Κρέων υπό το φως της Πανσελήνου, σχεδόν...

Του Β.Π. Καραγιάννη

Τον ξανάδα, μετά από καιρό, εψές βράδυ να διεκτραγωδεί τα πάθη του Κρέοντα-της εξουσίας- της κάθε- , του άτεγκτου νόμου, της αδήριτης μοίρας της κορυφής και της πτώσης στην ρηξικέλευθη σκηνοθετικά ΑΝΤΙΓΟΝΗ του Σοφοκλή στο σοφιστικέ τελικά χώρο του εργοστασίου ΚΙΚΗ που εξελίσσεται σε κεντρική πολυπολιτισμική σκηνή. Αυτός συνεπικουρούμενος από την Αργυρώ Κουρλίτη που υποδύεται την Ισμήνη, Τειρεσίας (έξοχη), Εξάγγελος, την Ολίνα Μανωλοπούλου στην Αντιγόνη, και τον Στέλιος Χλιαράς ως Φύλακα, Αίμονα, Άγγελο. Σκηνοθεσία Στ. Χλιαρά κι όλοι ενταγμένοι στο συνολικό θεατρικό σχήμα ΧΑΙΡΕΤΑΙ.

Στέκομαι όμως στον Κρέοντα (Στάθη Νατσιό) αντιγράφοντας κάτι παλιότερο περί αυτού:

«Ομως εκείνος ο γενειοφόρος επιμένει, υπηρέτης μιας εν τέχνη βίωσης ποιητικής  και θεατρικής, όπου τον εμπατάρισε η ζωή κι ο οίστρος του ντελαπάρισε στον πεζόδρομο με τις πικροκαστανιές, να σαρώνει τα εκεί πεσμένα φύλλα, αποτσίγαρα, τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια χαρτιά και λόγια, πτεροέντα και πτερωτά αν και:

Διάβασε Μπάχμαν, Θερβάντες, τερτσίνες και στιχάκια

έπαιξε Τσέχωφ, αρχαίους σ’ αίθουσα και σε ξερολιθιά

μυήθηκε στης τέχνης τις φαρμακείες και τα φαρμάκια

Θέατρα, απαγγελίες ως και στο σινεμά: «Ψυχή βαθιά».

Της κάθε μέρας συναγωνιστής αντιήρωας της βιοπάλης

τα λόγια των άλλων ήταν σιωπηλές φωνές του διαρκώς

οι ίμεροι της τέχνης κι οι έρωτες της θεατροκλινοπάλης

τον στέριωσαν για να γεμίζει την σκέψη μας επαρκώς

Κι όταν του βίου η στροφή του έφερε κι άλλες γύρες 

λευκότερος όσο ποτέ και έξω από κοίλα και σανίδια

απτόητος, λίγο λυπημένος πάλι ελαφριά το πήρες:

-Πρωί Κυριακής να μαζεύεις του Δήμου τα σκουπίδια.