Κάλπικη αισιοδοξία

Tου Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου

Δεν είναι άγνωστη η πρακτική να μετατρέπουμε τις επιθυμίες μας σε ειδήσεις. Κι αυτό είναι κάτι που η κυβέρνησή μας όχι μόνο το συμμερίζεται, αλλά το εφαρμόζει κιόλας, αν κρίνουμε τη στάση της σε όλη τη διάρκεια της τετράμηνης διαπραγμάτευσης με τους εταίρους και δανειστές μας. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν παίρναμε τοις μετρητοίς τις διαβεβαιώσεις των αρμοδίων για τη διαπραγμάτευση, περιλαμβανομένου και του πρωθυπουργού, τότε η συμφωνία θα έπρεπε να είχε επιτευχθεί από τον Μάρτιο ή, το πολύ, τον Απρίλιο.

Αλλά, δυστυχώς, συμφωνία δεν υπήρξε. Και κατά τους εταίρους και δανειστές δεν διαφαίνεται και για τις αμέσως επόμενες μέρες αν η κυβέρνηση δεν κάνει και άλλες υποχωρήσεις, πέραν εκείνων που έχει ήδη κάνει. Εμμεσα το παραδέχτηκε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, όταν έκανε την
εκτίμηση πως οι συνεχιζόμενες αντιδράσεις και οι σχετικές δηλώσεις των εταίρων μας οφείλονται και στην προσπάθειά τους να μας υποχρεώσουν σε ακόμη περαιτέρω υποχωρήσεις.
Αρα καλή η αισιοδοξία του πρωθυπουργού ή όποιου άλλου κυβερνητικού παράγοντα, αλλά μέχρι να πέσουν οι υπογραφές και να ολοκληρωθεί η συμφωνία, δεν έχει καμία απολύτως αξία και το μόνο που καταφέρνει είναι να εκθέτει τον όποιο εκφραστή της. Και αυτό κάθε άλλο παρά θετικό για την κυβέρνηση είναι, μια και το λιγότερο που ο κάθε ταλαιπωρημένος πολίτης αυτής της χώρας δικαιούται είναι μια στοιχειωδώς ειλικρινή ενημέρωση για το μέλλον του και τις προοπτικές του στον βαθμό που επηρεάζονται ή και καθορίζονται από τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβερνητική αυτή πρακτική οφείλεται έως έναν βαθμό και στην απειρία των κυβερνώντων, που έχοντας και μια ιδιόρρυθμη άποψη για την ενημέρωση πιστεύουν στην πάση θυσία διακίνηση θετικών γι' αυτούς και τους χειρισμούς τους ειδήσεων και πληροφοριών. Είναι αυτό που στη δημοσιογραφία χλευαστικά περιγράφουμε με την αποστροφή πως «αν τα γεγονότα δεν συμπίπτουν με τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα» και είναι ό,τι το χειρότερο όταν μεταβάλλεται σε κυβερνητική πρακτική. Γιατί το λιγότερο που ζητά ένας πολίτης από την κυβέρνησή του είναι να ξέρει πως του λέει την αλήθεια και δεν προσπαθεί να τον εξαπατήσει.