Σαφής η ασάφεια…

Του Βασίλη Μαγκλάρα
Και τώρα τι; Τι μας καρτερεί; Που έλεγε και η θεία Χαρίκλεια στην κάθε απελπισία της.                                                                                                              

Περάσανε 100-ΕΚΑΤΟ μέρες «πρώτη φορά Αριστερά» Κυβέρνηση και προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει «Αριστερή Κυβέρνηση», ή τέλος πάντων αριστερή συγκυβέρνηση, με την ιδεολογική… προσέγγιση που επέλεξε για στήριγμά της.                                                                        

Μέσα σ’ ένα κλίμα «ήξεις αφίξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις», οι «επιθετικοί» προσδιορισμοί της ιδεολογικής εκτίμησης, ή βρίσκονται σε «άμυνα…», ή έχασαν την εκτίμηση της ιδεολογίας τους… και απλά εκτίθενται σε ασαφή πίνακα ανακοινώσεων.   
                                                                                                                                                             Δηλαδή η αναφορά στην αριστερά δεν μπορεί να είναι η επαμφοτερίζουσα άποψη που μιλά με αποκλίσεις αναζητώντας σε αντιδραστικές κορώνες τον ρόλο της χαμένης επανάστασης. Η Αριστερά είναι σε απόλυτες θέσεις Πολιτικές, Οικονομικές, Κοινωνικές, τεκμηριωμένες από τη Λαϊκή θέληση και στηριγμένες στην ηθική των αγώνων της για μια προοδευτική κατεύθυνση αυτού του Τόπου. Το να επικαλούμαστε τον «όρο» της ως θέσφατο μέσα από προβαλλόμενες κόκκινες γραμμές, εξυπηρετούμε πρόσκαιρα τις περιστάσεις, ώστε να επικαλυφθεί η ανυπαρξία συγκεκριμένου σχεδίου που θα αποτελεί την κυβερνητική «Βίβλο».                                                                                                                 

Εκτός κι’ αν υπάρχουν όροι (λέω, δεν ξέρω) στη συγκυβέρνηση που είναι δεσμευτικοί και έχουν να κάνουν μόνο με το προεκλογικό σλόγκαν των ακραιφνών Αντιμνημονιακών που δίνει ακόμα πόντους και πέραν τούτου ότι μας προκύψει. Κάτι τέτοιο όσο κι’ αν διαψεύδομαι δεν θέλω να το πιστέψω, γιατί αυτό δεν θα είναι ένα ΑΤΥΧΗΜΑ της Αριστεράς, αλλά μια τραγική εξέλιξη για τη Χώρα, που θα μας βάλλει σε μια διαρκή και περιπετειώδη πολιτική ασάφεια με σαφείς όμως συνέπειες…                                                                                                  

Αλλά αν γνώμονας της πολιτικής είναι η επιβίωσή των συσχετισμών της με κάθε τρόπο, άσχετα αν εξοντώνονται οι πολίτες, τότε ξαναγυρνάμε στον  κουρνιαχτό του παρελθόντος για να συνεχίσουμε με μια από τα ίδια του «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Και αν αυτό δεν αποτελεί συνθηκολόγηση και αποδοχή του παλαιοκομματισμού που ανακυκλώνει το σαθρό ως καθαρτήρια ανάγκη, τότε τι μπορεί να είναι; Τι μπορεί να είναι όταν καταργώντας π.χ. την ΔΙΑΥΓΕΙΑ ψάχνουμε το πασαπόρτι της «δικαίωσης» η της δικαιολογίας. Αυτής της φτηνής  δικαιολόγησης  που έχει περάσει ως νοοτροπία μας για να μας απαλλάσσει, αφού για όλα φταίνε οι άλλοι. Έτσι άλλωστε φταίει και ο «ξένος παράγοντας» και όχι ο ασυγκρότητος διαχειριστικός μας χαρακτήρας, η ο παραγοντισμός μας που έχει γίνει Εθνικό Νόσημα. Το ότι με την αποφυγή των δικών μας ευθυνών, μόνιμα θα κολυμπάμε στα θολά, με ασαφή τα όρια του σωστού από το λάθος, του δικαίου από το άδικο, του εφικτού από το ανέφικτο, του στοιχειωδώς λογικού από το παράλογο, δεν φαίνεται να μας απασχολεί.                                                                                                                                                               

 Ανοίγω μία παρένθεση. Αυτή η τακτική των ταπεινών ελατηρίων που μας διχάζει δεκαετίες τώρα σε συντηρητικούς και προοδευτικούς(δεν αναφέρομαι σε σαφείς ιδεολογικούς προσδιορισμούς), σε δεξιούς και αριστερούς, που μας πάρκαραν στα πράσινα και στα γαλάζια καφενεία και τώρα μας αμόλησαν με μνημονιακές και αντιμνημονιακές φανέλες να δρέψουν απ’ τον φανατισμό μας, πρέπει να τελειώσει.                                                                        

Πρέπει να τελειώνουμε με αυτόν τον πολιτικό τακτικισμό που με ιδεολογικά(;) προσχήματα  μπαχαλοποιεί  την κοινωνία μας και ευτελίζει τον άνθρωπο κάνοντάς τον υποχείριο στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται ερήμην του. Αυτόν τον σκοταδισμό της οπαδοποίησης που αναδεικνύει το καινό ως πολιτικό πρόσημο και διαγράφει με οριακές κοινοβουλευτικές «δικτατορίες» τον προβληματισμό της αμφισβήτησης και της διαφορετικής άποψης, δεν τον αντέχει  άλλο η Δημοκρατία μας και ο Τόπος μας.                                                                                                                                                     

 Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω. Με πλοηγό την ασάφεια δεν δημιουργείς προϋποθέσεις, απλά παρατείνεις το μαρτύριο σε μια Χώρα που ζει με δραμαμίνες και κτυπάει τα λεξοτανίλ σαν διατροφική ανάγκη. Όσο για το πολιτικό εκτόπισμα η τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά ας τα αφήσουμε καλύτερα για να μην χαθούμε στην ερμηνεία τους και στεναχωρήσουμε τον Μπαμπινιώτη. Απλά αναρωτιέμαι τι άλλαξε, εκτός από τα πρόσωπα που δεν καταλάβαμε ακόμα..;                                                                                                      

 Από τη «δημιουργική λογιστική» περάσαμε στη «δημιουργική ασάφεια». Από το η μέιλ Χαρδούβελη στην ομάδα διαπραγμάτευσης. Από την Τρόϊκα στους Θεσμούς. Από τους γραβατοφορεμένους στους ανοιχτούς γιακάδες. Από την ορθογραφία του Γιάν(ν)η στην «ανορθόγραφη» εντύπωση.                                                                                                                           

 Ωραία και τι έγινε; «Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Στο «Δια ταύτα»;  Πάνε τέσσερις  μήνες και ζούμε το μαρτύριο της σταγόνας. Ζούμε με το Παναγιά μου βόηθα να ξημερωθούμε κι’ αύριο, πνιγμένοι στη ανασφάλεια και το άγχος. Βλέπουμε την αγορά να μετρά τις απώλειες όχι μόνο στις οικονομίες της αλλά σε χιλιάδες λουκέτα. Βλέπουμε τον τουρισμό τη μεγάλη βιομηχανία του Τόπου μας που στάθηκε όρθια σε μέρες κρίσης, να ακυρώνεται μαζί με τις κρατήσεις. Βλέπουμε την κοινωνία να σβήνει στην αβεβαιότητα εξανεμίζοντας και τα τελευταία ψήγματα ψυχραιμίας. Ακούμε για τα αποθεματικά των Τραπεζών και ανατριχιάζουν οι μικροί αποταμιευτές (οι μεγαλοκαταθέτες έχουν βρει από καιρό τον τρόπο τους και δεν ανησυχούν). Μας ορίζουν απειλητικά περιθώρια χρεοκοπίας που μας τελειώνουν αργά-αργά και βασανιστικά και εμείς επιμένουμε να εμπιστευόμαστε στην ασάφεια την «σκληρή διαπραγμάτευση». Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι όποια συμφωνία κι’ αν υπογράψουμε τώρα το κακό που έχει συντελεστεί στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ  είναι μια καταδίκη που θα την εκτίουμε για χρόνια.                                                                                                            

Αλλά αν έχεις οδηγό την ασάφεια μην περιμένεις σαφείς απαντήσεις, γιατί στη διαλεκτική της διαπραγμάτευσης ο συνομιλητής ακολουθεί το σκεπτικό σου και τότε τα πράγματα δεν χρεοκοπούν στην οικονομία, αλλά στην επιχειρηματολογία… Τι κι’ αν ο πρωθυπουργός κάνει μια αγωνιώδη προσπάθεια με προσωπικές παρεμβάσεις να ξεκαθαρίσει το τοπίο, οι αρρύθμιστες φωνές σπεύδουν να το συσκοτίσουν και να τον ακυρώνουν. Τι κι’ αν χιλιάδες χρόνια πριν ο Χίλων ο Λακεδαιμόνιος μας προειδοποιούσε «Σοφόν το σαφές».                                                                

 Μαγκλάρας Βασίλης                                                                                                                                          Magklarasvas@yahoo.gr