Από την απάντηση του κ. Χρύσανθου Λαζαρίδη (συμβούλου του πρώην πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά) στον αρθρογράφο κ. Ανδρέα Δρυμιώτη πρέπει να κρατήσουμε την κεντρική του ιδέα: «Σημαντικός άνθρωπος, αλλά... Τι τα θες; Ορφανό του ΓΑΠ κι αυτός...» Ή όπως έγραψε ο ίδιος: «Ο κ. Δρυμιώτης ΔΕΝ είναι ένας «ασήμαντος» άνθρωπος (...) ΔΕΝ έχει καμία σχέση με το “ιστορικό κόμμα της Ν.Δ.”, για το οποίο τον έπιασε ξαφνικά τέτοιος “πόνος”. Αντιθέτως, υπήρξε πρωθυπουργικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου στη διακυβέρνηση 2010-2012» («Καθημερινή» 16.2.2020). Βεβαίως ούτε ο κ. Λαζαρίδης είχε προ Σαμαρά κάποια σχέση, αλλά αυτό δεν είναι το κυριότερο.
Δεν θα ασχοληθούμε με την υπεράσπιση του κ. πρώην πρωθυπουργού, που φιλοτέχνησε στο άρθρο του ο σύμβουλός του. Είναι στο κλίμα των ομιλιών του κ. Σαμαρά, ο οποίος ανά τρεις λέξεις λέει «...και δικαιώθηκα». Αυτό φέρνει λίγο στον αφορισμό της Μάργκαρετ Θάτσερ «το να είσαι ισχυρός είναι όπως να είσαι κυρία. Αν πρέπει να το λες, δεν είσαι». Στην πραγματικότητα ο κ. Σαμαράς, όπως όλοι οι πολιτικοί, είχε και κακές και καλές στιγμές. Οι πρώτες ήταν πολλές: Μακεδονικό, πτώση κυβέρνησης Μητσοτάκη, αντιμνημόνιο, επιμονή για πρόωρες εκλογές το 2012 όταν η χώρα ήταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας κ.ά. Η καλή του στιγμή ήταν σημαντική: υλοποίησε με μεγάλη επάρκεια το δεύτερο μνημόνιο και το PSI, που είχε συμφωνήσει λίγες μέρες πριν πέσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου. Επίσης δεν θα υπερασπιστούμε τον κ. Δρυμιώτη, διότι δεν το χρειάζεται. Υπήρξε πρωτοπόρος της πληροφορικής στην Ελλάδα και λόγω της επαγγελματικής ενασχόλησής του ξέρει τα πλεονεκτήματα/αδυναμίες του χώρου. Φανταζόμαστε ότι ήταν πολλοί οι πρωθυπουργοί που τον συμβουλεύτηκαν σχετικώς. Οσοι δεν το έκαναν κακό του κεφαλιού τους και το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς τον απομάκρυνε ήταν προς ζημία όλων μας. Απλώς να τονίσουμε ότι με το ίδιο ΦΕΚ που ο κ. Δρυμιώτης τέθηκε επικεφαλής της μονάδας «Θεμάτων Τεχνολογίας Πληροφορικής και Επικοινωνιών», ο Κέβιν Φέδερστοουν τοποθετήθηκε στην «Επιτροπή για τον Εκσυγχρονισμό της Λειτουργίας της Κυβέρνησης», μαζί με άλλους ξένους εμπειρογνώμονες. Ορφανά του ΓΑΠ –προφανώς– και αυτοί, αλλά εκκρεμεί μια μεγάλη συζήτηση σχετικώς με το τι είναι προσφορότερο για τη χώρα. Να κυβερνά ένας πρωθυπουργός με τους κολλητούς του (κορυφαίο παράδειγμα ο κ. Νίκος Καρανίκας, επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) ή να προσελκύονται ειδήμονες κάθε τομέα, όπως έγινε με τον κ. Δρυμιώτη, ή τον κ. Φέδερστοουν;
Επιπλέον, με τι μούτρα θα ζητήσει κάποιος πρωθυπουργός (ο νυν και οι επόμενοι) από σημαντικούς ανθρώπους να μετάσχουν στην προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας, όταν αυτοί έκτοτε θα χαρακτηρίζονται είτε «κηπουροί του τάδε», είτε «ορφανά του δείνα»; Εκτός αν θεωρήσουμε ότι μόνο ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε από δαύτους...
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου