παρατίθεται αυτούσιο:

«Το ως άνω τίμημα θα διατεθεί για επενδυτικές ανάγκες της ΔΕΗ Α.Ε. και κατά προτεραιότητα αυτές που σχετίζονται με την αντικατάσταση και την περιβαλλοντική αναβάθμιση των υφιστάμενων λιγνιτικών μονάδων παλαιάς τεχνολογίας της ΔΕΗ στο ΛΚΔΜ.

Στο πλαίσιο του ανωτέρω διαγωνισμού θα προκρίνονται εκείνες οι προσφορές, στις οποίες περιλαμβάνεται εμπεριστατωμένο, τεκμηριωμένο και δεσμευτικό επενδυτικό σχέδιο προς αξιοποίηση της άδειας ηλεκτροπαραγωγής για το σταθμό παραγωγής Μελίτη ΙΙ, ισχύος 540 MW»

Σε αυτές τις γραμμές με απλότητα και σαφήνεια περιγράφεται η κατοχύρωση ενός γιγαντιαίου επενδυτικού προγράμματος ύψους 5 δισ. Ευρώ για τη Δυτική Μακεδονία για το οποίο έχω μιλήσει και έχω γράψει πολλές φορές από τον Ιούλιο του 2014 μέχρι το Σεπτέμβριο του 2015.

Με αυτές τις απλές και σαφείς διατυπώσεις είχαν εξασφαλιστεί:

·         Η απρόσκοπτη κατασκευή της Πτολεμαΐδας V

·         Η σίγουρη κατασκευή της Μελίτης II

·         Η χρηματοδότηση για τον Άγ. Δημήτριο VI

·         Η ασφαλής εξέλιξη των 4 μετεγκαταστάσεων (Μαυροπηγή, Ποντοκώμη, Ανάργυροι, Ακρινή)

Αυτό το επενδυτικό πρόγραμμα είχε βάθος δεκαετίας με προφανείς θετικές συνέπειες στα μέτωπα της ανεργίας και της πραγματικής μας οικονομίας.

Το ίδιο σημαντικές ήταν και οι συναφείς εξελίξεις που κατοχύρωνε το επενδυτικό πρόγραμμα:

·           Απόσυρση μονάδων παλαιάς τεχνολογίας με δραστική μείωση των εκπομπών CO₂ (~70%)

·           Ηπιότερη και ορθολογικότερη εξόρυξη του λιγνίτη και κυρίως εξάντληση των κοιτασμάτων σε ορίζοντα τουλάχιστον 30 ετών

·           Αναβάθμιση του ρόλου της περιοχής στον ενεργειακό χάρτη της χώρας αφού από την ποσότητα (μεγάλη παραγωγή), περνούσε στην ποιότητα (τεχνολογίες αιχμής).

·           Κυρίως όμως η περιοχή μας κέρδιζε χρόνο προκειμένου να δημιουργήσει νέους πυλώνες ανάπτυξης με άξονες τον αγροτοδιατροφικό τομέα και το τρίπτυχο ιστορία – πολιτισμός – τουρισμός. 

Όλα αυτά από την Κυριακή αποτελούν παρελθόν και βρισκόμαστε μπροστά σε μια πραγματικότητα που διαφέρει ριζικά:

·         Ο ΑΗΣ Πτολεμαΐδας έκλεισε

·         Ο ΑΗΣ Καρδιάς και ο ΑΗΣ Αμυνταίου έχουν ημερομηνία λήξης σε πολύ κοντινό ορίζοντα

·         Ο Αγ. Δημήτριος VI έχει εξαφανιστεί από τη δημόσια συζήτηση

·         Η Μελίτη II εμφανίζεται σποραδικά σε κάτι ακατάληπτες αναφορές των κυβερνώντων περί μελλοντικών συνεργασιών ΔΕΗ – ιδιωτικού τομέα και η υποτιθέμενη κατασκευή της εναλλάσσεται με την αναβάθμιση του ΑΗΣ Αμυνταίου για λίγο περισσότερο χρόνο ζωής, πάντα με τους ιδιώτες να έχουν το πάνω χέρι.

·         Η ΔΕΗ από την Κυριακή βρίσκεται στην εντατική με κίνδυνο οικονομικής ασφυξίας με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ομαλή χρηματοδότηση της Πτολεμαΐδας V και πολύ περισσότερο των μετεγκαταστάσεων.

Με δυο λόγια ο κ. Τσίπρας με τον κ. Καμμένο μας τελείωσαν με ένα άρθρο και ένα νόμο.

Ποτέ ο τόπος μας δεν βρέθηκε σε τέτοια θέση ζοφερού παρόντος και σκοτεινού μέλλοντος, τουλάχιστον από το 1974 μέχρι σήμερα.

Για αυτή την καταστροφική εξέλιξη αναρωτιέμαι, θα αναλάβει κανείς την ευθύνη;   

Όσοι διέπρεψαν είτε στις βαρύγδουπες ανοησίες στις πύλες των σταθμών, είτε κορδώνοντας ως συνοδοί του κ. Τσίπρα το καλοκαίρι του 2014 δε νιώθουν την ανάγκη κάτι να πουν;

Κανένας τους δε μίλησε στους πολίτες της περιοχής για τον όλεθρο που τελικά ήρθε, όλοι μιλούσαν για καλύτερες λύσεις και καλύτερες μέρες.

Με βάση τις πολιτικές μου αρχές θα αποδεχόμουν την απάντηση «ας είναι κάτι λιγότερο για την περιοχή αν είναι καλύτερα για το γενικό συμφέρον».

Η εξέλιξη όμως για τη ΔΕΗ όπως ήδη αναφέρθηκε είναι εξίσου εφιαλτική, οικονομική ασφυξία και διαμοίρασμα των ιματίων της άνευ τιμήματος (!) σε εγχώριους και ξένους μεταπράτες.

Ούτε και γι’ αυτό υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν.

Είναι απολύτως καθαρό ότι οι πρωταγωνιστές που διαμόρφωσαν το νέο πολιτικό τοπίο στη Δυτική Μακεδονία είχαν κίνητρα αυστηρά προσωπικά και εξόχως ιδιοτελή.

Η εκκωφαντική τους σιωπή δεν είναι αμηχανία, είναι ομολογία ενοχής.

Όσο πιο γρήγορα απομονωθούν από την τοπική κοινωνία τόσο πιο πιθανό είναι να ανοίξει κάποια μικρή χαραμάδα για να μπει φως στο σκοτάδι που επιφύλαξαν για τη Δυτική Μακεδονία οι κ. Τσίπρας – Καμμένος και οι εδώ θλιβεροί συνεργοί τους.